Ετικέτα: Γιάννης Καλπούζος

Αντί προλόγου

Το ιστορικό μυθιστόρημα: “Σέρρα: Η ψυχή του Πόντου” του Γιάννη Καλπούζου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός έχει αποτελέσει από την έκδοσή του πριν από πέντε χρόνια ένα αγαπημένο έργο όσων έχουν αδυναμία στο λογοτεχνικό αυτό είδος, αλλά και πολλών αναγνωστών που ενδιαφέρονται για τον Ποντιακό ελληνισμό. Καλύπτοντας μια πολύ μεγάλη ιστορική περίοδο διατρέχει τη ζωή μιας οικογένειας και όλων όσων τους πλαισιώνουν για περίπου μισό αιώνα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό το ογκώδες έργο μετατράπηκε σε έναν θεατρικό μονόλογο με πρωταγωνίστρια την Χρύσα Παπά και σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη στο θέατρο Πόλη. Το είδαμε, ταξιδέψαμε για άλλη μια φορά, στα ζοφερά χρόνια και μείναμε με μια φλόγα ελπίδας και έρωτα που διαπερνά όλες τις δυσκολίες, επιβιώνει και ακτινοβολεί.

Αντί εισαγωγής

Όλοι μας έχουμε λίγο πολύ περιηγηθεί στους κόσμους του παρελθόντος που μας ταξιδεύουν ανά καιρούς τα συγγραφικά δημιουργήματα του Γιάννη Καλπούζου, από την Πόλη και τον Πόντο ως την Άρτα και τον Σάο. Έχουμε ακόμη πάρει μια γεύση από τον έμμετρο λόγο του μέσα από τους στίχους πολλών γνωστών τραγουδιών που έχει γράψει. Ωστόσο, για πρώτη φορά είχαμε τη ευκαιρία να γνωρίσουμε μια έτερη λογοτεχνική πτυχή του, την ποιητική. Την εμπειρία αυτή μας προσέφερε απλόχερα η συλλογή “ποίηση 2000-2017” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Σε χιλιάδες αντίτυπα κόλλησαν την άσφαλτο στο χώμα,
να μη σε προλαβαίνουν τα μάτια
να μη σε καίνε οι ανάσες
καθώς χάνεσαι στην πρώτη στροφή .
Να απλώνεται γρήγορα η απόσταση
και να μην βλέπεις για πολύ
τη μάνα και τον πατέρα στην άκρη του δρόμου.
Να μην ακούς το ρέμα του καημού.

Από δώδεκα χρονών φεύγω,
κάθε δεκαπέντε μια επιστροφή, τότε,
ήταν και οι άλλοι που γύριζαν Χριστούγεννα και Λαμπρή.
Μια σταλιά παιδάκια
κλωνάρια μόνα
τι σημασία έχει πια!

Όλο φεύγω, κι ούτε ένα απ’ τα καλάθια
που μαζεύαμε τα σύκα και τα σταφύλια
δεν πήρα για ενθύμιο.
Κι ακόμα, Μάνα, δε σου είπα
πόσο ήθελα να μου χαϊδέψεις μια φορά
τα μαλλιά και το πρόσωπο
κι ας γδέρνουν τα χέρια σου.

Αν μ’ αγαπάς, αν νοιάζεσαι για μένα να το λες
έγραψα σ’ ένα τραγούδι.
Εμείς ποτέ δε λέγαμε τίποτα.
Πώς αλλιώς θα αντέχαμε
τόσους αποχαιρετισμούς.

Πηγή: Γιάννης Καλπούζος, Ποιήματα 2000-2017, εκδόσεις Ψυχογιός

Ακούστε το εδώ: