Το έργο του Ματίς «Η χαρά της ζωής», φιλοτεχνήθηκε το 1906.
Η προετοιμασία του πίνακα του γίνεται με πολλή προσοχή και με ακαδημαϊκό τρόπο, μελετώντας τις μια- μία ξεχωριστά τις μορφές που απεικονίζει και συνολικά στη συνέχεια.
Απεικονίζει δεκαέξι γυμνές μορφές, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι γυναίκες. Όλος ο πίνακας παραπέμπει σε παραδείσιους κόσμους. Ένα βουκολικό τοπίο, μια φανταστική χώρα που κυριαρχεί ο χορός, η μουσική με τους αυλούς, η αρμονία, η αγκαλιά των ανθρώπων μεταξύ τους και η αγκαλιά με τη φύση, το όνειρο. Και ο ίδιος ο τίτλος του «Η χαρά της ζωής» αγκαλιάζει την ονειρική αυτή ατμόσφαιρα που αποπνέει το έργο.
Ο πίνακας έχει καθαρότητα, δυνατά χρώματα. Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μωβ, πορτοκαλί. Περιγράμματα στα δέντρα υπάρχουν ελάχιστα. Αντί για αυτά, τα έντονα χρώματα οριοθετούν τον χώρο, τη φύση και τις ανθρώπινες μορφές.
Ο Ματίς έχει διασπείρει τις φιγούρες σαν μοτίβα έτσι στο χώρο, που λειτουργούν συμβολικά και διακοσμητικά, ενώ παράλληλα παραπέμπουν στα πρότυπα των προ- αναγεννησιακών εποχών.
Με τη διακόσμηση εξάλλου που χρησιμοποιεί ο Ματίς, έχει ως σκοπό του να εκφράσει την πνευματικότητα, παραπέμποντας σε αυτή μέσα από τον όλο ρυθμό στους πίνακες του.
Όπως με τη τοποθέτηση εδώ των μορφών στον χώρο σε ζώνες που δίνουν μια αίσθηση βάθους, ενώ όλα τα χρώματα είναι πλακάτα- επίπεδα, καθαρά. Η τεχνική του Ματίς ως προς τον χειρισμό του εσωτερικού των μορφών, που είναι χωρίς λεπτομέρειες, παραπέμπει στα ερυθρόμορφα αγγεία.
Τα περιγράμματα του παραμορφώνουν το σώμα συνειδητά, ενώ είναι σκληρά και ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα και αυτά καθαρά και εύκαμπτα.
Έτσι, σε γενικές γραμμές, βλέπουμε το έργο του Ματίς να αποκτά μια ιδιαίτερη εκφραστική δύναμη μέσα από τα χρώματα που χρησιμοποιεί, εις βάρος της μορφής.
Το έργο του Ματίς γενικά έχει προβληματισμό γιατί εμπεριέχει και κοινωνικά θέματα, με τον δικό του τρόπο δοσμένα, μέσα από μια δεύτερη ματιά.
Ο πίνακας αυτός όμως, «Η χαρά της ζωής», παρόλη τη ζωή που δίνει και με τον τίτλο του, δίνει και την αίσθηση ότι πίσω από την παραδείσια βουκολική εικόνα, υπάρχει μια μελαγχολία.
Ίσως γιατί οι μορφές που είναι σχεδόν όλες γυναικείες στερούνται ολοκληρωμένων ανατομικών χαρακτηριστικών.
Οι θεωρητικοί, βρίσκουν σαν αποκορύφωμα της σαδιστικής επίθεσης τα σώματα του ζευγαριού που είναι σε πρώτο πλάνο στα δεξιά. Το ζευγάρι είναι δυο σώματα που δεν είναι εμφανές αν είναι του ιδίου φύλου, και που μοιάζουν σαν να έχουν ένα κεφάλι.
Όλη η σύνθεση μοιάζει με μοντάζ που αν κοιταχθεί με μια ψυχαναλυτική ματιά, ο πίνακας μοιάζει με μια φανταστική εικόνα με πολλά μηνύματα σεξουαλικών παρορμήσεων, δοσμένα με μια παιδικότητα που μας παραπέμπει στις θεωρίες του Φρόιντ, όπως τον ναρκισσισμό, τον σαδισμό από το περίεργο ζευγάρι κυρίως, ή την επιδειξιμανία.
Και που καταλήγει σύμφωνα με τις θεωρίες του Φρόιντ σαν μια αναφορά στο Οιδιπόδειο και στην αγωνιά του ευνουχισμού. Άρα στην πατροκτονία.
Πυρήνας των προθέσεων των εκπροσώπων του φοβισμού, ερχόταν σε σύγκρουση με το κοινωνικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο.
Σε κάθε περίπτωση, ο πίνακας του Ματίς, αποτελεί ένα έργο τέχνης, με τα ζωηρά χρώματα του φωβισμού που εντυπωσιάζει τον θεατή και του προκαλεί τα θετικότερα συναισθήματα…
