Παραμονή της Γέννησης
Δάκρυα εμποδίστε μου το βλέμμα.
Δάκρυα κλείστε μου τα μάτια.
Δάκρυα σκοτίστε μου το κοίταγμα.
Ψυχή χτυπημένη,
νικημένη απ’ τον ίδιον εαυτό μου,
ψυχή μου αφανισμένη απ’ το βάρος,
του ανθρώπινου σώματος δύσκολο βάρος,
δεν έχεις φωνή, ψυχή μου, ν’ ακουστεί,
για ν’ ακούσεις στης νύχτας το φέγγος
υπερούσια λόγια, ψυχή μου, δεν τοίμασες
συνοδεία αγγέλων στη νύχτα του σκότους δεν τοίμασες,
συνοδεία μέσ’ τη νύχτα για σένα δεν τοίμασες.
Σωπαίνεις και δεν ακούς
τη φωνή της έναστρης νύχτας ακόμα,
κινούνται τάστρα, το φέγγος κινείται
ιώδες και μαύρο, γαλάζιο,
κινούνται τακίνητα πάντα ακόμα,
ψυχή μονάχη, δίχως φωνή
παραμένεις, δίχως ακοή περιμένεις ακόμα
δεν έχεις φωνή να φωνάξεις
τον εαυτό σου στους άλλους
ανάμεσα να χαθείς, να βρεθείς
να μην είσαι μονάχη, ψυχή μοναχή.
Ζωή Καρέλλη, Παραμονή της Γέννησης, «Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη – Τόμος πρώτος», Οι εκδόσεις των Φίλων, 1973
Ακούστε το εδώ:
Αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα ευχόμαστε σε όλους σας, σε κάθε «ψυχή μοναχή», δύναμη, αγάπη και ελπίδα από όλους εμάς, «Στο δρόμο της ποίησης».
Χρόνια πολλά και Καλά Χριστούγεννα!
Η ομάδα ©Στο δρόμο της ποίησης
