Αναμετρώμενος πρώτη φορά με το είδος του μιούζικαλ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ βάζει τον πήχη στο ψηλότερο σημείο. Το 1961 η κινηματογραφική μεταφορά της επιτυχίας του Μπρόντγουεϊ «West Side Story» από τους Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζέρομ Ρόμπινς (χορογράφος της θεατρικής παράστασης) έμελλε να αλλάξει την ιστορία του είδους με τον δυναμικό ρεαλισμό και τα ευφάνταστα, μοντέρνα χορευτικά νούμερά της. Η εντυπωσιακή εμπορική καριέρα της συνοδεύτηκε από δέκα Όσκαρ ενώ το soundtrack παρέμεινε στην κορυφή των τσαρτς για 54 ολόκληρες εβδομάδες. Τι περισσότερο θα μπορούσε λοιπόν να προσθέσει στον ζωντανό αυτό σινε-θρύλο ο διασημότερος Αμερικανός σκηνοθέτης;
Η πλοκή και των δύο ταινιών (παλιάς και νέας διασκευής), βασισμένη σε βιβλίο του Άρθουρ Λόρεντς, είναι μια σύγχρονη διασκευή του σαιξπηρικού «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», με τους Μοντέγους και τους Καπουλέτους να μετακομίζουν στο δυτικό Μανχάταν της δεκαετίας του ’50. Εκεί, δύο νεανικές συμμορίες διεκδικούν τον έλεγχο μιας υποβαθμισμένης περιοχής, αποφασισμένες να μονομαχήσουν μέχρι τελικής πτώσεως για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους. Στη μέση της αιματηρής σύγκρουσης θα βρεθεί ο Τόνι, πρώην ηγέτης των λευκών Τζετς, που προσπαθεί να αφήσει πίσω του το βίαιο παρελθόν, και η Μαρία, αδελφή του αρχηγού των Πορτορικανών Σαρκς, οι οποίοι ερωτεύονται παράφορα.
Στον ρόλο της Βαλεντίνα (που στο original κρατούσε ο ανδρικός χαρακτήρας του Ντοκ), η 89χρονη Ρίτα Μορένο, που το 1962 είχε κερδίσει το Όσκαρ β’ ρόλου ως Ανίτα, είναι η συγκινητική γέφυρα στον χρόνο, με την επαυξημένη αρμοδιότητα να γίνει, εκτός από μέντορας, η συνείδηση της κοινότητας των Πορτορικανών, ως Λατίνα και η ίδια. Η Ρέιτσελ Ζέγκλερ, με καταγωγή από την Κολομβία, διάφανη και «ζωντανή», είναι η αποκάλυψη της χρονιάς ως Μαρία, ενώ ο Άνσελ Έλγκορτ θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσε να δώσει περισσότερα ερμηνευτικά καθώς δεν ταίριαζε απόλυτα στον ρόλο.
Από τον πρώτο κιόλας καβγά ανάμεσα στους Jets και τους Sharks γίνεται ξεκάθαρο πως στο West Side Story του 2021, που εκτυλίσσεται πάντα στα τέλη της δεκαετίας του ’50, προοιωνίζεται η διαιώνιση του κοινωνικού προβλήματος, της εκρηκτικής οργής που οδηγεί νεαρά αγόρια, Πορτορικανούς της φτώχειας και Πολωνούς της ανέχειας, να διεκδικήσουν μια γωνιά της Αμερικής που άλλα τους υποσχέθηκε και τίποτε δεν τους προσφέρει.
Το West Side Story αποτελεί διπλή κατάθεση του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Αρχικά, τιμά τη δική του αγάπη για το συγκεκριμένο μιούζικαλ, αλλά και την σαιξπηρική αγάπη των δύο πρωταγωνιστών. Η σαφή του αναφορά του στα 60s και την vintage αισθητική του με την έννοια ίσως του μοντέρνου που έρχεται από το παρελθόν), η ταινία εμπεριέχει έντονα το αίσθημα της νοσταλγίας. Είναι αυτού του είδους η νοσταλγία, που όντως αποτυπώνεται στην εν λόγω μεταφορά με την ίδια ένταση και συχνότητα καθώς το West Side Story παραμένει ίσως η πιο τολμηρή πρασπάθεια μοντέρνας εκφοράς ενός συμβατικού κινηματογραφικού είδους και σύγχρονης μεταφοράς της πιο θρυλικής ιστορίας αγάπης.
Κυρίως, όμως, ο Σπίλμπεργκ τιμά την άποψή του μιούζικαλ για την καλπάζουσα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ιδεατή Αμερική και στην ίδια τη χώρα που, όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά συντηρεί έναν διπολισμό που βάθυνε τα τελευταία χρόνια. Μία τολμηρή άποψη για την δεκαετία την οποία γράφτηκε και κυκλοφόρησε το μιούζικαλ σε μεταπολεμική Αμερική με βαθιά ριζωμένα φυλετικά προβλήματα, τα οποία παραμένουν τόσο ριζωμένα και επίκαιρα στην καρδιά της χώρας όσο ποτέ.
Και είναι πράγματι εκπληκτικό πως ένας σκηνοθέτης δύναται να παραλάβει μια ιστορία από το παρελθόν και «ελάχιστα» παραλλάσσοντας την, να την καταστήσει ακόμη καλύτερη και από την πρωτότυπη. Και φυσικά μέσω της ίδιας αυτής ιστορίας, να αποπειραθεί να περάσει και αυτό το κοινωνικό μήνυμα, με το οποίο το σημερινό κοινό μπορεί και να ταυτίζεται πιο πολύ και από εκείνο του 1957. O Σπίλμπεργκ κεντάει μια κινηματογραφική φαντασμαγορία, η οποία διαφοροποιείται διακριτικά και σεβάσμια από την πρωτότυπη συνταγή, τις συναρπαστικές καινοτομίες της οποίας δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να αγνοήσει κανένα σύγχρονο μιούζικαλ που σέβεται τον εαυτό του. Οι στιλιζαρισμένοι χαρακτήρες παίρνουν ζωή από το νεϋορκέζικο φόντο, τα θεαματικά χορευτικά αφήνουν άπλετο χώρο στο συναίσθημα, το χιούμορ νοστιμίζει τα σαιξπηρικά μοτίβα, ενώ οι αθάνατες μελωδίες του Λέοναρντ Μπερνστάιν (σε ευφυής στίχους του Στίβεν Σοντχάιμ) απογειώνουν τα πάθη, τις ελπίδες και τις αγωνίες μιας ολόκληρης εποχής.
Κι έτσι, τιμώντας το παρελθόν, θυμίζοντας τα μηνύματά του, παίζοντας με την τέχνη του σινεμά, με το ψέμα του και τις επώδυνες αλήθειες του, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δημιουργεί ένα παλλόμενο έργο που ξεχειλίζει από ζωή και πάθος, διηγείται μια ευαίσθητη, γεμάτη κοινωνικές/φυλετικές αποχρώσεις ιστορία, με μια καθαρότητα που φέρνει στο νου τα μεγάλα αριστουργήματα του κλασικού Hollywood και αποδεικνύει γιατί ένα remake του «West Side Story» έχει νόημα: ο μεγάλος σκηνοθέτης ελπίζει σε καλύτερες μέρες και διαλέγει τον πιο όμορφο τρόπο για να το πει.
Πηγές:
https://www.athinorama.gr/cinema/cinema-reviews/2552564/west_side_story_/
https://www.lifo.gr/guide/cinema/movies/west-side-story
https://flix.gr/cinema/west-side-story-2021-review.html
http://cine.gr/film.asp?id=1357&page=4
