Απρόσκλητοι
Βγαίνουν κάποιες φορές
τα παιδιά που εγκυμονούμε.
Ζωντανά!
Με σφαλισμένα μάτια
γεμάτα σάλια
και νερά
και αίματα
κρατώντας σφιχτά στα
τρυφερά δάχτυλα τον λώρο
μη χάσουν έπειτα τον δρόμο.
Πεινασμένα κάθονται αντίκρυ
στο στρωμένο τραπέζι
κι αρπάζουν όποια μπουκιά
καρφώσει το πιρούνι.
Χωρίς δόντια κατεβάζουν αμάσητα
τα που μας θρέφουν.
Μένουμε άναυδοι να τα κοιτάμε
με τα καβούκια στα χέρια μας.
“Πρέπει να τα ντύσουμε,
είναι αθώα, θ’ αρρωστήσουν!”
Μα φεύγουν πίσω κι είμαστε εμείς
ξερακιανοί κι ετοιμοθάνατοι
με τεράστιες στρογγυλές κοιλιές.
Όπως αυτοί στις φωτογραφίες
που ποτέ δεν γνωρίσαμε
μα τόσο δήθεν συμπονούμε.
Πηγή: Η πανοπλία, εκδ. Πνοή
Ακούστε το εδώ:
