Το θεατρικό έργο «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» είναι ίσως από τα διασημότερα έργα του Βρετανού δραματουργού Τομ Στόπαρντ, του κατά πολλούς σπουδαιότερου σύγχρονου Βρετανού θεατρικού συγγραφέα μετά τον Πίντερ. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1966, στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου κι έκτοτε γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε κάθε του διασκευή στις ελληνικές και όχι μόνο θεατρικές σκηνές.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Ο Τομ Στόπαρντ, ο σπουδαίος Βρετανός θεατρικός συγγραφέας του 20ου αιώνα, με την τσέχικη καταγωγή, έγραψε το πρώτο σημαντικό θεατρικό του έργο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη τον γνωστό μύθο του «Άμλετ», με στόχο να ανοίξει μια νέα προοπτική για το αρχικό κείμενο αλλά και να δημιουργήσει ένα νέο έργο που θέτει μεγάλα ερωτήματα για την τύχη, την ελεύθερη βούληση, την ανθρώπινη ύπαρξη, τα όρια της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης.
Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι οι φίλοι και συμφοιτητές του Άμλετ με τα αστεία ονόματα και τις αθώες φάτσες. Ζουν στην αυλή του Κλαύδιου, του πατριού και θείου του Άμλετ, που σφετερίζεται τον θρόνο της Δανίας. Ο Κλαύδιος τους καλεί να συνοδέψουν τον Άμλετ στην Αγγλία και να μεταφέρουν μαζί τους ένα κλειστό γράμμα, με το οποίο απαιτείται η άμεση εκτέλεση του. Ο Άμλετ αντικαθιστά το γράμμα με ένα νέο ζητώντας από τον Άγγλο Βασιλιά να εκτελεστούν εκείνοι. Μέρες μετά, ο πρέσβης από την Αγγλία καταφτάνει στο παλάτι για να ανακοινώσει: «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί».
Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΑΜΛΕΤ» ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΠΑΡΝΤ
Στο έργο «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» πρωταγωνιστές είναι ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν. Συμβατικοί και παραγκωνισμένοι μέσα στο Σαιξπηρικό δράμα, οι ήρωες αυτοί έρχονται πρώτη φορά στο προσκήνιο και μας καλούν να παρακολουθήσουμε τα πάθη του νεαρού Άμλετ μέσα από τα δικά τους μάτια. Με σύντομες εμφανίσεις των μεγάλων χαρακτήρων του έργου και προσπαθώντας να ενώσουν αδέξια τα θραύσματα από τις σκηνές του πρωτοτύπου, οι δύο πρωταγωνιστές μπορεί να βρίσκονται σε σύγχυση για την ακριβή πρόοδο των γεγονότων, αλλά δε το βάζουν κάτω.
Μόνοι τους προσπαθούν να κατανοήσουν τις αιτίες των πραγμάτων και να υπάρξουν σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το τυχαίο, η ίντριγκα και το αίμα. Απέναντι στην παντοδυναμία του παλατιού εκείνοι επιστρατεύουν το παιχνίδι, το χιούμορ, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την τέχνη και τελικά την ίδια την υποκριτική, καταστρώνοντας – μες στην παράξενη περιπέτειά τους – ένα νέο θέατρο εν θεάτρω με τη βοήθεια ενός περιπλανώμενου θιάσου. Το έργο, αυτή η παράλογη υπαρξιακή κωμωδία καταλήγει τελικά ένα μεγάλο ταξίδι ενηλικίωσης.
Μέσα από ένα πολύ πυκνό νοημάτων κείμενο, που έχει για αφετηρία τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, ο Στόπαρντ αντί να στέψει για πρωταγωνιστή τον πρίγκιπα της Δανίας, στρέφεται σε δύο ασήμαντους αυλικούς του – που προορίζονται να μετέχουν στην δολοφονία του. Διατρέχει, ακόμη, πολλά από τα θέματα που απασχολούν το πρωτότυπο έργο από τη δική τους πλευρά, από την ανάποδη δηλαδή. Η ευφυής ιδέα του αναποδογυρίσματος – για την οποία ο Τομ Στόπαρντ βραβεύτηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργο υ- αναπτύσσεται με δαιδαλώδη τρόπο· πειραματίζεται δηλαδή με τη δομή, συνενώνοντας δύο έργα και τρεις πυρήνες πρωταγωνιστών.
Οι φωτογραφίες προέρχονται από την παράσταση του 2017 που προβλήθηκε στο παγκόσμιο κοινό μέσω του NT Live.
ΠΗΓΕΣ: Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί – Δημήτρης Μυλωνάς: Κριτική θεάτρου | CultureNow.gr, «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», Είδα: τo «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά | HuffPost Greece , “Ο ΡΟΖΕΝΚΡΑΝΤΖ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΛΝΤΕΝΣΤΕΡΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΙ” . ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ Γ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
