Με αφορμή το τέλος της φετινής χρονιάς αποφασίσαμε να ανατρέξουμε σε όλες εκείνες τις στιγμές του 2021 που ξεχώρισαν στις καρδιές του θεατρόφιλου κοινού της Αθήνας. Επιλέξαμε να ξαναθυμηθούμε 10 αγαπημένες παραστάσεις, τόσο δικές μας όσο και δικές σας, για να κλείσουμε με τον πιο όμορφο τρόπο μια δημιουργική χρονιά που απέδειξε περίτρανα πως η τέχνη του θεάτρου επιμένει και αντιστέκεται σε κάθε δυσκολία!
Οι Μάγισσες του Σάλεμ
Το έργο του Άρθουρ Μίλλερ συνιστά μια διαχρονική καταγγελία των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του φανατισμού. Ο Μίλερ μέσα από το έργο του κατακρίνει την καταπάτηση πολιτικών ελευθεριών και εισάγει τον όρο «κυνήγι μαγισσών» στον 20ο αιώνα. Ο ίδιος εξηγεί: «Όταν η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη ο φόβος παίρνει υπόσταση. Οι άνθρωποι του Σάλεμ έβλεπαν τον εαυτό τους σαν κάτοχο μιας ανώτερης αλήθειας. Αν το φως αυτής της αλήθειας έσβηνε, πίστευαν πως θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου. Όταν έχετε έναν ιδεολογικό κόσμο που θεωρεί τον εαυτό του τόσο αγνό, είναι φυσικό να τείνετε προς τα άκρα». “Οι Μάγισσες του Σάλεμ” παρουσιάζονται από τις 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο Δημήτρης Χορν σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Μια παράσταση με ένα λαμπρό καστ ηθοποιών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η Ιωάννα Παππά, ο Άκης Σακελλαρίου και άλλοι.
Διαβάστε εδώ το άρθρο μας για την παράσταση με τον Richard Armitage στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι Άθικτοι
Η παράσταση «Οι Άθικτοι» παίζεται αυτήν την περίοδο στο θέατρο Νέος Ακάδημος, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για τη διασκευή της πολυβραβευμένης γαλλικής ταινίας “Les intouchables” (2011) των Olivier Nakache και Éric Toledano. Αποτελεί μία αληθινή, συγκινητική ιστορία, γεμάτη ελπίδα και δικαίωμα στο όνειρο, που περιγράφει την σχέση δύο διαφορετικών ανθρώπων που συναντήθηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες και δέθηκαν τόσο δυνατά, δημιουργώντας μια αξεπέραστη φιλία.
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ.
Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού
Εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, η μαύρη κωμωδία του Ντάριο Φο, «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», ασκεί κριτική στο σύστημα διαφθοράς που είχε επικρατήσει στην Ιταλία του 1970. Πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του αντισυμβατικού Ντάριο Φο που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο στο θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Η κατάχρηση εξουσίας, η κυβερνητική διαφθορά αλλά και η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας φόβου στην κοινωνία, αποτελούν μερικά από τα βασικά θέματα αυτής της καυστικής σάτιρας. Θεωρείται κλασικό έργο του θεάτρου του 20ού αιώνα και έχει ανέβει σε όλο τον κόσμο σε περισσότερες από σαράντα χώρες σε δεκάδες εκδοχές.
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ.
Λεωφορείον ο Πόθος
Από τις 12 Νοεμβρίου 2021 στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου απολαμβάνουμε το κλασικό έργο του Τένεσι Ουίλλιαμς, “Λεωφορείον ο Πόθος”. Το έργο γράφτηκε το 1947 και έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ethel Barrymore στη Νέα Υόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Το 1951 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον ίδιο σκηνοθέτη και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη (Μπλανς) και τον Μάρλον Μπράντο (Στάνλεϊ). Έκτοτε έχει γνωρίσει αναρίθμητες αναβιώσεις στις σκηνές όλου του κόσμου, εντούτοις είναι η πρώτη φορά που το έργο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.
Νέα Ορλεάνη, τέλη της δεκαετίας του 1940. Η Στέλλα και ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι, δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους – η Στέλλα κόρη μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου, ο Στάνλεϊ ένας τραχύς Πολωνός μετανάστης δεύτερης γενιάς – ζουν έναν παθιασμένο έρωτα σε μια γοητευτικά παρηκμασμένη συνοικία της πόλης υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ. Αυτό μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι τους φτάνει η Μπλανς Ντυμπουά, η αδελφή της Στέλλας. Η Μπλανς στις αποσκευές της φέρνει όλη την απελπισία της χαμένης ζωής της, τα οικογενειακά βάρη που την τσάκισαν, έναν εύθραυστο ψυχισμό που την κάνει να προτιμά να ζει στη φαντασία αντί στην οδυνηρή πραγματικότητα. Η ματαίωση, η αποτυχία και ο χρόνος που περνά αδυσώπητα στοιχειώνουν το πολυδιάστατο έργο του Ουίλιαμς, που αντανακλά έναν σκληρό κόσμο ο οποίος αποβάλλει ή καταστρέφει όποιον δεν μπορεί να ενσωματωθεί.
Διαβάστε περισσότερα για το θεατρικό έργο εδώ.
Ο κουρέας της Σεβίλλης
Το 1775 στις παρυφές της Γαλλικής επανάστασης ο Καρόν ντε Μπομαρσέ εμπνεόμενος από το διαφωτισμό και τα κηρύγματα του Βολταίρου, του Ρουσσώ κι επηρεασμένος εκτός των άλλων από τον Μολιέρο και τον Μαριβώ γράφει τον περίφημο «ΚΟΥΡΕΑ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ» που ανεβαίνει στο θέατρο με πρωτοφανή επιτυχία και στη συνέχεια μεταμορφώνεται από τον Τζοακίνο Ροσίνι σε μια από τις πιο διάσημες όπερες παγκοσμίως.
Ο περίφημος Φίγκαρο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη θεατρική πινακοθήκη ως ένας μυθικός χαρακτήρας τυχοδιώκτη πονηρού καταφερτζή αλλά και ονειροπόλου ο οποίος ήταν προάγγελος μιας επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.
Στην ιστορία του έργου μπαίνει ανάμεσα στη διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.
Διαβάστε περισσότερα για το έργο εδώ.
Πάρτυ Γενεθλίων
Στο Πάρτυ Γενεθλίων ο Χάρολντ Πίντερ παρασύρει τον θεατή σε έναν κόσμο πολύ οικείο και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν μένει ανακουφιστικά σταθερό. Οι χαρακτήρες συστήνονται με κάποια δεδομένα τα οποία στη συνέχεια αναιρούνται. Γεγονότα, ονόματα, τόποι και χρόνοι του παρελθόντος φαντάζουν όλα ρευστά. Η ταυτότητα του καθενός, αρχίζει να μοιάζει ρευστή, όπως ίσως και η ίδια η ανθρώπινη φύση. Αυτό το στοιχείο του έργου, λοιπόν, του προσδίδει και προέκταση μάλλον υπαρξιακή.
Η ιστορία βέβαια είναι δομημένη με εντελώς σταθερούς και κλασικούς κανόνες. Ένα σπίτι, κάποιοι ήρωες ζουν εκεί και κάποια άγνωστα πρόσωπα έρχονται και φέρνουν τα πάνω κάτω. Το παρόν του έργου συμβαίνει ομαλά και γραμμικά χωρίς αναχρονισμούς σε δράση και γεγονότα. Καθώς εξελίσσονται οι τρεις πράξεις του έργου, ο θεατής έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα αστυνομικό θρίλερ. Δύο μυστηριώδεις άγνωστοι έρχονται να συλλάβουν έναν ένοικο με αινιγματικό παρελθόν. Ο συγγραφέας όμως φαίνεται να μην ενδιαφέρεται για κάποια αποκάλυψη ή λύση ενός γρίφου. Μέσα στον ρευστό αυτό κόσμο που δημιουργεί, ενδιαφέρεται μάλλον περισσότερο για το δίπολο θύτη – θύματος παρουσιάζοντας άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε φανερά μια έντονη επιβολή εξουσίας. Μια επιβολή από άνθρωπο σε άνθρωπο, από ένα ισχυρό κατεστημένο σε έναν πιθανό αποστάτη, από μια αδιόρατη εξουσία πάνω στους πάντες. Τον αφορά ο άνθρωπος μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας όπου οι συσχετισμοί πολλές φορές αλλάζουν: Ο θύτης γίνεται το θύμα και το ανάποδο. Κοιτάζοντας μέσα από αυτό το πρίσμα, θα χαρακτήριζα το έργο βαθιά πολιτικό.
