Γυρνάει ακάματος ο αγωγιάτης ήλιος
στην ίδια πάντα γνώριμη τροχιά
νωχελικός φαντάρος σε φυλάκιο προκάλυψης
που εκτελεί περιπολία ρουτίνας.
Βόμβες θορύβου σε ρυθμό νεροποντής
σκάβουν τις μαλακές κοιλάδες της ημέρας
κι ανοίγουν γούβες πέτρινης σιωπής
ίδιες πατημασιές θανάτου.
Η ερημιά σαρώνει λόγια και χαμόγελα
στάχτη ματιές, τα νεύματα, οι χειρονομίες
κι ούτε ένα δέντρο με πυκνή σκιά
να ξαποστάσει η θύμηση μια στάλα.
Κι ούτε ένα άγαλμα με γλώσσα και λαλιά
να πει η ψυχή μια καλημέρα
μικρά γειτονικά νησιά οι άνθρωποι
χωρίς μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ τους.
Η θάλασσα που αγάπησες, μας χώρισε ετούτη που μισείς, μπορεί να μας ενώσει.
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή “ποιήματα [1972-2012] ” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός
Ακούστε ολόκληρο το ποίημα εδώ: