Είναι κάτι στιγμές σαν ετούτη εδώ
που μοιάζει σαν να μην υπήρχε λόγος που γεννήθηκα
που μεγάλωσα
και που υπάρχω
έστω κι αν ακόμα αναπνέω
ή έστω ακόμα κι αν έχω πάψει από καιρό να φοβάμαι το θάνατο
όπως κι εκείνο που μου χαρίστηκε ως ζωή
έντοκα δανεισμένη στο αύριο
Κάτι στιγμές γεμάτες από αβάσταχτη λευτεριά
καθώς δε φυλακίζομαι πια σε σκέψεις
δε λαχταρώ τις γυναίκες με τα μακριά μαλλιά της ηδονής
αλλά ούτε και απογοητεύομαι από τις ψευδαισθήσεις μου
παρά μόνο στέκομαι
παρατηρώ
και σωπαίνω
μέσα στην εκκωφαντική σιγαλιά του πνεύματος
Και κάπως έτσι καθώς αυτοαναλύω το κενό μου
ξεκαθαρίζει πόσο μάταια έψαχνα και μέσα σε τόσες άλλες στιγμές
να βρω την άκρη στο κουβάρι του μοναστηριού της μοναξιάς μου
για όσο σαν ανειδίκευτος προσκυνητής της μοίρας
δεν είχα καταλάβει πως ξυπνάω και κοιμάμαι ο νηστικός
στο μετόχι που έχτισε ο ίδιος μου ο εαυτός στη χώρα του Εγώ
εκεί
μακριά από το Είμαι
Και εκείνη τη στιγμή είναι που λυγίζει η λογική
και οι σκέψεις δεν με πονάνε πια
γιατί η πόρτα που δεν είχε ανοίξει ακόμα
γίνεται ξεκάθαρο πως δεν έχει κλείσει ποτέ
ούτε για μένα
μα ούτε και για όλους εκείνους τους αγέννητους ζωντανούς
καθώς αποκαλύπτεται πια πως τίποτα δεν ζει στο χρόνο
μα μόνο μέσα σε τούτη τη μία και μοναδική στιγμή
Ακούστε το ποίημα στον σύνδεσμο που ακολουθεί:
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή “Τα εκτός ενδότερα” του Ιωάννη Κουλάνη που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Καμηλοπάρδαλη