Διαβάστε περισσότερα για το έργο εδώ.
Φαίδρα
Η φεμινιστική, ψυχογραφική και ερωτική Φαίδρα είναι μια παράσταση που δεν πρέπει κανείς να χάσει. Όχι μόνο για το πως διαχειρίζεται ο σκηνοθέτης το έργο επί σκηνής, αλλά για τον τρόπο που ήδη η Τσετάγιεβα διαχειρίστηκε τον μύθο. Ένα έργο που έχει καθιερωθεί στην παγκόσμια δραματουργία.
Η Φαίδρα γνωρίζει στην Τροιζήνα για πρώτη φορά τον απόγονο άντρα που ήταν προορισμένη να παντρευτεί, τον Ιππόλυτο. Ο Ιππόλυτος ήταν γιος του Θησέα και της Αμαζόνας Ιππολύτης. Ο πατέρας του τον είχε στείλει στην περιοχή για να αναλάβει την εξουσία πριν από τον γάμο του με τη Φαίδρα, με σκοπό να εξουσιάσει εκείνος την περιοχή και τα παιδιά του με την Φαίδρα την Αθήνα. Με αυτόν τον τρόπο, τα βασίλεια θα συνυπήρχαν αρμονικά μεταξύ τους και θα εξασφάλιζε την ειρήνη. Η Φαίδρα βλέπει στο ιερό της Αφροδίτης τον ξακουστό για την ομορφιά του, πιστό στην παρθένα Άρτεμη, τη θεά του κυνηγιού, Ιππόλυτο, καθώς εκείνος γλεντά με τους ακόλουθούς του μετά το κυνήγι. Εκείνη τη στιγμή τον ερωτεύεται παράφορα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ.
Ορέστης του Ευριπίδη
Βρισκόμαστε στο Άργος
Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι, απροστάτευτοι και ευάλωτοι, ασφυκτιώντας μέσα στον μύθο τους, μετατρέπονται σε άγρια ζώα.
Αποδιωγμένοι μετά την πράξη τους γίνονται από παιδιά βασιλέων μιάσματα στην ίδια τους την οικογένεια και ανεπιθύμητοι στην ίδια τους την πατρίδα.
O Μενέλαος και η Ελένη φτάνουν από την Τροία. Τα δύο αδέλφια ελπίζουν στην παρέμβαση του Μενέλαου, αλλά ούτε αυτός ούτε ο Τυνδάρεως σκοπεύουν να τους βοηθήσουν. Ο Ορέστης στρέφεται τότε στον Πυλάδη. Οι δυο τους, με τη βοήθεια της Ηλέκτρας, σχεδιάζουν ένα πλάνο εκδίκησης με θύματα την Ελένη και την κόρη της, Ερμιόνη. Την τελική λύση έρχεται να δώσει η παρέμβαση του από μηχανής θεού, Απόλλωνα.
Στον Ορέστη ο Ευριπίδης πιάνει το νήμα του μύθου των δύο αδερφών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας, αμέσως μετά τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας, για να τον φέρει πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα και να μιλήσει για την επιβίωση των νέων σ’ έναν κόσμο που καθορίζεται από συνθήκες που τους ξεπερνούν. Βυθίζει τους ήρωες του στο σκοτάδι της θλίψης, της απελπισίας και της απόγνωσης αναζητώντας το Φως.
