Το «Da 5 Bloods» είναι μία ταινία 155 λεπτών με πολλά επίπεδα: κάθε τόσο μεταμορφώνεται και αλλάζει ύφος, ακόμη και είδος. Την μία στιγμή είναι μία ταινία για το Βιετνάμ, την άλλη για το «κυνήγι ενός θησαυρού», ή μια κωμωδία για μερικούς γκρινιάρηδες ηλικιωμένους άντρες και συνάμα μια περιπέτεια στη ζούγκλα. Στο κέντρο της όμως βρίσκεται μια -με κάθε δικαίωμα- αληθινά οργισμένη ιστορία, για το τραύμα του να είσαι μαύρος στην αμερική του τότε και του τώρα.
Η σχετικά νέα ταινία του Netflix ακολουθεί τέσσερις Αφροαμερικανούς βετεράνους του Βιετνάμ που επιστρέφουν στα ίδια μέρη που πολέμησαν για να εκπληρώσουν ένα στόχο ζωής. Να εντοπίσουν τη σορό του πέμπτου «αδερφού» τους (blood) Νόρμαν, του αρχηγού της διμοιρίας τους που χάθηκε στη μάχη, αλλά και το θησαυρό που οι ίδιοι έθαψαν μαζί του. Με την αφήγηση να μοιράζεται σε δύο χρονικές περιόδους, το παρελθόν παρουσιάζεται μέσω φλασμπάκ, όσο παρακολουθούμε τη ζωή των ηρώων στο σήμερα και το πώς βίωσαν την απώλεια του Νόρμαν, ο οποίος υπήρξε και μέντορας πέρα από αδελφός για την τετράδα. Τους έμαθε πώς να επιβιώνουν στη μάχη όσο και σε έναν άδικο κόσμο που ελέγχουν εδώ και αιώνες οι λευκοί.
Won’t let nobody use our rage against us. We control our rage.
Εντυπωσιακά εύστοχα, ο Σπάικ Λι κινείται ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, χωρίς να αλλάζει ή να φρεσκάρει ηλικιακά τους εξηντάρηδες πρωταγωνιστές του. Τα πρόσωπα του Πολ (Ντελρόι Λίντο), του Ότις (Κλαρκ Πίτερς), του Έντι (Νορμ Λούις) και του Μέλβιν (Αϊζάια Γουίτλοκ Τζούνιορ) παραμένουν τα ίδια είτε τους βλέπουμε να γιορτάζουν την επανένωσή τους πίνοντας κοκτέιλ λίγο πριν από τη μεγάλη εξόρμησή τους στη σημερινή ζούγκλα είτε στο πεδίο της μάχης, πλάι στον Νόρμαν (Τσάντγουικ Μπόουζμαν), να πληροφορούνται μέσω ραδιοφώνου το θάνατο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Με αυτή του την επιλογή, ο Σπάικ Λι υπογραμμίζει το κεντρικό νόημα της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές δεν αλλάζουν, γιατί δεν αλλάζουν και οι συνθήκες. Γυρνώντας από το Βιετνάμ, οι μαύροι στρατιώτες έπρεπε να παλέψουν για τα δικαιώματα που τους στερούσε η πατρίδα που οι ίδιοι υπερασπίστηκαν, κάτι που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, σε έναν πόλεμο που ο εχθρός είναι πιο κοντά από ποτέ.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια τρίτη αφηγηματική γραμμή στην ταινία του Λι, αυτή της συστημικής αδικίας, του ρατσισμού, της υποτίμησης της ζωής των μαύρων, στην διαδρομή της αμερικάνικης Ιστορίας από την γέννηση της χώρας μέχρι και σήμερα. Και φεύγοντας από κάθε σενάριο και πλασματική ιστορία, βροντοφωνάζει πως το να είσαι μαύρος παραμένει το ίδιο δύσκολο στην εμπόλεμη Αμερική του τότε και στην (ελεύθερη;) Αμερική του σήμερα, προσπαθώντας να ακουστεί σε μια πραγματικότητα που πνίγει από φωνές μέχρι… ανθρώπους.
Every time I walk out my front door I see cops patrolling my neighborhood like it’s some police state. I can feel just how much I ain’t worth.
Η ταινία που παραδίδει ο Σπάικ Λι έχει ξεκάθαρα την υπογραφή του και την ενέργεια που φέρνει πάντα στο σινεμά του. Χωρίς να ξεφεύγει εντελώς από τη γνώριμη διδακτική ρητορική του, δίνει όμως έναν ντοκιμαντερίστικο τόνο στην ταινία του, ενισχύοντάς τη με πλάνα και φωτογραφίες από αληθινούς ήρωες και γεγονότα που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του, αλλά είναι κάτι παραπάνω από καίρια. Είναι μια αναγκαία υπενθύμιση όλων όσων δημιούργησαν και διατήρησαν τις συνθήκες που έκαναν το Black Lives Matter το πιο απαραίτητο κίνημα στην αμερική του σήμερα και μια επανατοποθέτηση στο βιβλίο της αμερικάνικης ιστορίας μερικών σελίδων που πήραν μόνο τη θέση μιας υποσημείωσης. Έτσι, ταινίες όπως το Da 5 Bloods δεν είναι απλά χρήσιμες και διδακτικές αλλά απαραίτητες. Γιατί ακόμα και αν δεν είναι τελείως άρτιες ρίχνουν φως στην πραγματική ιστορία – μία ιστορία που δεν τη γράφουν μονάχα οι νικητές και οι ισχυροί αυτού του κόσμου.
