ΙΘΑΚΕΣ
Ἡ ἐπικράτεια ἀποτυπώνει τόν χάρτη μέ τρομακτική λεπτομέρεια.
Κάθε σημεῖο ἐπάνω στήν ἐπικράτεια παλεύει μέ τά στοιχεῖα τῆς φύσης,
γιά νά μοιάσει μέ τό σημεῖο τοῦ χάρτη πού τό παριστάνει.
Ἡ θάλασσα μέ τά νησιά καί τούς ὑφάλους της
μοιάζει μέ τούς μεσημβρινούς καί τούς παράλληλους,
ὁ ἄνθρωπος μοιάζει στό σχῆμα του: εἶναι μελάνι καί σκίτσο.
Τὰ ὀστά εἶναι θραύσματα ἑνός ἀρχετυπικοῦ σκελετοῦ
τό σῶμα του ματωμένη μάζα ἀπ’ τό μάθημα τῆς ἀνατομίας
τά αἰσθήματα ἡ συμπύκνωση τοῦ κενοῦ.
Μιλᾶμε γιά ρόλο σ’ ἕνα ἀόρατο θέατρο
μέ ἀόρατους ὑποκριτές
μέ τήν πανταχοῦ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου
πού τόν κάνει κι αὐτόν ἀόρατο.
Ὁ χάρτης έχει φυλακίσει τή μορφή του
τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀναπαραστήσει.
Ἀπ’ αὐτό ξεκινᾶ μιά κατάσταση πού πλησιάζει τήν τραγικότητα.
Ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ ἀπώλεια
τοῦ ἑαυτοῦ ἀνάμεσα στήν ἐπικράτεια καί τόν χάρτη.
Τό σχῆμα τοῦ ἀνθρώπου περιφέρεται αἰώνια μεταξύ δύο ἐρήμων
χωρίς νά γνωρίζει
ποιά ἀπό τίς δύο εἶναι ἡ πραγματική.
Μαθαίνει τά λόγια ἑνός σεναρίου πού εἶναι τά λόγια
πού οὔτως ἤ ἄλλως θά ἔλεγε.
Ἀναγκάζεται νά προσποιηθεῖ ἔνα πένθος
ἐνῶ ὁ πόνος εἶναι ἤδη μέσα του καί τόν τρώει.
Ἀσφαλῶς αὐτή ἡ κατάσταση δέν ἔχει άπολύτως κανένα νόημα.
Τό ταξίδι τοῦ άνθρώπου δέν σημαίνει άπολύτως τίποτε.
Ἡ Ἱθάκη τοῦ χάρτη εἶναι ἴδια μέ τήν Ἰθάκη τῆς ἐπικράτειας.
Δημήτρης Ελευθεράκης, «Ιθάκες» (από την ποιητική συλλογή: Ἄσπρα μῆλα), εκδόσεις Πατάκη, 2021
Ακούστε το ποίημα εδώ:
