Παγιδευμένοι σε μια συνάντηση
Αναρριχήθηκες σε μένα
μέσα από το όνειρο
ή μήπως μέσα από τον λήθαργο;
Είσαι η παιδούλα μου η χαμένη
ή μήπως η ανέφικτη γυναίκα;
Μια γυναίκα που τον χρόνο της σκορπά
με τους περαστικούς
των δρόμων;
Σε σένα ήρθα ο σπιλωμένος, ο κενός,
εγώ ο πάντα προδομένος.
Με λήστεψαν..
Μες τη ζωή μου εφορμάς,
σφραγίζεις πίσω σου τη μνήμη.
Γυναίκα,
γυμνώσου απ των λόγων σου την τέφρα και πλησίασε
στου δρόμου την άκρη σε προσμένω.
Το συναπάντημά μας, η ολοκλήρωση της σκοτεινιάς
και η θανή του χρόνου.
Βυθίζει τα χέρια της στη μνήμη μου και με ξεπλένει
από τα σαπισμένα πλάσματα
από τη σκόνη, από τον καιρό.
από τον ίδιο μου τον εαυτό
με αποκαθαίρει.
Με σκεπάζουν τα χέρια της
κι αυτά αποκαλύπτουν
την καρδιά μου.
Ατσάλι!
Μια ιστορία το κορμί μου,
τα μέλη μου
άνυδροι αγροί.
ποτέ νερό δεν τα ποτίζει, ούτε η λησμονιά.
Rifaat Salam, Παγιδευμένοι σε μια συνάντηση, Ανθολογία Σύγχρονης Αραβικής ποίησης (μτφρ. Πέρσα Κουμούτση), εκδ. ΑΩ, 2016
Ακούστε το ποίημα εδώ:
