Κάθε χέρι έχει την αδυναμία του,
το ένα την κλίση να γράφει ωραία,
το άλλο την ηλεκτρονική εκδίκηση.
Το πρώτο υποφέρει από την εικόνα,
το δεύτερο δεν ήταν ποτέ πρώτο.
Και όταν έρχονται οι γιορτές,
αυτές που ποτέ δεν κατάλαβα,
τα χαλαρώνω αμφότερα
για να συναντηθούν στο πλατάγισμα.
Το χειροκρότημα πάλι
είναι η κοινή στιγμή τους,
η αϋπνία και η όρεξη μαζί,
και ας γνωρίζω ότι δεν σημαίνει τίποτε
ένας ακόμη θρίαμβος,
όταν τα ρολόγια δίνουν και παραδίδουν χέρια,
οι άνθρωποι ακριβαίνουν τα γούστα
και ο τόπος όλος είναι μία συγκυρία
για να με αποκοιμίσω
στη σκέψη και στο κλειστό πατάρι,
κουνώντας το μαντήλι,
ή, αλλιώς, προφέροντας αυτές
τις δύο πραγματικότητες:
Καλά Χριστούγεννα.
Ακούστε το ποίημα εδω:
