Ποίηση, Λογοτεχνία, Μουσική, Θέατρο και Κινηματογράφος: τα πάντα θα τα βρείτε εδώ!
Μαρτυρίες, μνήμες, οδοιπορικά, καταθέσεις ψυχής που καταγράφουν την αλήθεια για την Μικρασιατική καταστροφή… Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της πεζογραφίας με θεματολογία τα τραγικά γεγονότα του ’22.
Continue reading “10+1 Βιβλία για την Μικρασιατική καταστροφή”
Αυτά που σου γράφω
βλέπω ότι δεν είναι εκείνα
που σκοπεύω να σου πω°
είναι εκείνα που εσύ μ’ απαντάς
σ’ όσα ακόμα δεν σου ‘γραψα.
Vincent van Gogh, «Ρίζες δέντρων και κορμοί» (1889)
Ήταν Κυριακή Ιουλίου, ζέστη ασφυκτική.
Δεν χωρούσε μέσα στο σώμα του.
Πήρε τα σύνεργά του και περπάτησε ως τη Rue Daubigny.
Ζωγράφισε ώρες το σύμπλεγμα των ριζών.
Στην αρχή φωτεινό, με εκείνο το χρυσοκαφέ
που προτιμούσε.
Οι κορμοί ένα μπλε αποφασισμένο,
στέρεα βιδωμένοι στη γη, με κάτι απ’ την αλαζονεία
της αφθαρσίας των οστών.
(Πάντα τον συνάρπαζε ο αγώνας των δέντρων ν’ αντέξουν
στον άνεμο.)
Το δειλινό πρόσθεσε σκιές φωτός που ξεψυχούσε,
και πάτησε τη σκανδάλη.
Ακόμη ζει το κούτσουρο που απαθανάτισε.
Οι δεντρολόγοι επιβεβαίωσαν την ταύτιση
και οι Αρχές το περιέβαλλαν με φράχτη
– τεκμήριο τέλους ισχυρού
κάποιου που δίχως να παραιτηθεί
αποχώρησε.
Αθηνά Βογιατζόγλου, “Vincent van Gogh, «Ρίζες δέντρων και κορμοί» (1889)” (από την ποιητική συλλογή “Πορτρέτα”), εκδόσεις Κέδρος, 2021.
Ακούστε το ποίημα εδώ:
Ζωή με φόβο δε θέλεις
Είναι γεμάτη ήττες μια τέτοια ζωή
Οι εκδορές στην ψυχή δεν επουλώνονται
Δεν έχει τέλος η μοναξιά
Ν’ανακαλύψεις πρέπει
Την τέχνη του να μην φοβάσαι
Η μέρα σε προλαβαίνει
Το ελάχιστο φως που έχει ανθίσει
Χάνεται μέσα στο πυκνό σκοτάδι
Της σκουριάς
Ζωή με φόβο δεν θέλεις
Όμως κανείς δεν μπορεί να σου χαρίσει
Τη γενναιότητα που εσύ
Συνεχίζεις ν’ αρνείσαι
Στέλιος Λουκάς, ΖΩΗ ΜΕ ΦΟΒΟ, από την ποιητική συλλογή “Με λένε Φόβο”, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2021
Ακούστε το ποίημα εδώ:
Η χαρά μας όταν το αναγνωστικό μας μονοπάτι συναντά θεατρικά έργα είναι απερίγραπτη. Αυτή εντείνεται όταν τα έργα αυτά είναι προϊόντα νέων Ελλήνων δραματουργών. Σε μία εποχή που το θέατρο βάλλεται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, η συγγραφή θεατρικών έργων μετατρέπεται σε μία πράξη σωτηρίας, ιδίως όταν μιλάμε για έργα σαν “Το ελάφι” του Πάνου Αντωνοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Continue reading “Το ελάφι: Μια θεατρική ιστορία λύτρωσης και ελπίδας”
Σήμερα είναι μια ημέρα που γιορτάζουμε τον μπαμπάδες μας! Ετοιμάσαμε, με αυτήν την αφορμή μια λίστα με τα πιο αγαπημένα μας βιβλία που μέσα στις σελίδες τους αφηγούνται την σχέση τους με τα παιδιά τους, που σκιαγραφούν τις φιγούρες τους, άλλοτε με βλέμμα θαυμασμού και άλλοτε με επικριτικό. Σε αυτά θα βρείτε μερικά που μας ταξιδεύουν στο παρελθόν, άλλα στο μέλλον, μερικά που μιλούν για το χάσμα γενεών και άλλα για την διαχρονικότητα και την ζεστασιά της πατρικής αγάπης. Ημερολόγια, πεζογραφήματα, βιογραφίες, μυθιστορήματα, όλα για μα ημέρα ξεχωριστή για τους ξεχωριστούς μας αυτούς ανθρώπους!
Continue reading “10 Βιβλία για την Γιορτή του Πατέρα”
Είναι αλήθεια πως το καλοκαίρι αποτελεί πηγή έμπνευσης και αέναη τροφοδότηση της ποίησης. Άλλοτε νοσταλγικά, άλλοτε σχεδόν λατρευτικά, οι υπηρέτες της ποιητικής τέχνης αναπολούν περασμένα καλοκαίρια, τα εξυμνούν, βρίσκουν καταφύγιο σε αυτά. Ορισμένοι μεταφέρουν την εποχή αυτή από την περιφέρεια στο κέντρο της ποίησής τους, αφιερώνοντάς της όχι μόνο μεμονωμένα ποιήματα, αλλά ολάκερες συλλογές ποιημάτων. Συγκεντρώσαμε τρεις από αυτές, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, και μας ταξίδεψαν σε νησιά και σε ταξίδια εσωτερικά και εξωτερικά.
Continue reading “3 καλοκαιρινές ποιητικές συλλογές”
Νυκτόβιο
I
Στον παλιό σιδηροσταθμό φυλλομετρά μια νυχτερίδα τη ζωή της. Περπατάει σκυφτή στις ράγες ερμηνεύοντας το τίποτα με όρους φορμαλισμού.
II
Περασμένα μεσάνυχτα της μίλησα κι εγώ για ρέπλικες, ανταλλαγές και τα διαπιστευτήρια κι εκείνη, με μια δραματική βεβαιότητα στην άκρη της φωνής, αρκέστηκε να πει πως μ’ έχει κάποτε ξανασυναντήσει.
Μνήμην θ’ απάντων, μουσομήτορ’ εργάνην. Ο Αισχύλος βλέπει την μνήμη ως τη γενεσιουργό αιτία των πάντων, ιδίως της ίδιας της τέχνης. Η μνήμη δεν είναι απλώς η μούσα των μουσών, είναι και το στοιχείο εκείνο που προσδίδει στο άτομο την ταυτότητά του, που το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα, που το προσωποποιεί. Ταυτόχρονα, όμως διαδραματίζει και ρόλο ενοποιητικό, συνεκτικό όταν αποκτά μια συλλογική διάσταση. Εκτός όλων αυτών συνιστά το αντίπαλον δέος της λήθης. Εγγύς μεν η ση περί πάντων λήθη, εγγύς δε η πάντων περί σου λήθη. Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί καλλιτέχνες από τον Μαβίλη ως τον Νταλί και τον Ναμπόκοφ ως τον Μπαλζάκ πάλλονται μεταξύ των δύο αυτών δυνάμεων, καταλήγοντας πότε στην μία και πότε στην άλλη πλευρά.
Continue reading “Μνήμες μικρού μήκους: ένας αγώνας ανάμεσα στην θύμηση και την λήθη”
Άκουσέ με
δεν είναι εύκολο κανείς να γράφει,
πάρε παράδειγμα εμένα:
Πολλές βραδιές οι λέξεις που είπα ζωντανεύουν,
στέκονται στα πόδια μου
κλέβουνε την φωνή μου