Ποίηση, Λογοτεχνία, Μουσική, Θέατρο και Κινηματογράφος: τα πάντα θα τα βρείτε εδώ!
Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία. Όπως κάθε σημαντικό γεγονός, έτσι και εκείνη αποτυπώθηκε με γλαφυρότητα στα έργα τέχνης των καλλιτεχνών, ζωγράφων και γλυπτών, Μικρασιατών και μη, καλλιτεχνών που βίωσαν την καταστροφή και τον ξεριζωμό ή που συγκινήθηκαν από τις δραματικές συνέπειές της. Ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά έργα των δημιουργών αυτών.
Σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια φεύγει από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφους. Ο λόγος φυσικά για τον Περικλή Βυζάντιο που ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία και τις προσωπογραφίες. Παρότι είναι περισσότερο γνωστός του για τον πίνακά του “Ορελί” , σήμερα επιλέξαμε έναν από τους πιο ιδιαίτερους και προσωπικούς πίνακές του, την «Προσωπογραφία της Φρόσως Σκουμπουρδή» (1928).
Σε ηλικία δέκα εννέα ετών ο Περικλής Βυζάντιος μετέβη στο Μόναχο με σκοπό να σπουδάσει νομικά, γρήγορα όμως έφυγε για το Παρίσι, όπου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Aκαδημία Julian. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνωρίστηκε με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο Juan Gris και ο Kees van Dongen. Επέστρεψε στην Ελλάδα και στα 1921 – 1922 πήρε μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία, απεικονίζοντας πολεμικές σκηνές, οι οποίες χάθηκαν κατά την οπισθοχώρηση, αφού προηγουμένως είχαν εκτεθεί στο Ζάππειο και τη Σμύρνη.
Continue reading “«Προσωπογραφία της Φρόσως Σκουμπουρδή» του Περικλή Βυζάντιου”Η ιστορία πίσω από τον πίνακα “Ορελί” του Περικλή Βυζάντιου…
Όπως αφηγείται ο ίδιος: “H μεγαλύτερή μου χαρά ήταν όταν η Oρελί μου έλεγε: «Allons nous coucher» και μ’ έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε για ύπνο στην κρεβατοκάμαρή μας. Άναβε ένα κερί σε ένα μπρούτζινο σαμντάνι επάνω στον κομό. Eγώ γρήγορα γρήγορα γδυνόμουνα και φόραγα τη μακριά πουκαμίσα κι έμπαινα στο κρεβάτι κι έκανα πως κοιμόμουνα, ενώ με το ένα μάτι ανοιχτό παρακολουθούσα το γδύσιμο της Oρελί μπροστά στον καθρέφτη και τη θαύμαζα. H Oρελί ήτανε καλοφτιαγμένη, ψηλή, με άφθονα καστανά μαλλιά. Βέβαιη πως εγώ κοιμάμαι, γδυνότανε σιγά σιγά, γυρίζοντάς μου την πλάτη. Tα διάφορα νταντελωτά μεσοφόρια, μεγάλα λεπτά εσώρουχα περασμένα με ροζ κορδέλες, της έπεφταν στα ωραία της πόδια, και γυμνή εντελώς σκούπιζε με μια κρέμα το πρόσωπό της σκυμμένη προς τον καθρέφτη. Mα εγώ δεν έβλεπα μονάχα τη ράχη της· μέσα στον καθρέφτη διέκρινα και το σφιχτό και στέριο στήθος, που πολλές φορές το κρατούσε με τα ωραία της χέρια και το καμάρωνε και η ίδια. Στο τέλος φορούσε μια μακριά νυχτικιά με κεντήματα στο στήθος και στις άκρες των μανικιών, πλησίαζε το κερί, το έσβηνε, κι ερχότανε στο μικτό κρεβάτι μου να με σκεπάσει καλά. Έσκυβε και με φιλούσε στο μέτωπο. Eγώ, φυσικά, έκανα πως κοιμόμουνα, και ούτε ανέπνεα, γιατί φοβόμουνα μήπως ακούσει την καρδιά μου που χτυπούσε δυνατά…”