17 Νοέμβρη από το “Ημερολόγιο μιας εβδομάδας του Πολυτεχνείου” του Γιάννη Ρίτσου

Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πει : περιμένω απ’ το μέσα μαύρο;
Μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω
απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη
στις λεωφόρους.
Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Ακούστε το ποίημα εδώ:

Αφιέρωμα: “Τα Γενέθλια” της Ζωρζ Σαρή

Αποτέλεσμα εικόνας για τα γενεθλια ζωρζ σαρη

1967. Η εννιάχρονη Άννα έχει γενέθλια και ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους φίλους της, αλλά, όταν ξημερώνει εκείνη η μέρα, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η Ελλάδα δεν έχει πια δημοκρατία, αλλά δικτατορία. Ο Παπαδόπουλος έχει κάνει πραξικόπημα και έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, επιβάλλοντας ένα καθεστώς ανελευθερίας και φόβου. Η Άννα μαζί με τους γονείς και τον αδερφό της μεγαλώνει μέσα σε αυτά τα γεγονότα ζώντας από κοντά τον φόβο, τη σύλληψη, την εξορία και τα βασανιστήρια φίλων και γνωστών. Η Άννα μπαίνει στην εφηβεία, ωριμάζει και αμφισβητεί όχι μόνο το καθεστώς αλλά και τους γονείς της και δε διστάζει να αντιδράσει. Κοντά της, σύμβουλος και φίλος, ο νονός της, ο οποίος υποκαθιστώντας κατά κάποιον τρόπο τους γονείς της είναι πάντα δίπλα της.

Αρκετοί συγγραφείς έχουν ασχοληθεί με την περίοδο της επταετίας, όπου η Χούντα των Συνταγματαρχών με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ανέλαβε με απολυταρχικό τρόπο την διακυβέρνηση της Ελλάδας. Μία από αυτούς τους συγγραφείς είναι και η Ζωρζ Σαρή που αναφέρεται στα σκοτεινά εκείνα χρόνια στο βιβλίο της με τίτλο “Τα Γενέθλια” που πρωτοκυκλοφόρησε το 1977 από τις εκδόσεις Κέδρος και από το 1992 μέχρι σήμερα από τις εκδόσεις Πατάκη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Σχετική εικόνα

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Γαλλίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής άρχισε να φοιτά στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη. Αργότερα, στο Παρίσι, συνέχισε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε να παίζει στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Η συγγραφική της καριέρα άρχισε το 1969 με το “Θησαυρό της Βαγίας”, ένα μυθιστόρημα που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους και το οποίο είχε και εξακολουθεί να έχει μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Από το 1969 μέχρι σήμερα έχει γράψει μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, νουβέλες, θεατρικά παιδικά έργα και ιστορίες για μικρά παιδιά. Επίσης στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου καθώς και από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, ο οποίος τη βράβευσε ξανά το 1999. Επίσης το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χ.Κ. Άντερσεν. Έφυγε από την ζωή στις 9 Ιουνίου 2012 στην Αθήνα.

“ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ”

Αποτέλεσμα εικόνας για τα γενεθλια ζωρζ σαρη

Η καταλληλότερη ίσως απάντηση στο ερώτημα “Πώς θα μπορούσε να μιλήσει κανείς σε ένα παιδί για την δικτατορία” είναι το σπουδαίο μυθιστόρημα “Τα Γενέθλια” της Ζωρζ Σαρή.

Βασική ηρωίδα του βιβλίου είναι η Άννα, κόρη του Αντρέα και της Μαρίας Παυλίδη. Στην αρχή του βιβλίου η συγγραφέας μας μεταφέρει στα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967 επιβάλλεται δικτατορικό καθεστώς με αρχηγό τον Παπαδόπουλο. Την επόμενη μέρα η Άννα έχει γενέθλια που όμως δε θα εορταστούν. Η ζωή της οκτάχρονης Άννας θα επηρεαστεί. Το σπίτι της θα γεμίσει μεγάλους που συζητούν ώρες ατελείωτες. Μοναδική της ελπίδα πλέον ο νονός της, ο Δημήτρης , που είναι καθηγητής πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος όμως αργεί να κατέβει στην Αθήνα, αφού οι μετακινήσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Αλλαγές, όμως, υπάρχουν και στο σχολείο, το οποίο αρκετά παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν, επειδή οι γονείς τους έχουν συλληφθεί και εξοριστεί.

Η συγγραφέας μας μεταφέρει το κλίμα της εποχής μέσα από τα μάτια της μικρής Άννας, αλλά και μερικών άλλων προσώπων της ιστορίας, πραγματικούς ήρωες, όπως ο αδερφός της ο Πέτρος και ο νονός της ο Δημήτρης που οργανώνονται στην αντιστασιακή οργάνωση “Ρήγας Φεραίος” και μάχονται ο καθένας την Χούντα, όπως δύναται.

Συγκλονιστικό σημείο του βιβλίου αποτελεί το γράμμα της Κατερίνας όπου περιγράφει τα βασανιστήρια που υπέστη στο κτήριο της ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας 18, κοντά στο μουσείο. Αποτελεί πραγματικό γράμμα που στάλθηκε στον Ζαν Πωλ Σαρτρ , στη Γαλλία, και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Σύγχρονοι καιροί.  

Αν και το βιβλίο παρακολουθεί τη ζωή της οκτάχρονης Άννας, δε λείπουν τα σημεία που μεταφέρουν τις σκληρές και απάνθρωπες καταστάσεις της εποχής, κάτι που καθιστά πιθανόν το βιβλίο ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 10 ετών. Παρ ‘ όλα αυτά δε μειώνει σε τίποτα την αξία του. Οπωσδήποτε πρόκειται για ένα βιβλίο, του οποίου η ανάγνωση κυλά, δίνοντας την δυνατότητα στον αναγνώστη μέσα από μία ιστορία να έρθει σε επαφή με μια άλλη εποχή.

Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα του βιβλίου:

“Εδώ Πολυτεχνείο!
Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Είμαστε ο μόνος σταθμος που μετά από έξι χρόνια δικτατορίας στην Ελλάδα μπορεί να λέει ελεύθερα την αλήθεια. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα πανηγυρίζει όλος ο λαός. Χτυπούν οι καμπάνες χαρμόσυνα παντού, γιατί αυτή τη στιγμή γεννιέται και σημαίνει η ώρα της λευτεριάς”.

Η φωνή βγαίνει μέσα από ‘να μαύρο κουτάκι, ένα τρανζίστορ της Άννας, που είναι ακουμπισμένο πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι, ανάμεσα στα δυο κρυστάλλινα βάζα με τις ασημένιες σκαλιστές βάσεις.

Είναι Παρασκευή βράδυ.
Από δω και τρεις μέρες οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο. Έφτιαξαν έναν πομπό, απ’ αυτόν ακούγεται η φωνή τους.

“Εδώ Πολυτεχνείο”.
Στο σαλόνι, στις πολυθρόνες με την μπλε στόφα, κάθονται η Μαρία και η Άννα. Ακούνε. Ο Αντρέας περπατάει πάνω κάτω. Ακούει κι αυτός.

“Πού να βρίσκεται ο Παύλος; Μέσα στο Πολυτεχνείο; Κι αυτή η φωνή του αγοριού που λέει και ξαναλέει: Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο… πόσο μοιάζει με τη φωνή του Μάνου…”

Η Μαρία το μεσημέρι, κατέβηκε να δει. Θαμπώσανε τα μάτια της ! Κόσμος πολύς γύρω τριγύρω, και μέσα από τα κάγκελα απλώνονταν τα χέρια για να δεχτούν τις προσφορές του λαού: τρόφιμα, τσιγάρα, σοκολάτες, λουλούδια. Τα παιδιά τραγουδούσαν τραγούδια της λευτεριάς. Υψωμένα πλακάτ έγραφαν: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ -ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Άλλα συνθήματα είχαν γραφτεί πάνω στους τοίχους και πάνω σε πανό από χοντρό κάμποτο: ΛΑΕ ΠΟΛΕΜΑ – ΣΟΥ ΠΙΝΟΥΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ – ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ – ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ. Οι διαδηλωτές σκαρφάλωναν στα τρόλεϊ και στα λεωφορεία που περνούσαν γεμάτα κόσο κι έγραφαν πάνω τους: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ. Ο τηλεβόας έκανε έκκληση: Συμπαρασταθείτε μας. Μια σκάλα ήταν στημένη από τη μεριά της Στουρνάρα. Οι νέοι την ανέβαιναν και πηδούσαν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος κοιτούσε, δεν έφευγε, δε φοβόταν. Λες κι ήταν πανηγύρι. Μύριζε λευτεριά.

Η Μαρία γύρισε στο σπίτι συγκινημένη, ενθουσιασμένη.

“Πού είναι ο Παύλος; Θα ‘ναι ακόμα στο Πολυτεχνείο. Αντρέα, έπρεπε να κατέβεις κι εσύ, να δεις αυτά τα παιδιά. Κρεμασμένα από τα κάγελα τραγουδούσαν: “Πότε θα κάνει ξαστεριά…” Κανένας δε θα τολμήσει να τους αγγίξει. Να δεις που η χούντα δε θ’ αντέξει, θα γκρεμιστεί. Όλη η Αθήνα ξεσηκώθηκε. Πρέπει να τους βοηθήσουμε. Αγγελική, έλα να φτιάξουμε ένα δέμα. Θα βάλουμε ό,τι έχουμε στα ντουλάπια μας: ζάχαρη, καφέ, κονσέρβες, ρύζι. Έχουμε φρούτα; Άννα, κατέβα στο μανάβη κι αγόρασε φρούτα και μπισκότα από τον μπακάλη. Δρόμος σου είναι, Αγγελική, φεύγοντας πέρσε και δώσε το δέμα στα παιδιά. Το φώναζαν από τον τηλεβόα: έχουνε ανάγκη από τρόφιμα. Θα ξεκουραστώ λιγάκι και θα κατέβω ξανά. Συμφωνήσαμε με την Τόνια και τη φίλη της τη Μυρτώ να πάμε…”

Η Μαρία δεν είχε όρεξη να φάει, ήταν ξαναμμένη. Ο Αντρέας την άκουγε σιωπηλός.

Το απόγευμα, όταν άρχισε να σκοτεινιάζει, η Μαρία στολίστηκε, έβαλε το καλό της παλτό, αυτό που φοράει στους γάμους και στις επίσημες προσκλήσεις, αγόρασε λουλούδια, είπε να της τα τυλίξουν σε ασημόχαρτο και ξεκίνησε με την Τόνια και τη Μυρτώ για το Πολυτεχνείο. Στο δρόμο οι δυο φίλες την κορόιδευαν:

-Μα τι σε έπιασε και ντύθηκες έτσι; Σε διαδήλωση πηγαίνεις ή σε επίσημη γιορτή; Μοιάζεις με καθώς πρέπει κυρία!
-Ακριβώς αυτό θέλω. Ποιος θα με υποπτευτεί; Κύριε αστυνόμε, πάω να δω μια φίλη μου, τη Μαριάνθη, μένει στην Πλατεία Αμερικής, λίγα λουλούδια για τη μητέρα της που είναι ασθενής… Μπλέχτηκα μέσα στον κόσμο… Μα τι συμβαίνει; Θα κάνω την ανύποπτη…

Γελούσαν κατεβαίνοντας την Ακαδημίας. Τα λουλούδια, το όμορφο παλτό, έδιναν μια σιγουριά στη Μαρία. Ήταν η ασπίδα της.

Ο Παύλος της είχε πει το πρωί την ώρα που έφευγε: “Να κατεβείς και συ, μαμά. Όλη η Αθήνα πρέπει να συμπαρασταθεί στα παιδιά του Πολυτεχνείου”.

Παραλίγο να του φωνάξει: “Μη φεύγεις, κάθισε σπίτι. Δεν τόλμησε. Τον άφησε να φύγει. Άραγε τι στάση θα κρατήσει η αστυνομία; Θα χτυπήσει σαν την αλλη φορά στη Νομική Σχολή; Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι απαραβίαστο. Σε καμιά χώρα, ποτέ, ούτε στην Ισπανία, δεν τόλμησε η αστυνομία να μπει μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου.

Μαζί τους κι άλλος κόσμος, γυναίκες, άντρες, παιδιά, γέροι και γριές, κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο. Όμως από τα θωρακισμένα αυτοκίνητα που σαν τυφλά θεριά σούρνουνται στους γύρω δρόμους, ρίχνονται δακρυγόνα αέρια. Κλαίνε οι άνθρωποι. Τα μάτια πονάνε. Άλλοι βήχουν, άλλοι κάνουν εμετό, άλλοι λιποθυμούν. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου συμβουλεύει: “Βάλτε λεμόνι στα μάτια σας, μην τα τρίβετε”. Όταν φτάνουν στην οδό Πατησίων ο δρόμος φέγγει από τις φωτιές: εφημερίδες, τηλεφωνικοί κατάλογοι, ξύλα, πανιά καίγονται. Ο καπνός εξουδετερώνει τα δακρυγόνα. Όμως οι βόμβες πέφτουν όλο και πιο πολλές. Η αστυνομία τις ρίχνει μέσα στον περίβολο του Πολυτεχνείου. Οι φωνές των φοιτητών είναι βραχνές. Η βοή μεγαλώνει. Ο ραδιοφωνικός σταθμός κάνει έκκληση προς τον Ερυθρό Σταυρό. Χρειάζονται φάρμακα, χρειάζονται γιατρούς, χρειάζονται ασθενοφόρα, υπάρχουν πληγωμένοι. Το Πολυτεχνείο σπαράζει.

Η Μαρία φοβάται. Πρέπει να φύγει, να γυρίσει στο σπίτι. Πώς όμως; Παντού στις γωνιές καραδοκούν τα θωρακισμένα και οι αστυνομικοί έχουν το χέρι στο περίστροφο. Σφίγγει το χέρι της Τόνιας: “Πάμε να φύγουμε”. “Πάμε”, λέει η Τόνια. Η Μυρτώ δε θέλει να φύγει, θα μείνει έξω από το Πολυτεχνείο. Οι δύο φίλες αρχίζουν να περπατάνε αντίθετα στο ρεύμα. Προς το τέρμα Πατησίων.

Η Μαρία κρατάει τα λουλούδια πάνω στο στήθος της. Ο νους της είναι στον Παύλο. “Θα ‘χει γυρίσει στο σπίτι οπωσδήποτε”. Ούτε κατάλαβε πώς φτάσανε στην πλατεία Κολιάτσου. Εκεί σταμάτησαν.

Η συνοικία είναι ήρεμη, οι άνθρωποι πηγαινόρχονται ανήσυχοι, περίεργοι, συζητάνε, όμως δεν έχει αστυνομικούς. Κάποιο αυτοκίνητο είναι σταματημένο. Ο οδηγός του ετοιμάζεται να μπει.

-Μας παίρνετε και μας; του ζητάει η Μαρία.
-Πάω στο Γαλάτσι…

Στο Γαλάτσι, όπου να ‘ναι, φτάνει να απομακρυνθούν από το Πολυτεχνείο… Μπροστά κάθεται η γυναίκα του οδηγού. Συμπαθητικοί κι οι δυο τους. Μιλάνε για τα παιδιά, για το κουράγιο τους. Η κυρία κατέβηκε το πρωί και τους αγόρασε τσιγάρα. Μια ολάκερη κούτα. Η Μαρία θέλει και κείνη να πει πως έστειλε τρόφιμα με την Αγγελική, αλλά ντρέπεται. Λέει μόνο:

-Ο γιος μου είναι μέσα στο Πολυτεχνείο, και πάλι ντρέπεται την Τόνια που την άκουσε. Ο Παύλος θα ‘ναι σπίτι, της το υποσχέθηκε…

Φτάσαν στο Γαλάτσι. Η συνοικία είναι έρημη. Κοιμάται. Αμέσως βρήκαν ένα ταξί.
-Πού πάτε; ρωτάει ο σοφέρ.
-Στο Κολωνάκι.
-Α, καλά, τότε. Θα πάμε από τη Σχολή Ευελπίδων, Αλεξάνδρας κι από τον περιφερειακό. Από κει είναι ήσυχα.

Οι δυο φίλες δε μιλάνε. Σφίγγουν τα χέρια τους. Το αυτοκίνητο τρέχει μέσα στους έρημους δρόμους.
Όταν η Μαρία μπήκε στο σπίτι άκουσε τη φωνη: Εδώ Πολυτεχνείο!

-Πού ήσουν; τη ρώτησε ο Ανρέας, ανησύχησα.
-Ο Παύλος ήρθε; ρώτησε η Μαρία.
-Όχι.

Κάθισαν κοντά στο μικρό ραδιόφωνο. Η Άννα δε μιλούσε. Ήταν θυμωμένη. Ήθελε και κείνη να πάει στο Πολυτεχνείο. Της είχε τηλεφωνήσει η Παρή: “Εγώ θα πάω κι ας λένε οι δικοί μου…” Ο πατέρας της Άννας της το απαγόρεψε: “Εσύ δε θα πας πουθενά!”

Η φωνή του Πολυτεχνείου γεμίζει το σαλόνι. Σκεπάζει την πόλη. Εμποδίζει τον ύπνο να κλείσει τα βλέφαρα.

“Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μας συμπαρασταθείς, πρέπει να συνεχίσεις τον αγώνα μας. Κι αν αηυτή τη στιγμή μας πιάσουνε, κι αν αυτή τη στιγμή μας σκοτώνουν, ναι, δε φοβόμαστε να πεθάνουμε, όταν θα πεθάνουμε ελεύθεροι. Έλληνες, πρέπει να μάθετε την αλήθεια. Να μάθετε πως τα παιδιά σας γεννήθηκαν λεύτερα.

Έλληνες, τα τανκς αυτή τη στιγμή έχουν στραφεί με τις μπούκες των κανονιών τους προς το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τοης και δείχνουν τα στήθια τους. Το μόνο όπλο που έχουν προς τα τανκς.

Έλληνες, ακόμη το Πολυτεχνείο είναι ελεύθερο. Αν δε συμμεριστείτε αυτόν τον αγώνα μας θα χαθεί η Ελλάδα μας.

Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι. Ούτε μια πέτρα δεν έχουμε για να ρίξουμε στ’ αδέλφια μας. Όλοι είμαστε αδέλφια. Έλληνεςκι αν ακόμη αυτή τη στιγμή σαρώσουν τα τανκς το Πολυτεχνείο, πιστεύουμε σε σένα. Πιστεύουμε στη συνέχεια του αγώνα.

Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μας συμπαρασταθείς. Σήμερα, αυτή τη στιγμή πώς είναι δυνατόν να κοιμηθείς όταν τα τανκς στέκουν μπροστά στις πύλες του Πολυτεχνείου και σημαδεύουν τα παιδιά σου;”

Τα τανκς κατέβηκαν.
Ποια παιδιά σημαδεύουν;

Ποια παιδιά έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τους και περιμένουν τις σφαίρες; Τα παιδιά της Αθήνας, τα δικά μας παιδιά. Αγόρια και κορίτσια από το Γαλάτσι, από το Κολωνάκι, από την πλατεία Κολιάτσου, από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κι όμως οι συνοικίες ησυχάζουν. Πριν από λίγο τις είδε η Μαρία. Οι δρόμοι στο Κολωνάκι είναι άδειοι λες και οι κάτοικοί του φύγανε όλοι για διακοπές. Κλειστά τα παράθυρα, κλειστές οι πόρτες και μέσα η φωνή που λέει: Πώς είναι δυνατόν να κοιμηθείς όταν τα τανκς στέκουν μπροστά στις πύλες του Πολυτεχνείου; Θ’ αφήσουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μόνα τους ν’ αντισταθούν άοπλα; Γιατί δεν κατεβαίνουν οι παπάδες να στηθούν μπροστά στα τανκς, να ανοίξουνε τις αγκαλιές τους και να κυματίσουνε τα μαύρα ράσα; Πού είναι ο λαός της Αθήνας; “Μήπως κατέβηκε την ώρα που εγώ το ‘σκαγα φοβισμένη;” αναρωτιέμαι η Μαρία.

“Εδώ Πολυτεχνείο.
Θέλουμε ορθοπεδικούς. Έχουμε πληγωμένους. Χρειαζόμαστε φάρμακα, χρειαζόμαστε ενέσεις μορφίνης, έχουμε πληγωμένους, θέλουμε γιατρούς…
Εδώ Πολυτεχνείο.”

Η Άννα σκέφτεται: Ο μπαμπάς είναι γιατρός.
Ο Αντρέας σκέφτεται: Δεν είμαι ορθοπεδικός.
Η Μαρία αναρωτιέται: Θα ‘θελα τούτη τη στιγμή να κατέβει ο Άντρας στο Πολυτεχνείο; Πού είναι ο Παύλος;

Η Άννακοιτάει τον πατέρα της και κλαίει.
Ο Αντρέας είναι θυμωμένος με ποιον;

Η Μαρία πρέπει να κάνει κάτι. Πώς δεν το σκέφτηκε; Θα τηλεφωνήσει στο Βασιλείου. Αυτός κάθεται ακριβώς απέναντι στο Πολυτεχνείο. Θα τα βλέπει όλα. Επιχειρεί πολλές φορές να πάρει τον αριθμό. Βουίζει. Κι άλλοι θα τηλεφωνούν για να μάθουν τι γίνεται. Επιτέλους ο αριθμός καλεί. Ο ίδιος ο Βασιλείου είναι στο ακουστικό.

-Είμαι η Μαρία, η γυναίκα του Αντρέα, σας παρακαλώ, τι βλέπετε από το παράθυρό σας;

Σιωπή. Η Μαρία ακούει. Ο Αντρέας και η Άννα πάνε κοντά της και περιμένου. Το τρανζίστορ μιλάει πίσω τους.

“Εδώ Πολυτεχνείο, θα διακόψουμε για λίγο τη μετάδοση των ειδήσεων. Μόλις μάθουμε νέα θα επικοινωνήσουμε πάλι μαζί σας. Μείνετε στους δέκτες σας, στο ίδιο μήκος κύματος…”

Το μαύρο κουτί βουβαίνεται.
Η Μαρία ακουμπάει αργά το ακουστικό.
Η Άννα κοιτάζει τη μητέρα της. Έχει γίνει άσπρη σαν το πανί. Τα χείλια της τρέμουν και τα μάτια της έχουν θολώσει από τα δάκρυα.

-Μαμά, τι έχεις;
-Μαρία, τι συνέβηκε; ρωτάει ο Αντρέας φοβισμένος.

Η Μαρία κοιτάει την κόρη της και τον άντρα της δίχως να τους βλέπει.
-Τα τανκς μπήκαμε μέσα στο Πολυτεχνείο. Πλακώσανε τα παιδιά που ήταν κρεμασμένα πάνω στα κάγκελα, τα λιώσανε. Αντρέα, πού είναι ο Παύλος μας;

Ο Παύλος γύρισε στις πέντε το πρωί. Καπνισμένος, ξεσκισμένος, με μάτια κατακόκκινα. Πάνω στο πουκάμισό του είχε αίματα. Εκείνος δεν ήταν πληγωμένος.

Είπε: Σκοτώθηκε ο Μάνος.

Ξημέρωνε Σάββατο 17 του Νοέμβρη.

ΠΗΓΕΣ: https://www.matia.gr/books/logotechnika-vivlia/elliniki-logotechnia/ta-genethlia-tis-zorz-sari.html , https://www.timelink.gr/arthro/logotexnia/ta-geneulia-zvrz-sarh-klasiko-agaphmeno , https://metabook.gr/books/ta-geneolia-zwrz-sarh-6698 , http://www.i-read.i-teen.gr/book/ta-genethlia , http://www.katiousa.gr/logotechnia/ta-genethlia-tis-zorz-sari-edo-polytechneio/ , http://books-n-films.blogspot.com/2010/06/blog-post_4636.html