Memory & το τραυματικό δίπολο μνήμης-λήθης

Αντί Προλόγου

Την επάνοδο και το άνοιγμα του Michel Franco στο διεθνές κοινό με απώγειο τη βράβευσή του στο Φεστιβάλ της Βενετίας σηματοδότησε η νέα του ταινία “Memory”. Η πρώτη προβολή για τις 29ες Νύχτες Πρεμιέρας και την Ελλάδα με την παρουσία του σκηνοθέτη έλαβε χώρα στο Ιντεάλ. Με πολύ δυνατές ερμηνείες, γκρίζα πλάνα και πλοκή που λύνεται σαν κουβάρι το φιλμ καταλήγει σε ένα ψυχολογικό θρίλερ με κοινωνική χροιά. Πρωταγωνιστεί το δίπολο μνήμης και λησμονιάς, με τις δύο αυτές αντίρροπες δυνάμεις να πληγώνουν τους ήρωες και να προβληματίζουν το θεατή. Γινόμαστε οι οδυνηρές μας μνήμες και όταν τις απωλέσουμε χάνουμε τον εαυτό μας;

Λίγα λόγια για την πλοκή

Όλα ξεκινούν από τη Σύλβια (Jessica Chastain) , μια γυναίκα μεταξύ της 4ης και 5ης δεκαετίας της ζωής της που μεγαλώνει μόνη της την έφηβη κόρη της, Άννα. Έχοντας απεξαρτηθεί από το αλκοόλ εργάζεται σε ένα κοινοτικό κέντρο βοήθειας ατόμων με νοητικά προβλήματα. Πέρα από την αδελφή και τη θεραπεύτρια της, η ζωή είναι επικεντρωμένη στην ανατροφή του παιδιού της και ο κύκλος της περιορισμένος. Δε διατηρεί σχέσεις με τη μητέρα της, ενώ ζει απομονωμένη από όλους, ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό.

Όλα θα ανατραπούν όταν σε ένα reunion του λυκείου στο οποίο φοιτούσε θα συναντηθεί με τον Σαούλ Σαπίρο (Peter Sarsgaard), έναν άντρα στην ηλικία της. Εκείνος θα την ακολουθήσει μέχρι το σπίτι της και θα μπει στη ζωή της. Η τυχαία αυτή συνάντηση θα εξελιχθεί σε μια ιδιόμορφη σχέση. Από εκεί θα ξεδιπλωθούν οι προσωπικές τους ιστορίες και οι δαίμονες που τους καταδιώκουν.

Λίγα λόγια για τη σκηνοθεσία

Στην ταινία αυτή ο Franco περνά από το προβοκατόρικο στο ανθρώπινο και από τη συλλογική και υπερατομική κλίμακα στο προσωπικό. Με αισθητή την μουντίλα των ΗΠΑ, τα πλάνα από τους σιδηροδρόμους, τα ομιχλώδη και αχανή πάρκα και την εναλλαγή με τους κλειστούς χώρους άλλοτε ως φυλακές και άλλοτε ως καταφύγια το θεατή διαπερνά το τέλμα στο οποίο βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Κατά κάποιο τρόπο το “κρύο” του έξω αντιπαραβάλλεται με το “ζεστό” του μέσα, ακόμα και αν αυτό καταλήγει καυτό.

Λίγα λόγια για τα πρόσωπα

Η Σύλβια μια εργαζόμενη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της την κόρη της είναι μια γυναίκα μεταξύ δυναμισμού και φόβου. Είναι δυνατή, γιατί έχει αντιμετωπίσει τον εθισμό της και έχει αναλάβει πολλαπλούς ρόλους. Από την άλλη, φοβάται τρομερά τον κόσμο που της έχει φερθεί σκληρά. Ζει σχεδόν σαν παριάς, μόνη της, με συμπτώματα κατάθλιψης. Είναι εμφανής στη συμπεριφορά και στάση της το πόσο διχασμένη είναι μεταξύ της αυτο-εγκατάλειψης και της επιθυμίας να σταθεί δυνατή πλάι στο παιδί της. Είναι ένας άνθρωπος διαλυμμένος, με ανεξίτηλα τραύματα τα οποία προσπαθεί να αφήσει πίσω της αλλά την καταδιώκουν.

Ο Σαούλ ζει και αυτός φυλακισμένος σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον. Τον καταδιώκει το παρελθόν γιατί μόνο σε αυτό μπορεί να επιστρέψει με ασφάλεια. Το παρόν του είναι αμφιλεγόμενο, ασταθές, διαρκώς μεταβαλλόμενο. Παρά τις δυσκολίες και τον πόνο του είναι ένα πρόσωπο χαμογελαστό και ζεστό, έτοιμο να δώσει αγάπη και στοργή.

Λίγα λόγια για το μήνυμα

Μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων ξεδιπλώνονται βιώματα με διάσταση κοινωνική. Ο εθισμός, η οικογένεια, η κακοποίηση και η κακομεταχείριση, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ασθένεια. Όλα αυτά συμπληρώνουν ένα κάδρο αγάπης σε διάφορες μορφές που έρχεται ως αντίδοτο των παθογενειών της κοινωνίας και των προσωπικών τραυμάτων. Δεν λειτουργεί, όμως, ο έρωτας σαν απομηχανής θεός που εξιδανικεύεται και μετατρέπει αυτόματα σε καλώς τα κακώς κείμενα. Αντίθετα, είναι το φάρμακο που ανατρέπει τη δομημένη ζωή και μαλακώνει κάπως τις πληγές. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το υγιές “μαζί”, αυτό που κυοφορεί κατανόηση, άνοιγμα στον άλλο για να είναι ο κατεστραμμένος εαυτός του είναι πολύ καλύτερο από το “χώρια”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *