Vincent van Gogh, «Ρίζες δέντρων και κορμοί» (1889)
Ήταν Κυριακή Ιουλίου, ζέστη ασφυκτική.
Δεν χωρούσε μέσα στο σώμα του.
Πήρε τα σύνεργά του και περπάτησε ως τη Rue Daubigny.
Ζωγράφισε ώρες το σύμπλεγμα των ριζών.
Στην αρχή φωτεινό, με εκείνο το χρυσοκαφέ
που προτιμούσε.
Οι κορμοί ένα μπλε αποφασισμένο,
στέρεα βιδωμένοι στη γη, με κάτι απ’ την αλαζονεία
της αφθαρσίας των οστών.
(Πάντα τον συνάρπαζε ο αγώνας των δέντρων ν’ αντέξουν
στον άνεμο.)
Το δειλινό πρόσθεσε σκιές φωτός που ξεψυχούσε,
και πάτησε τη σκανδάλη.
Ακόμη ζει το κούτσουρο που απαθανάτισε.
Οι δεντρολόγοι επιβεβαίωσαν την ταύτιση
και οι Αρχές το περιέβαλλαν με φράχτη
– τεκμήριο τέλους ισχυρού
κάποιου που δίχως να παραιτηθεί
αποχώρησε.
Αθηνά Βογιατζόγλου, “Vincent van Gogh, «Ρίζες δέντρων και κορμοί» (1889)” (από την ποιητική συλλογή “Πορτρέτα”), εκδόσεις Κέδρος, 2021.
Ακούστε το ποίημα εδώ:
