Έρημη χώρα: μπορεί ο έρωτας να μας σώσει από την επανάληψη;

Αντί προλόγου

Στις κλειστές από τον χιονιά αίθουσες θα φιλοξενούνταν “Η Έρημη Χώρα (Wasteland) του Ιρανού Ραχμάντ Μπαχραμί, το κινηματογραφικό του ντεμπούτο και βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα «Ορίζοντες» του Φεστιβαλ της Βενετίας. Με βάθος και μια άρρυθμη ροή ο ιρανικός κινηματογράφος μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι πανταχού παρόν και μπορεί να συναγωνιστεί με μια μοναδική δυναμική τον ευρωπαϊκό και τον χολιγουντιανό που αγκομαχούν να τον φτάσουν σε ποιότητα και έκταση. Αν θέλετε να επιχειρήσετε μια γνωριμία μαζί του, αυτή είναι μια καλή ταινία για να κάνετε την αρχή! Ας μπούμε, λοιπόν, στην ουσία της.

Continue reading “Έρημη χώρα: μπορεί ο έρωτας να μας σώσει από την επανάληψη;”

Άγονη Γη του T.S. Eliot

Άγονη Γη

Τοῦ ποταμοῦ ἡ σκηνὴ ἒσπασε· τὰ τελευταῖα δάχτυλα
τῶν φύλλων
γατζώνονται και βουλιάζουν μες στήν ὑγρὴ ὂχθη. Ὁ
ἄνεμος
διασχίζει τήν καστανόχρωμη γῆ, ἀθόρυβα. Οἱ νύμφες
ἔχουν φύγει.
Τάμεση γλυκέ, κύλα ἁπαλά, ὥσπου τό τραγούδι μου νά πῶ.
Ὁ ποταμός δέν κατεβάζει ἄδεια μπουκάλια, χαρτιά ἀπό
σάντουιτς,
μεταξωτά μαντίλια, χαρτόκουτα, ἀποτσίγαρα
ἤ ἄλλα τεκμήρια καλοκαιρινῆς νύχτας. Οἱ νύμφες
ἔχουν φύγει.
Καί οἱ φίλοι τους, οἱ ἀργόσχολοι κληρονόμοι τῶν
διευθυντῶν τοῦ Σίτυ·
ἔχουν φύγει, δέν ἄφησαν διεύθυνση.
Ἐπί τῶν ὑδάτων Λεμάν ἐκάθισα κι ἔκλαυσα…
Τάμεση γλυκέ, κύλα ἁπαλά, ὥσπου τό τραγούδι μου νά πῶ.
Τάμεση γλυκέ, κύλα ἁπαλά, ἀφοῦ οὔτε δυνατά μιλῶ οὔτε
φλυαρῶ.
Ὅμως πίσω ἀπ’ την πλάτη μου ἀκούω σέ μιά κρύα ριπή
τό κροτάλισμα τῶν ὀστῶν καί τό συγκρατημένο γέλιο νά
ἁπλώνεται ἀπό αὐτί σέ αὐτί.

T.S. Eliot, Άγονη Γη (μτφρ.: Χάρης Βλαβιανός), εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2020

Ακούστε το εδώ: