Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο Ελβετός ηθοποιός Bruno Granz, ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς στην Ευρώπη.
Ο Ελβετός καλλιτέχνης είχε συνεργαστεί με πολλούς από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κόσμου, όπως ο Βιμ Βέντερς («Τα φτερά του έρωτα», «Ένας Αμερικανός Φίλος»), ο Φράνσις Φορντ Κόπολα («Νεότητα χωρίς νιάτα»), και ο Ερίκ Ρομέρ. Είχε παίξει και σε δύο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου: στο «Μία αιωνιότητα και μία μέρα» (1998) και στο τελευταίο του φιλμ «Η σκόνη του χρόνου».
Ο εκρηκτικός και συνάμα σκοτεινός ρόλος του ως Αδόλφου Χίτλερ στην «Πτώση» τον καθιέρωσε οριστικά το 2004. Ήταν μια από τις πρώτες γερμανικές ταινίες αφιερωμένες στο πρόσωπο του «Φύρερ», σε μια χώρα ακόμη τραυματισμένη από την ανάμνηση της ναζιστικής βαρβαρότητας.
«Με βοήθησε το ότι δεν ήμουν Γερμανός, επειδή μπορούσα να βάλω το διαβατήριό μου ανάμεσα στον Χίτλερ και σε μένα», είχε δηλώσει ο Γκαντς το 2005.
Ο Bruno Granz εγκατέλειψε το σχολείο στην εφηβεία του και ήταν ένας αυτοδίδακτος ηθοποιός.
Η γερμανίδα υφυπουργός Πολιτισμού Μόνικα Γκρίτερς (CDU) χαρακτήρισε τον Μπρούνο Γκαντς «εικόνισμα του γερμανόφωνου θεάτρου» και «εξαιρετικό μετρ της διεθνούς δραματικής τέχνης».
Ο διευθυντής του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Βερολίνου, ενός από τα σημαντικότερα στην Ευρώπη μαζί μ’ αυτά των Καννών και της Βενετίας, ο Ντίτερ Κόσλικ, απέτισε επίσης φόρο τιμής στον ελβετό ηθοποιό θυμίζοντας τον ρόλο του στην ταινία «Τα Φτερά του Έρωτα», ο πρωτότυπος γερμανικός τίτλος της οποίας σήμαινε «Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο».
«Έχω την εντύπωση ότι τίποτε δεν θα τον εμποδίσει τώρα να πάει στον ουρανό πάνω από το Βερολίνο», είπε.
Για τον ελβετό Ομοσπονδιακό Σύμβουλο Αλέν Μπερσέ, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Ελβετικής Ομοσπονδίας μέχρι το τέλος του 2018, ο Bruno Granz «δεν έπαιζε έναν ρόλο, τον ζούσε».
Δεν υπήρξε ποτέ ακριβώς κατοχυρωμένος πρωταγωνιστής /σταρ αλλά ούτε και «εμβληματικός» καρατερίστας. Δεν είχε το παρουσιαστικό και την στόφα ζεν πρεμιέ αλλά μπορούσε σαφώς να συγκινήσει τις γυναίκες. Διέθετε ευρεία γκάμα και ήταν πολυσχιδής και παραγωγικότατος μέχρι το τέλος. Μόνο το 2018 έπαιξε στο “The Party” της Σάλι Πότερ, στο “Radegund” του Τέρενς Μάλικ, στην ταινία “The Tobacconist” ως Σίγκμουντ Φρόιντ και στο “The House That Jack Built” του Λαρς Φον Τρίερ μεταξύ άλλων (!).
Είναι δύσκολο να ξεδιαλέξει κανείς συγκεκριμένους ρόλους σε μια τόσο εξαντλητική φιλμογραφία, δεν μπορεί να είναι τυχαίο όμως το ότι κάποιοι από τους πιο χαρακτηριστικούς τον τοποθετούσαν σ΄ ένα καθαρτήριο ψυχών ή σ’ ένα προθάλαμο θανάτου. Όπως ο Ζίμερμαν στον «Αμερικανό φίλο» του Βέντερς ή ο Αλέξανδρος στο «Μία αιωνιότητα και μία μέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Συχνές ήταν και οι εμφανίσεις του σε ρόλους αθώων που συνθλίβονταν από την αδυσώπητη ισχύ εξωπραγματικών περιστάσεων όπως ο κλασικός χαρακτήρας του Τζόναθαν Χάρκερ στο «Νοσφεράτου» του Χέρτζογκ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια τέτοια πορεία χαρίζει στον σπουδαίο αυτό ηθοποιό μια θέση στο βάθρο της υστεροφημίας. Ζει και θα ζει μέσα από τις ταινίες και τους ρόλους του.. Καλό ταξίδι. Σας αφήνουμε με λόγια που εξέφερε ο ίδιος μέσα από το ρόλο του.
Πηγή: Lifo, AthensVoice, Elculture