Είναι 2 Δεκεμβρίου του 2012 και στην Μπουρλάντα της Ισπανίας λαμβάνει χώρα αγώνας ανώμαλου δρόμου. Ο Αμπέλ Μουτάι, έχοντας πριν λίγους μήνες κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στα 3000 μέτρα στήπλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, οδηγεί την κούρσα. Πίσω του βρίσκεται ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια.
Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα – σίγουρο νικητή της κούρσας – να χάνει την αίσθηση του χώρου, και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κιόλας περάσει τη γραμμή. Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και, αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος.
Αμέσως μετα, ο Ανάγια, που ήταν αθλητής με μεγάλο μέλλον (ήδη πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα, στη κατηγορία των νέων), δήλωσε: “Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα.
Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη, και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία. Το όνειρό μου είναι ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα είδος κοινωνίας με αξίες που θα χαρακτηρίζουν έναν πραγματικό πολιτισμό”.
Κάθε αθλητής θέλει να κερδίζει. Όμως πάνω από αθλητής είναι άνθρωπος και πάνω από την νίκη έρχονται άλλα, πιο σημαντικά.