Το μυθιστόρημα «The perks of being a wallflower» γραμμένο σε μορφή επιστολών δημοσιεύτηκε το 1999 κατακτώντας πλήθος αναγνωστών ανά τον κόσμο και κάνοντας γνωστό το συγγραφέα του, Stephen Chbosky. Γεννημένος το 1970, ο συγγραφέας και σκηνοθέτης εμπνέεται από τις ταινίες της νεότητας του για να συνθέσει μια ιστορία στην οποία παίρνουν μέρος τα περισσότερα ‘’πάθη’’ που χαρακτηρίζουν την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας: ανάγκη ταύτισης, ανάγκη ενσωμάτωσης σε ένα σύνολο/μια ομάδα, έρωτας, σεξ, ναρκωτικά, ξαφνικές ψυχολογικές μεταπτώσεις από την υπέρμετρη αισιοδοξία στην βαθιά απαισιοδοξία, τάσεις αυτοκτονίας, συνεχείς απροσδόκητες αποκαλύψεις των συμβάντων της παιδικής ηλικίας με όλα τα ψυχολογικά τραύματα που ίσως φέρει αυτή στο κάθε πρόσωπο.
Βρισκόμαστε λοιπόν στη δεκαετία του ’90. Ο Τσάρλι είναι ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που συναντά προβλήματα προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα του όταν ξεκινάει το λύκειο. Πρόκειται για ένα νέο συνεσταλμένο και ευγενικό με ευαισθησία για τη λογοτεχνία και τον πλούτο των λέξεων. Εύθραυστος ψυχολογικά και με νωπά ακόμη τα τραύματα της απώλειας του καλύτερου του φίλου που αυτοκτόνησε, ο Τσάρλι κάνει γενναίες προσπάθειες να αποκτήσει φίλους και να ζήσει μια φυσιολογική εφηβική ζωή, όπως οι συνομήλικοι του. Καταλήγει μέλος μιας παρέας τελειοφοίτων , ανάμεσα στους οποίους είναι ο πνευματώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση Πάτρικ, καθώς και η ετεροθαλής αδερφή του Σαμ, που τον δέχονται στο “κλαμπ των περιθωριοποιημένων”. Οι νέοι του φίλοι τον ενθαρρύνουν να βγει από το καβούκι του, τον οδηγούν σε πρωτόγνωρα γι’ αυτόν μονοπάτια. και τον εισάγουν στη μουσική, στον κινηματογράφο, στο «The Rocky Horror Picture Show» και, τελικά, στην ίδια τη ζωή. Μέσα από την καθημερινότητα, από τις εξορμήσεις τους, από σημαντικά γεγονότα δένονται μεταξύ τους και αρχίζουν να τρέφουν δυνατά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Ο καθένας τους έχει να αντιμετωπίσει τους δικούς του “εφιάλτες”όμως με αμφίδρομη στήριξη, κατανόηση και συμπαράσταση ίσως καταφέρουν να διώξουν τα γκρίζα σύννεφα από την ζωή τους.
So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I’m still trying to figure out how that could be.
Δεν είναι πολλά τα παραδείγματα συγγραφέων που να μεταφέρουν οι ίδιοι στην οθόνη το βιβλίο τους, όμως αν κρίνουμε από το παράδειγμα του Stephen Chbosky, μάλλον θα έπρεπε να γίνεται πολύ συχνά. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης έδωσε ζωή στο δαιδαλώδες σενάριο που φυσικά έγραψε ο ίδιος με μεγάλη επιτυχία. Με πολύ ενδιαφέροντες διαλόγους και μερικές ανατρεπτικές σκηνές, ο Chbosky κάνει συχνές αναδρομές στο παρελθόν φέρνοντας με αυτόν τον τρόπο στο φως εικόνες που στοιχειώνουν τον νεαρό Τσάρλυ ακόμη και σήμερα. Σε ορισμένα σημεία μάλιστα ο πρωταγωνιστής αφηγείται μέρος της ζωής του μέσα από γράμματα που γράφει στον φίλο του που αυτοκτόνησε, ακολουθώντας έτσι την μορφή του βιβλίου.