Την Αλήθεια.
Την Αυτογνωσία.
Διαβάστε περισσότερα για το έργο εδώ.
Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη
Μία από τις τελευταίες παραστάσεις που είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε πριν την εκπνοή του έτους ήταν η παράσταση της Μιμής Ντενίση “Κι από Σμύρνη…Σαλονίκη”. Η πρώτη παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη», η οποία αποτέλεσε μία από τις εμβληματικότερες παραστάσεις του ελληνικού θεάτρου και η οποία μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, αφήνει τους ήρωες του έργου σε μία βάρκα να ταξιδεύουν προς την Ελλάδα. Η θεατρική παράσταση «ΚΙ ΑΠΟ ΣΜΥΡΝΗ… ΣΑΛΟΝΙΚΗ» παρουσιάζει τη συνέχεια της ζωής των πρωταγωνιστών, όταν φτάνουν στη Θεσσαλονίκη, η οποία γίνεται η νέα τους πατρίδα. Εκεί, προσπαθούν να επουλώσουν τα τραύματά τους και να χτίσουν ξανά τη ζωή τους. Η Σαλονίκη γίνεται η πατρίδα των προσφύγων. Μια πολυπολιτισμική πόλη με ντόπιους, πρόσφυγες, Πόντιους και Εβραίους που ζουν αρμονικά, παρά τις διαφορές τους. Το έργο παρακολουθεί την πορεία της οικογένειας, και πολλών νέων χαρακτήρων, την περίοδο από την καταστροφή μέχρι την αρχή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, η Φιλιώ Μπαλτατζή και η οικογένειά της δεν ξεχνά ποτέ τη «Σμύρνη» της. Κρατά για πάντα στην καρδιά ως πολύτιμο φυλαχτό τις αναμνήσεις από τη μοναδική πόλη-σύμβολο του μικρασιατικού Ελληνισμού.
Η ανέλιξη των προσφύγων από την απόλυτη φτώχεια σε μια καινούρια αξιοπρεπή ζωή, η προσπάθειά τους να γίνουν ένα με τ’ αδέλφια τους στην Ελλάδα, η άνοδος και η πτώση της ακμάζουσας Εβραϊκής κοινότητας, δίνονται ανάγλυφα μέσα από τους χαρακτήρες. Το έργο είναι μια μεγάλη νωπογραφία της εποχής με φόντο την πολιτική κατάσταση μέσα από προσωπικές ιστορίες και με τη μουσική της εποχής από τα σεφαραδίτικα, μέχρι τα ρεμπέτικα και τον Αττίκ, να αναδεικνύουν τις αισθητικές και πολιτιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ντόπιους και πρόσφυγες.
Άνθρωποι και Ποντίκια
Ο Βασίλης Μπισμπίκης με μια παράσταση ακραίου ρεαλισμού αφηγείται τη ζωή δύο εκτοπισμένων ψυχών, του Βασίλη και του Λένου στην περιοχή του Ρέντη, μέσα σε βιομηχανικές αποθήκες και εργοστάσια που αναζητούν δουλειά. Οι ήρωες του «Άνθρωποι και ποντίκια» είναι εργάτες ταλαιπωρημένοι από τη δουλειά και την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν. Αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό και κυρίως την ανάγκη για ένα μεροκάματο. Ο ρατσισμός, το απατηλό όνειρο για μια μικρή ιδιοκτησία, η δύναμη της φιλίας, η σημασία της ελπίδας, τα ιδανικά της αφοσίωσης, της πίστης, της αυτοδιάθεσης και της αλληλεγγύης, είναι τα στοιχεία της διαχρονικότητας του έργου.
Η παράσταση “Άνθρωποι και Ποντίκια” σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη αναδείχθηκε σε θεατρικό φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα με διαδοχικά sold out που επιβεβαιώνουν τη σπουδαιότητά της και την ευρεία αποδοχή της από το θεατρικό κοινό.
Διαβάστε περισσότερα για το έργο εδώ.
