Ετικέτα: Ζωγραφική

Σαν σήμερα το 1948 γεννιέται στον Πειραιά ο σπουδαίος Έλληνας εικαστικός Αντώνης Πολιτάκης. Η οικογένειά του κατάγεται από την Μικρά Ασία.

Στο σχολείο του Σ. Μοντεσάντου και μόλις επτά χρόνων ξεκινάει μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Ένα χρόνο αργότερα παίρνει και το πρώτο του βραβείο για την ζωγραφική των σκηνικών στη σχολική εκδήλωση. Εκείνη την εποχή, οι χώροι έκφρασής του ήταν το λιμάνι και οι αλάνες.

Για επιφάνειες δημιουργίας είχε τις μάντρες,  τα  ντουβάρια,  τα  στρατσόχαρτα.  Το κάρβουνο από καμένο ξύλο σε βαρέλι, το κραγιόν (κοκκινάδι) και το μολύβι ήταν τα αγαπημένα του υλικά. Οι ιερόδουλες του λιμανιού, οι αγορές, τα καράβια, η θάλασσα θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα καλλιτεχνική ζωή του.

Από τις πρώτες του δασκάλες υπήρξαν η γλύπτρια Ολυμπία Φίκα, η ζωγράφος Τζένη Παπαδάκη, κατόπιν ο Γιάννης Μόραλης και η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στην Ιστορία της Τέχνης στην ΑΣΚΤ. Την περίοδο 1975-1980 τον βρίσκουμε να σπουδάζει στο Παρίσι στην Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον ζωγράφο-χαράκτη Jean Feugereux.

Το 1980 σε συνεργασία με τους Δήμους Κερατσινίου, Κορυδαλλού, Περάματος, Δραπετσώνας και με τους Δημάρχους Δ.Σαράφογλου, Δ.Μαλαγαρδή, Α.Πατσιλινάκο, αλλά και με συμπαραστάτη την Υπουργό Πολιτισμού από το 1981 Μελίνα Μερκούρη ιδρύει τα εργαστήρια τέχνης, όπου διδάσκει ο ίδιος θεωρία, σχέδιο, χρώμα, ιστορία της τέχνης και ταυτόχρονα προετοιμάζει παιδιά για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με βοηθό μία εκ των μαθητριών του τότε, την εικαστικό Τίνα Μάσχα, υπεύθυνη για το παιδικό τμήμα. Μ’ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνει την πολιτιστική αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά.

Γίνεται μέλος της πολιτιστικής επιτροπής των εν λόγω Δήμων καθώς και υπεύθυνος για τα εικαστικά. Με την σημαντική του βοήθεια στον Δήμο Κερατσινίου, ιδρύεται η Πινακοθήκη Α. Τάσσος στην μνήμη του μεγάλου χαράκτη.

Η συνεργασία του με τους Δήμους τελειώνει το καλοκαίρι του 1991. Καταφεύγει στην Αθήνα σ’ ένα νεοκλασικό της Ηπείρου & Αχαρνών.

Στις αναζητήσεις του ήταν και το πέρασμά του από τις Μονές του Αγίου Όρους. Εκεί σπουδάζει την τεχνική της εγκαυστικής, την αγιογραφία και τα παραδοσιακά υλικά.

Οι 18 ατομικές εκθέσεις και οι συμμετοχές του σε 22 ομαδικές εκθέσεις τον καθιστούν ως έναν  από  τους  πλέον  σημαντικούς  Έλληνες  καλλιτέχνες  του  Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού.

Το 2013 στην Μασσαλία Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης αντιπροσωπεύει τον Πειραιά και την Ελλάδα με το έργο του “Ένα Κύμα μας ενώνει”.

Η αγάπη του και η αφοσίωση του στην πόλη που τον ανέθρεψε – τον Πειραιά – τον παρακίνησε ώστε να δημιουργήσει στην ευρύτερη περιοχή του πολλά εικαστικά εργαστήρια με πολλούς μαθητές. Έχει επιμεληθεί ποικίλα σκηνικά κι ενδύματα για το θέατρο και έχει δραστηριοποιηθεί και στο ραδιόφωνο με εικαστικές εκπομπές.

Η γοητεία που του άσκησε το λιμάνι του Πειραιά, η νυχτερινή του ζωή καθώς και τα πλοία κι η θάλασσα έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην τέχνη του.

Ενυπόγραφο Σημείωμα του Αντώνη Πολιτάκη (από έκθεσή του που πραγματοποιήθηκε τον Φλεβάρη και Μάρτη του 2018 στο λιμάνι του Pirée, στην Οδό των Αιδοίων, Αιδοίων Ωδαί, όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τα απόκρυφα σχέδια του καλλιτέχνη, παρμένα από την προσωπική του συλλογή)

ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. ΤΟΤΕ….

Ουρανός μου, ένα καπάκι τραπεζιού. Ημίφως!

Μερικά κουκούτσια από πορτοκάλι στο χέρι κι απέναντί μου τα ομορφότερα κενά…. Φωτεινά! Σκοτεινά!

Άνοιγαν… Έκλειναν.. Κι εγώ, περίμενα….

Τετράχρονο παιδί θαρρώ, ανιχνεύοντας την πορεία μετρούσα τις αποστάσεις.

Ύψος: Από τον αστράγαλο μέχρι το γόνυ και από το γόνυ; Βάθος: Η πιο γλυκιά διαδρομή αναζήτησης……

Μήκος: Εκσφενδόνιζα τα κουκούτσια με την Ορμή του Ενστίκτου… Εκεί!!!!

Πυκνά γέλια Θηλυκά, μαλώματα, μικρές ανατριχίλες κι εκείνος ο ήχος που έκανε το κεφάλι μου πάνω στον ουρανό μου..

Ατέλειωτη η διαδρομή και ο στόχος μου ο ίδιος …..Πάντα εκεί κατέληγα….. Κι αυτό!! Το πιο απαγορευμένο…

Όμορφο, κρυφό και ελεύθερο μαζί, να κάνει ότι θέλει…. Και πάλι….

Ημίφως!

Απέναντί μου μια φωτιά, πότε ένα μαγκάλι…..

Στα δεκατρία ίδια σκηνή μ’ ορθάνοιχτο το Σύμπαν…. Κορίτσια τέσσερα γδυτά να με μαθαίνουν <<τρόπους>>…. Δεν περιγράφεται ποτέ…..

Της ηδονής ανάσα το κόκκινο προς ροδαλό στην άψα της θερμάστρας. Στην διάθεσή τους έμενα να κάνουν ότι θέλουν….

Όποτε αυτές με ήθελαν…… Οπότε εγώ το ζούσα. Το νήμα ξετυλίγεται….

Απ’ τις Ιέρειες!! στις Κοπελιές!! Κυρίες!! Αρραβωνιαστικιές!! Γυναίκες μέχρι ΤΩΡΑ……

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…….

Αντώνης Πολιτάκης, Ασκητής Της Τέχνης

ΠΗΓΕΣ: https://www.piree.gr/el/content/antonis-politakis , https://popaganda.gr/pop-news/stis-17-septemvriou-tou-1948-genniete-o-antonis-politakis/ , https://now24.gr/o-peiraiotis-gnostos-eikastikos-antonis-politakis-epistrefei-sto-limani-tou-piree/

Η 11η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί παραδοσιακά την έναρξη του σχολικού έτους για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς. Η εκπαίδευση και η σχολική ζωή έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες, κυρίως ζωγράφους, κατά την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και την νεότερη εποχή, περίοδοι κατά τις οποίες η μόρφωση ήταν το κοινώς αποδεκτό μέσο για την πρόοδο του ανθρώπου. Η διαδρομή για το σχολείο, η άφιξη και η έξοδος από αυτό, τα μαλώματα και οι καυγάδες στο σχολικό περιβάλλον, η διδασκαλία στην τάξη ή ακόμη και πορτρέτα μαθητών είναι μόνο μερικά από τα θέματα που απασχόλησαν τους καλλιτέχνες. Ας απολαύσουμε τους παρακάτω 20 πίνακες με θέμα το σχολείο και την σχολική ζωή!

ΠΗΓΕΣ: http://homouniversalisgr.blogspot.com/2017/01/50.html , http://1lyk-pylaias.thess.sch.gr/autosch/joomla15/images/Mathimata/Project_B_2014/B2_a.pdf

Σαν σήμερα το 1949 φεύγει από την ζωή ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους τοιχογράφους του 20ου αιώνα. Πάλεψε, αγωνίστηκε και τα κατάφερε, παρ’ όλο που δεν του ήρθαν όλα ευνοϊκά.

Γεννήθηκε στο Zapotlán el Grande του Μεξικού και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τοιχογράφους του 20ου αιώνα, διακοσμώντας μεγάλα δημόσια κτίρια στο Μεξικό. Ήταν ένας από τους “Τρεις Μεγάλους” τοιχογράφους του Μεξικού, μαζί με τους Diego Rivera David Siqueiros (Los Tres Grandes). Η τεχνοτροπία του ήταν επηρεασμένη από τον εξπρεσιονισμό αλλά από τον συμβολισμό. Ήταν επίσης λιθογράφος και σατιρικός σκιτσογράφος.

Από μικρό παιδί, καθημερινά περνώντας από το δρόμο για το σχολείο έβλεπε ένα σατιρικό ζωγράφο, τον José Guadalupe Posada, ο οποίος εκείνη την περίοδο δούλευε μπροστά στο κοινό διακοσμώντας βιτρίνες καταστημάτων. Με τα έργα του για το Μεξικάνικο πολιτισμό και με πολιτικά θέματα καλούσε τους Μεξικανούς να σκέφτονται μετά το τέλος της επανάστασης. Ο Ορόσκο αναφέρει στην αυτοβιογραφία του: “Σταματούσα και περνούσα μερικά μαγευτικά λεπτά κοιτάζοντάς τον Ποσάδα… Αυτή ήταν η ώθηση που πρώτα κίνησε τη φαντασία μου και με έσπρωξε να γεμίζω το χαρτί με τις πρώτες μου μικρές φιγούρες, αυτό ήταν το ξύπνημα μου στην ύπαρξη της τέχνης της ζωγραφικής”.

Οι γονείς του, όμως, πίστευαν πως η ζωγραφική δεν θα μπορούσε να του εξασφαλίσει τα απαραίτητα, για αυτό και τον έστειλαν στην επαρχία όπου θα μπορούσε να σπουδάσει μηχανικός αγρονομίας. Με το επάγγελμα αυτό μπορούσε να είναι βέβαιος για το μέλλον του, να διαχειρίζεται και να καλλιεργεί τη γη του. Επέστρεψε όμως άρρωστος και άρχισε σπουδές αρχιτεκτονικής. Λίγο αργότερα ο πατέρας του πέθανε από τύφο και αναγκάστηκε να κάνει διάφορα επαγγέλματα για να θρέψει τη μητέρα του και τα μικρότερα του αδέρφια.

Στα 17 του, εξαιτίας ενός ατυχήματος με βεγγαλικά τα οποία πήγε να πουλήσει για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας έχασε το αριστερό του χέρι και το ένα του μάτι.

Εγκατέλειψε τις σπουδές αρχιτεκτονικής και άρχισε να εργάζεται ως σατιρικός καρτουνίστας σε πολιτικές εφημερίδες. Τα πρώτα χρόνια ως ζωγράφος, από το 1911 ως το 1916, συνεργαζόταν με εφημερίδες και άλλες περιοδικές εκδόσεις, με αυτόν τον τρόπο είχε την οικονομική δυνατότητα να αφοσιωθεί στην ενασχόλησή του και να δημιουργήσει μια σειρά από αξιοσημείωτες ακουαρέλες. Αντλούσε τα θέματά του περιπλανώμενος στις φτωχές συνοικίες της Μεξικάνικης πρωτεύουσας και επομένως σε αυτά κυριαρχούν τα νυχτερινά μέρη: Βρώμικοι δρόμοι, κόκκινα φανάρια, πόρνες κτλ.

Το 1927 αποφάσισε να ταξιδέψει στις Η.Π.Α για να εκθέσει σχέδιά του για την Επανάσταση. Στις αρχές τα έβγαζε πέρα πολύ δύσκολα, ωστόσο τα πράγματα άλλαξαν όταν η δημοσιογράφος Alma Reed είδε τη δουλειά του. Η Άλμα Ριντ, η οποία είχε σημαντική θέση σε μια ομάδα που χρηματοδοτούσε η Madame Siquilianos και διάβαζε ποίηση ο Khalil Gibran, έγινε η ατζέντης του, και έτσι ο Ορόσκο άρχισε να κάνει εκθέσεις. Έγραψε βιβλία για αυτόν και έκλεισε την γκαλερί έργων τέχνης Delphic Studios, όπου μπορούσε να πουλάει τα έργα του.

Το 1930 ζωγράφισε τις τοιχογραφίες του Κολεγίου της Πομόνα στην Καλιφόρνια, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει ο Προμηθέας (Prometeo) και ένα χρόνο αργότερα διακόσμησε τη New School for Social Research της Νέας Υόρκης.

Και ένα χρόνο αργότερα διακόσμησε τη New School for Social Research της Νέας Υόρκης.

Έφτασε στο αποκορύφωμά του με τις τοιχογραφίες με τεχνική Fresco (νωπογραφία) για το Hospicio Cabañas της Guadalajara.

Ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο πήρε μέρος αρκετές φορές σε πολιτικές δραστηριότητες. Μαζί με τον Diego Rivera και τον Νταβίδ Σικέιρος ίδρυσε το Σωματείο Εργατών Τέχνης, Ζωγράφων και Γλυπτών το 1930. Ωστόσο σε αντίθεση με τον Ριβέρα, η βαθιά συμπόνια του Ορόσκο για τον ανθρώπινο πόνο δεν μεταφράστηκε σε έντονο πολιτικό ακτιβισμό.

Η τελευταία δημόσια πολιτική πράξη ήταν τον Ιούνιο του 1948 όταν μαζί με τον Diego Rivera, τη Frida Kahlo, τον David Alfaro Siqueiros και άλλους έκαναν πορεία στο Del Prado Hotel. Σκοπός της πορείας ήταν η αποκατάσταση της φράσης “Ο Θεός υπάρχει” σε μια τοιχογραφία του Ριβέρα, η οποία αρχικά έγραφε “Ο Θεός δεν υπάρχει”.

ΠΗΓΕΣ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%83%CE%AD_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9F%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%BF , https://www.nikosonline.gr/%CE%BF-%CE%B6%CF%89%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84/

Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι. ~ Αλμπέρ Καμύ

Ο Σεπτέμβριος μόλις κατέφθασε και μαζί του ήρθε και το αγαπημένο μας φθινόπωρο, το οποίο φέρνει χρυσοκίτρινα φύλλα στα πάρκα και την ευκαιρία για μια νέα αρχή. Από τον Μονέ ως τον Σίλε και από τον Βαν Γκογκ ως τον Καντίνσκι, ας απολαύσουμε τους παρακάτω 20 πίνακες ζωγραφικής εμπνευσμένους από το φθινοπωρινό τοπίο!

ΠΗΓΕΣ: https://www.lifo.gr/team/pinakothiki/51584 , https://faretra.info/2016/09/18/diasimoi-zografikoi-pinakes-thema-fthinoporo/

Σαν σήμερα το 1748 γεννιέται στο Παρίσι ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, ο οποίος συχνά αναφέρεται και ως Νταβίντ και ήταν σπουδαίος Γάλλος ζωγράφος. Ο Νταβίντ έζησε ανάμεσα σε δύο αιώνες, το 18ο αι. (γεννήθηκε το 1748 στο Παρίσι) και το 19ο αι. (πέθανε το 1825 στις Βρυξέλλες) και έτσι στις αρχές του 19ου αι. θεωρείται πως ήταν ο σημαντικότερος ίσως εκπρόσωπος της γαλλικής ζωγραφικής. Ο ζωγράφος Ντελακρουά είπε για το Νταβίντ πως αποτελεί “ένα μοναδικό μίγμα ρεαλισμού και εξιδανίκευσης”. Υπήρξε ενεργός υποστηρικτής της Γαλλικής επανάστασης, είχε δε φυλακιστεί για πολιτικούς λόγους. Όταν ήταν εννέα χρονών ο πατέρας του σκοτώθηκε σε μονομαχία.

Ο Νταβίντ ακολουθούσε τη νεοκλασική τεχνοτροπία, αντλώντας τα θέματά του από την κλασική εποχή. Στη Γαλλία στα νεανικά του χρόνια κυριαρχούσε η τεχνοτροπία του ροκοκό, την οποία αγνόησε. Στην Ιταλία που έμεινε πέντε χρόνια μελετούσε και σκιτσάριζε τα κλασικά έργα των αρχαίων, ενώ δέχτηκε επιδράσεις από το ρεαλισμό του Ιταλού Καραβάτζιο, αλλά και από τη χρήση του χρώματος των Φλαμανδών ζωγράφων.

Σπούδασε την τέχνη του για ένα διάστημα στη Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με τους παραδοσιακούς συγγραφείς και τις τέχνες της Αναγέννησης. Το 1787 ζωγράφισε τον “Θάνατο του Σωκράτη”, πίνακα στον οποίο απεικονίζεται ο Σωκράτης πριν πιει το κώνειο, περιτριγυρισμένος από τους δώδεκα μαθητές του. Ο Νταβίντ προσπαθεί να πετύχει συσχετισμό με τους δώδεκα μαθητές και το τελευταίο δείπνο του Ιησού Χριστού.

Ο Νταβίντ ήταν δραστήριος καλλιτεχνικά κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, την οποία υποστήριζε. Με μια σειρά πολιτικών έργων του που παράγονται κατά την εξέλιξη της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 έχει την πρόθεση να δώσει αξία στα δημοκρατικά ιδεώδη. Αποφεύγοντας την απροκάλυπτη και στείρα προπαγάνδα υποβάλλει στο θεατή το μήνυμα  με ένα συμβολικό και λεπτό τρόπο.

Ο Νταβίντ έγινε οπαδός του σκληροπυρηνικού εκδικητή της δημοκρατίας, Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου. Μάλιστα, ο Νταβίντ ψήφισε υπέρ της εκτέλεσης του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ που το δικαστήριο έκρινε ως προδότη της Γαλλίας.

    Από τα πιο γνωστά πολιτικά έργα του είναι ο “Θάνατος του Μαρά” (1793), του “φίλου του λαού”∙ το ζωγράφισε λίγο μετά τη δολοφονία. Ο πίνακας, που ανήκει στα κορυφαία δείγματα της τέχνης της εποχής του, διακρίνεται από μια εντυπωσιακή λιτότητα. Η “νεκρή φύση” που αποτελείται από ταπεινά αντικείμενα, όπως το γυμνό και ευτελές ξύλινο κιβώτιο με το μελανοδοχείο και από τα χέρια που αφήνονται άψυχα-αντικείμενα και αυτά δημιουργούν μια δύναμη και ζωντάνια για το αριστουργηματικό αυτό έργο. Μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμά μας στο έργο εδώ.

Το 1785 έχει ήδη δημιουργήσει τον πίνακα (παραγγελία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄) “Ο όρκος των Ορατίων” που του προσέδωσε καλλιτεχνική, αλλά και πολιτική δόξα. Υψηλό ήθος και ηρωικό τόνο προσδίδουν στο έργο το δυναμικό, ηρωικό, αποφασιστικό στυλ της ομάδας των ανδρών.  Αυστηρό και λιτό κλασικό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα στο φόντο με τρεις αψίδες, καθεμία για να πλαισιώσει από μία ομάδα προσώπων. Η σύνθεση των ομάδας των Ορατίων δημιουργεί μια κορύφωση στο κέντρο του πίνακα όπου ενώνονται τα χέρια των γιών με τα χέρια του πατέρα που κρατά τα σπαθιά τους υψωμένα. Στο ίδιο σημείο, κέντρο φυγής, συναντώνται όλες οι ευθείες γραμμές του κτιρίου, οι γραμμές φυγής, αν προεκταθούν, ορίζοντας τέλεια την προοπτική του χώρου.

Έντονα πολιτικό έργο του και ο πίνακας “Οι ραβδούχοι φέρνουν στο Βρούτο τα σώματα των γιων του” που παρουσιάστηκε το 1789: Ο Βρούτος είχε καταδικάσει σε θάνατο τους γιους του, γιατί πρόδωσαν την πατρίδα…

 Μετά την εκτέλεση του ισχυρού Ρομπεσπιέρ, το 1794 ο Νταβίντ, που λατρευόταν από τους Επαναστάτες μέχρι τότε, με την αλλαγή στην εξουσία θα πληρώσει την πολιτική του θέση υπέρ του Ρομπεσπιέρ με μερικούς μήνες φυλάκιση.

Το 1797 ο Νταβίντ γνωρίζει τον Ναπολέοντα Α΄. Στο πρόσωπο του θα βρει τον λογικό συνεχιστή της Επανάστασης και θα απαθανατίσει το νέο ισχυρό άνδρα σε αρκετούς πίνακές του. Από το 1799 ως το 1815 γίνεται ο επίσημος ζωγράφος του Ναπολέοντα, απεικονίζοντας τη ζωή του σε διάφορα έργα όπως η “Στέψη του Ναπολέοντα και της Ιωσηφίνας”.

Ο Νταβίντ έζησε για ένα διάστημα στις Βρυξέλλες. Στο εργαστήριό του εκεί, ζωγράφισε το τελευταίο μεγάλο έργο του, “Ο Άρης αφοπλίζεται από την Αφροδίτη”. Πέθανε στις Βρυξέλλες το 1825, όπου και ετάφη το σώμα του. Η καρδιά του ετάφη στο κοιμητήριο Περ-Λασέζ στο Παρίσι.

ΠΗΓΕΣ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BA-%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84 , http://users.sch.gr/pchaloul/rococo-neoclassic/neoclassic/David.htm , https://habilisii-habilis.blogspot.com/2018/09/jacques-louis-david.html

Σαν σήμερα το 1928 πεθαίνει στην Αθήνα ο Γεώργιος Ροϊλός, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της «Σχολής του Μονάχου» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιστορικά θέματα και την προσωπογραφία.

Γεννήθηκε στην Στεμνίτσα Γορτυνίας το 1867. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Το 1888 πήγε με υποτροφία στο Μόναχο, για να συνεχίσει τις σπουδές του κοντά στον Νικόλαο Γύζη. Το 1890 πήγε στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του κοντά στον Benjamin Constant και τον Paul Laurence.

Από το 1895 έως το 1903 δίδαξε στην Έδρα Αγαλματογραφίας της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να φύγει κατόπιν για το Λονδίνο. Επέστρεψε στην Αθήνα ξανά το 1908 και από το 1910 έως το 1927 κατείχε την Έδρα Ελαιογραφίας στην Σχολή Καλών Τεχνών στη θέση του Ιακωβίδη.

Ως καθηγητής της Ελαιογραφίας  παρέκκλινε από τις ακαδημαϊκές τάσεις (ενταγμένες σ΄ένα τυποποιημένο κώδικα προτύπων) ενδιαφερόμενος κυρίως για την ανανέωση της διδασκαλίας με την επιβολή μεγαλύτερης ελευθερίας. Ο Ροϊλός ενθάρρυνε τους μαθητές του να επιλέγουν τη δική τους κατεύθυνση, αντί να ακολουθούν το στενό πλαίσιο του καλλιτεχνικού καθεστώτος της εποχής.

Στους πίνακές του απεικόνισε ποικίλα θέματα: πολεμικά από τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς πολέμους 1912–13 (πρωτοπόρος στο είδος αυτό μαζί με την Θάλεια Φλωρά-Καραβία), ιστορικά, πορτρέτα, τοπία, κ.λπ. Το πρώιμο έργο του εκφράζει κυρίως τον γερμανικό ακαδημαϊσμό της «Σχολής του Μονάχου». Ωστόσο το έργο της ώριμης περιόδου του, και κυρίως οι τοπιογραφίες, δείχνουν ότι ο Ροϊλός προσπάθησε να εισάγει τον ιμπρεσιονισμό στην Ελλάδα.

“«Στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στρατεύθηκε και έζησε από κοντά όλη την ατμόσφαιρα του πολέμου, διάφορα επεισόδια του οποίου απεικόνισε σε πίνακες του. Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ξαναβρέθηκε στο μέτωπο κρατώντας σημειώσεις και δίνοντας ζωγραφικές συνθέσεις από τα γεγονότα.»

Ζωγραφίζοντας εκ του φυσικού τη γρήγορη εναλλαγή των πολεμικών γεγονότων μέσα στη σκόνη της μάχης οργάνωνε τη σύνθεσή του χωρίς ένα κεντρικό στοιχείο να συγκεντρώνει την προσοχή και να στατικοποιεί τον πίνακα. Για παράδειγμα, τοποθέτησε το βασιλιά Κωνσταντίνο έκκεντρα και όχι μεγαλύτερο ή επιβλητικότερο από τους άλλους.Στο πρώιμο έργο του εκφράζει κυρίως τον γερμανικό ακαδημαϊσμό της «Σχολής του Μονάχου». Ωστόσο το έργο της ώριμης περιόδου του, και κυρίως οι τοπιογραφίες, δείχνουν ότι ο Ροϊλός προσπάθησε να εισάγει τον ιμπρεσιονισμό στην Ελλάδα Εκτός από την προσωπογραφία και τις ιστορικές σκηνές, ο Ροϊλός ζωγράφισε θρησκευτικά και μυθολογικά θέματα, ηθογραφίες και νεκρές φύσεις, ενώ ασχολήθηκε και με τη χαλκογραφία και τη γελοιογραφία (εφημ. Άστυ, Ρωμηός και περιοδικό Εστία).

ΠΗΓΕΣ: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CF%8A%CE%BB%CF%8C%CF%82 , https://paletaart.wordpress.com/2012/06/27/%CF%81%CE%BF%CF%8A%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-georgios-roilos-1867-1927/ , http://www.nikias.gr/ell/product/%CE%A1%CE%BF%CE%90%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82 , https://www.hellenicauctions.com/%CF%81%CE%BF%CF%8A%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-1867-1928/

Οι περισσότεροι κάποια στιγμή έχουμε δει έναν πίνακα ζωγραφικής τόσο εντυπωσιακό που θα θέλαμε να μπορούμε να μπούμε μέσα σε αυτόν και να γίνουμε κομμάτι του. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Πωλ Σεζάν, ο Κλωντ Μονέ, ο Πιερ-Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Έντβαρτ Μουνκ και ο Γκραντ Γουντ φρόντισαν ώστε αυτή η επιθυμία να είναι πραγματοποιήσιμη με κάποια από τα έργα τους, όπου απεικονίζουν τοποθεσίες που μπορούμε να επισκεφτούμε και σήμερα.

Το Καφέ Η Νύχτα (Εξώστης καφενείου τη νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ)

Το 1888 ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ επισκέφτηκε τη γαλλική πόλη Αρλ, όπου ολοκλήρωσε κάποια από τα πιο διάσημα έργα του, αλλά και έκοψε το αυτί του με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της πόλης να ζητήσουν τη νοσηλεία του σε άσυλο. Ένα από τα πιο γνωστά του έργα που δημιουργήθηκαν και εμπνεύστηκαν στην πόλη της νότιας Γαλλίας είναι το «Εξώστης καφενείου τη νύχτα» (Café Terrace at Night), το οποίο ζωγράφισε από μία γωνία της Πλατείας ντυ Φορούμ με θέα την διάσημη πλέον βεράντα του καφέ με την κίτρινη τέντα. Το έργο, αν και ανυπόγραφο, επιβεβαιώνεται ως δημιούργημα του Ολλανδού καλλιτέχνη από τρεις επιστολές –εκ των οποίων η μία ήταν προς την αδερφή του– που το περιγράφουν λεπτομερώς, αλλά και από την ύπαρξη του, χαρακτηριστικού του βαν Γκογκ, έναστρου ουρανού.

Το καφέ υπάρχει ακόμα στην Πλατεία ντυ Φορούμ και μπορούν να το επισκεφτούν όλοι όσοι το «ζήλεψαν» από τον πίνακα του βαν Γκογκ. Μάλιστα πλέον φέρει και το όνομα «Το Καφέ Η Νύχτα» (Le Café La Nuit) προς τιμήν του πίνακα που το έκανε γνωστό, ενώ πολλοί το γνωρίζουν και με την δεύτερη ονομασία του, «Καφέ Βαν Γκογκ».

Το ατελιέ του Σεζάν (Νεκρή φύση του Πωλ Σεζάν)  

Ο Πωλ Σεζάν υπήρξε ιμπρεσιονιστής ζωγράφος που γεννήθηκε στη νότια Γαλλία στην Αιξ-αν–Προβάνς, όπου και έστησε το ατελιέ του και διέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Σεζάν μεταξύ άλλων έργων του δημιούργησε και μία σειρά από πίνακες ζωγραφικής που αναπαριστούσαν την νεκρή φύση, για την οποία έμπνευση αποτέλεσαν πολλά από τα αντικείμενα και τα έπιπλα που υπήρχαν μέσα στο ατελιέ του, από κανάτες και κουρτίνες έως γύψινα αντικείμενα.

Πολλά από αυτά μπορούμε να τα συναντήσουμε μέχρι και σήμερα, αφού το ατελιέ του Σεζάν –που άλλοτε ήταν μία απλή αγροικία– βρίσκεται ακόμα στην Αιξ–αν–Προβάνς και είναι ανοιχτό στους επισκέπτες, οι οποίοι δύνανται να δουν αρκετά από τα αντικείμενα που κάποτε ήταν πηγή έμπνευσης του Γάλλου καλλιτέχνη, ανάμεσα τους και το γύψινο αγαλματίδιο του θεού Έρωτα, που συναντάμε στο έργο «Νεκρή Φύση με Γύψο».

Η θέα από το Πάρκο των Ζωγράφων στην Αιξ–Αν–Προβάνς (Βουνό Σαιντ – Βικτουάρ του Πωλ Σεζάν) 

Το 1878 ο Πωλ Σεζάν έστειλε ένα γράμμα στον Εμίλ Ζολά, όπου εξέφραζε τον θαυμασμό του για την ομορφιά του βουνού Σαιντ–Βικτουάρ, το οποίο είχε δει μέσα από το τρένο, καθώς περνούσε την κοιλάδα του ποταμού Αρκ. Λίγο αργότερα, ο καλλιτέχνης άρχισε να ζωγραφίζει το τοπίο που του είχε κάνει τόση εντύπωση, ώστε μέχρι το 1906 να γνωρίζουμε ότι είχε ολοκληρώσει τουλάχιστον 30 πίνακες που το απεικόνιζαν.

Η πλειοψηφία αυτών των έργων δημιουργήθηκαν από ένα σημείο, που σήμερα είναι γνωστό ως Πάρκο των Ζωγράφων, και βρισκόταν κοντά στο ατελιέ του Σεζάν. Μάλιστα η πρόσβαση σε αυτό είναι σήμερα δυνατή μέσω του «Μονοπατιού του Σεζάν», το οποίο δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά ακολουθούμε τα βήματα του ζωγράφου από το ατελιέ του έως και την περιοχή που του έδινε πλήρη θέαση του Σαιντ – Βικτουάρ.

Ο Κήπος του Μονέ στο Ζιβερνύ (Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα του Κλωντ Μονέ)

Ο ιμπρεσιονιστής Κλωντ Μονέ μετακόμισε στο Ζιβερνύ της Γαλλίας το 1882, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Εκεί ο ζωγράφος δημιούργησε αυτό που από πολλούς θεωρείται το μεγαλύτερο αριστούργημα του, έναν κήπο ιαπωνικού στιλ. Την αγάπη του για τον κήπο αυτό ο Μονέ δήλωνε τόσο με τα λόγια, όσο και με μία σειρά έργων που απεικόνιζαν τα νούφαρα του, αλλά και την πράσινη πεζογέφυρα που είχε τοποθετήσει σε αυτόν.

Το σκηνικό των έργων αυτών, μεταξύ των οποίων και το πιο γνωστό του «Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα», θαυμάζουν περισσότεροι από 500.000 τουρίστες ετησίως, αφού τόσο ο κήπος, όσο και το σπίτι του Γάλλου ζωγράφου λειτουργούν ως ιστορικά αξιοθέατα.

Ανάκτορα του Ουεστμίνστερ (Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου του Κλωντ Μονέ)

Κατά την διάρκεια των ταξιδιών του στο Λονδίνο ο Κλωντ Μονέ ξεκίνησε ένα «χόμπυ», το οποίο όπως ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά κατέληξε να είναι για αυτόν «ολοήμερη εμμονή, διασκέδαση και βασανιστήριο». Ο λόγος για τα 25 έργα του που απεικόνιζαν το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου ή αλλιώς τα Ανάκτορα του Ουεστμίνιστερ, καθώς και τις διάφορες αποχρώσεις του ουρανού και τους αντικατοπτρισμούς του στα νερά του ποταμού Τάμεση.

Θεωρείται ότι ο Μονέ έβλεπε και ζωγράφιζε το Κοινοβούλιο από τον δεύτερο όροφο του Νοσοκομείου Σαιντ Τόμας και γι’ αυτό η πρόσβαση σε μία απόλυτα ταυτόσημη θέα είναι δύσκολη σε αυτή την περίπτωση. Ωστόσο, το τοπίο φαίνεται σχεδόν ίδιο από πολλά σημεία του ποταμού Τάμεση.

Το Σπίτι του Φουρναίζ (Το πρόγευμα των βαρκάρηδων του Πιερ – Ωγκύστ Ρενουάρ)

Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα το «Σπίτι του Φουρναίζ», ένα εστιατόριο στο Σατού, που βρίσκεται δυτικά του Παρισιού, αποτελούσε πόλο έλξης για πολλούς Γάλλους ζωγράφους, ανάμεσα τους και ο Ρενουάρ. Στον πίνακα του τελευταίου, «Το Πρόγευμα των Βαρκάρηδων», βλέπουμε την παρέα του Ρενουάρ -στην οποία συναντάμε και την σύζυγο του, Αλίν Σαριγκό– να χαλαρώνει στο μπαλκόνι ακριβώς αυτού του εστιατορίου πλάι στον Σηκουάνα.

Το «Σπίτι του Φουρναίζ» έκλεισε το 1906, αλλά μετά από πρωτοβουλία της πόλης του Σατού και με την οικονομική βοήθεια των «Φίλων της Γαλλικής Τέχνης» (Friends of French Art) επαναλειτουργεί από το 1990 και μας καλεί «να ξαναζήσουμε τις χαρές του ιμπρεσιονιστή».

Δρόμος Valhallvegen (Η Κραυγή του Έντβαρτ Μουνκ)

Από το 1893 έως το 1910 ο Νορβηγός εξπρεσιονιστής ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ ξεκίνησε να ζωγραφίζει την σειρά έργων «Η Κραυγή». Σε αυτήν ο Μουνκ απεικονίζει σε όλους τους πίνακες την ίδια σκηνή με μερικές παραλλαγές, ενώ τα στοιχεία που μένουν σταθερά είναι η έκταση της γέφυρας, το σώμα νερού και ο ουρανός κατά το σούρουπο. Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει στο ημερολόγιο του, την έμπνευση για την σειρά «Η Κραυγή» είχε κατά τη διάρκεια μίας βόλτας του στο ηλιοβασίλεμα: «Μία βραδιά περπάταγα κατά μήκος ενός μονοπατιού, η πόλη βρισκόταν από την μία πλευρά και το φιόρδ από κάτω. Αισθάνθηκα κουρασμένος και άρρωστος. Σταμάτησα και κοίταξα προς το φιόρδ–ο ήλιος έδυε και τα σύννεφα έπαιρναν ένα ματωμένο κόκκινο χρώμα. Διαισθάνθηκα μία κραυγή να διαπερνά την φύση: μου φαινόταν σαν να άκουσα αυτή την κραυγή. Ζωγράφισα αυτή την εικόνα, ζωγράφισα τα σύννεφα σαν να ήταν πραγματικό αίμα. Το χρώμα στρίγκλισε. Αυτό έγινε “Η Κραυγή”».

Το τοπίο, όπως περιγράφηκε από τον Μουνκ, θεωρείται ότι μπορεί να βρεθεί στον λόφο Έκεμπεργκ στο Όσλο της Νορβηγίας που βλέπει στο Οσλοφγιόρντ, ενώ ο δρόμος συγκεκριμένα εικάζεται ότι είναι ο Valhallvegen.

Οικεία Ντίμπλ (Αμερικανικό Γκόθικ του Γκραντ Γουντ)

Το «Αμερικανικό Γκόθικ» αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του κινήματος του μοντερνισμού και δημιουργήθηκε από τον Γκραντ Γουντ το 1930. Σε αυτόν τον πίνακα βλέπουμε έναν άντρα και μία γυναίκα να στέκονται μπροστά από ένα μικρό, λευκό σπίτι, όπου παρατηρούμε ένα παράθυρο νεογοτθικού ρυθμού. Το σκυθρωπό αυτό ζευγάρι ήταν η αδερφή του Γουντ και ο οδοντίατρος του, παρά την εσφαλμένη πεποίθηση πολλών ότι πρόκειται για έναν τυχαίο αγρότη και την σύζυγο του.

ΠΗΓΗ: https://www.athensvoice.gr/life/travel/abroad/469815_8-alithina-meri-apo-diasimoys-pinakes-poy-mporeis-na-episkefteis