Ο Πωλ Σεζάν ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος. Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Σεζάν ζωγράφισε τα ίδια αντικείμενα και τα ίδια τοπία πολλές φορές. Συνήθιζε να έχει στο εργαστήριό του φρούτα, τα οποία παρατηρούσε αρκετά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, πριν τα σχεδιάσει και ζωγραφίσει.
Το θέμα του σ’ αυτό το έργο είναι μια «νεκρή φύση», που περιλαμβάνει δύο σκούρα εμπριμέ υφάσματα στο φόντο, ένα λευκό τραπεζομάντηλο, τα φρούτα (μήλα και πορτοκάλια), ένα πιάτο, μία φρουτιέρα και ένα βάζο με σχέδια λουλουδιών. Διακρίνουμε επίσης δεξιά στο κάτω μέρος του πίνακα το πόδι του τραπεζιού. Με την πρώτη ματιά, φαίνεται σαν να είναι όλα ριγμένα τυχαία στον χώρο, στην πραγματικότητα όμως η σύνθεσή τους είναι πολύ μελετημένη. Είναι μια ζωγραφική εκ του φυσικού, όπου τα αντικείμενα είναι τοποθετημένα σε συγκεκριμένη θέση. Στο κέντρο ακριβώς της σύνθεσης βρίσκεται ένα μήλο μόνο του. Τα υπόλοιπα φρούτα σχηματίζουν τρεις ομάδες . Οι θέσεις και των υπόλοιπων φρούτων δίνουν μια αίσθηση ισορροπίας, αν και όχι απόλυτης. Η άτακτη τοποθέτηση των φρούτων, η οποία δημιουργεί την αίσθηση μιας ρυθμικής κίνησης, έρχεται σε αντίθεση με τη φαινομενικά κεντρική και στατική ισορροπία του θέματος. Η ζωή στον πίνακα αποδίδεται με τις έντονες αντιθέσεις. Η πρώτη έντονη αντίθεση είναι το λευκό ύφασμα πάνω στο σκούρο φόντο. Τα φρούτα και τα αντικείμενα με σκούρα έντονα χρώματα βρίσκονται πάνω σε άσπρο φόντο.
Το έργο δεν αποτελεί μια φωτογραφική αναπαράσταση, δεν είναι νατουραλιστικό. Αντίθετα, έχουν αφαιρεθεί οι πολλές λεπτομέρειες, στο σχέδιό του δεν υπάρχει η συμβατική ακρίβεια, οι φόρμες χτίζονται με φαρδιές, καθαρές πινελιές, χρησιμοποιείται πηχτό χρώμα στα φρούτα και αραιωμένο στο φόντο. Κυριαρχούν καθαρά γεωμετρικά σχήματα, όπως οι σφαίρες των φρούτων και μικρά ή μεγάλα τρίγωνα στο φόντο. Το εμπριμέ ύφασμα αναπαριστάνεται σχηματικά και χωρίς λεπτομέρειες.
Οι «νεκρές φύσεις» ήταν παλαιότερα δευτερεύοντα θέματα σε μεγάλες συνθέσεις (π.χ. σε ένα θρησκευτικό θέμα). Στον πίνακα αυτόν η «νεκρή φύση» αυτονομείται ως θέμα. Η αφαίρεση των λεπτομερειών, η χρήση καθαρών χρωμάτων, η αντιμετώπιση όλων των στοιχείων ως δομικών γεωμετρικών σχημάτων, η αρμονία και η πρωτοτυπία της σύνθεσης δίνουν ιδιαίτερη αξία στο έργο.