Ο Τσάρλι δεν είναι επαναστάτης αλλά μια ταπετσαρία, συμπαθής, χαριτωμένος, μα δειλός και ανύπαρκτος, όπως οι περισσότεροι μαθητές στο γυμνάσιο. Διαθέτει χαρίσματα και αρετές, που, όπως οι περισσότεροι, δεν τα βλέπει, γιατί δεν αντικατοπτρίζονται στην αποδοχή των άλλων. Ο σκηνοθέτης/σεναριογραφος/συγγραφέας ζωγραφίζει ένα πορτρέτο της εφηβείας μέσα από το επιμέρους πορτρέτο ενός νέου που φαίνεται φυσιολογικός, αλλά παλεύει με την ψυχική ασθένεια για την ισορροπία του μυαλού του, παρατηρώντας τους συσχετισμούς της οικογένειάς του, απορροφώντας τις κοινωνικές πιέσεις και προσπαθώντας να είναι ευγενικός με τους ανθρώπους που πολλές φορές τον βλάπτουν. Ο Τσάρλι, κατά μία έννοια, είναι ο ευάλωτος και γενναίος ιππότης που δεν είναι σίγουρος πως μπορεί να αντέξει τις κακουχίες, αλλά τον αγώνα του τον δίνει με ψυχή.
Ο νεαρός πρωταγωνιστής, Logan Lerman, προσφέρει μια εξαιρετική, μεστή και ώριμη ερμηνεία, ο Ezra Miller χαρίζει σίγουρα την πιο ευχάριστη και ίσως αξιομνημόνευτη ερμηνεία της ταινίας, ενώ η Emma Watson, αμέσως μετά τον Χάρι Πότερ, αποδεικνύει ότι είναι μια λαμπρή ηθοποιός. Το soundtrack είναι απόλυτα ταιριαστό και καίριο, από τους The Smiths και τον Morrissey μέχρι τον David Bowie τα τραγούδια είναι επιλεγμένα ένα – ένα για να ταιριάζουν με τις σκηνές και τα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Το σύμπαν αυτής της ταινίας, είναι τόσο πλούσιο και ενδιαφέρον, ηχεί τόσο αληθινό και ειλικρινές συναισθηματικά, τόσο ανοιχτό και γενναιόδωρο, όπως συμβαίνει και με τους ήρωες του, που κατοικούν στο δικό τους μικρόκοσμο μακριά από την θορυβώδη πραγματικότητα των δημοφιλών παιδιών του σχολείου. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ανάλογες ταινίες που εστιάζουν στον κόσμο του λυκείου, στις πιο άβολες στιγμές της εφηβείας, στην δοκιμασία της διαδρομής προς την ενηλικίωση, «Τα Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο» βρίσκουν την αλήθεια πίσω από τα κλισέ με τρόπο που λίγοι σκηνοθέτες έχουν πετύχει στο παρελθόν.
Καταφέρνει να σε γυρίσει πίσω σε εκείνα τα χρόνια μέσα από τον φακό της νοσταλγίας ανασύροντας αναμνήσεις μίας άλλης ζωής αφήνωντας σε με το γλυκόπικρο συναίσθημα της γαλήνης αλλά και της ανακούφισης. Και τότε βρίσκεσαι στο σημείο όπου ο πραγματικός κόσμος συγκρούεται με την προσωπική ζωή με τέτοιο τρόπο που ο καθένας ξέρει, θυμάται και μπορεί να αισθανθεί ακρίβως εκείνη την στιγμή όταν ένα τραγούδι μπορούσε να σε κάνει να νιώθεις έκσταση, πως μία κασέτα με remix ήταν το πιο σημαντικό δώρο, πως οι φίλοι σου, δίπλα σου στο κάθισμα του αυτοκινήτου, ήταν ολόκληρος ο κόσμος. Πετυχαίνοντας κάτι τέτοιο, κάθε ελάττωμα της ταινίας, κάθε μικρή αντίρρηση, μοιάζει ασήμαντη και ανούσια στην σύγκριση.
Το τελικό μήνυμα με το οποίο μας αφήνουν «Τα Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο» είναι απλό. Μπορεί κανείς αντιμετωπίζοντας τους φόβους του, να απαλλαχτεί από κάθε είδους τύψη ή ενοχή και να ζήσει ελεύθερος. Η δυνατή φιλία, ο έρωτας και η ελπίδα μπορούν τελικά να μετατρέψουν το περιθώριο στο επίκεντρο του κόσμου, του δικού σου κόσμου.
To Just Mercy, το οποίο παίζεται στους κινματογράφους απο 26 Φεβρουαρίου, αποτελεί ένα νομικό δράμα/δικαστικό θρίλερ που έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά ταινιών, που εξιστορούν τους αγώνες των μαύρων των ΗΠΑ για ίσα δικαιώματα με τους λοιπούς συμπολίτες τους. Άλλη μία πραγματική ιστορία που μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη σε μία προσπάθεια να υπογραμμίσει τις φυλετικές διακρίσεις, τον κοινωνικό ρατσισμό, την ανισότητα και την κατάφορη αδικία που συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
Η αληθινή ιστορία του νεαρού δικηγόρου Μπράιαν Στίβενσον και τη μάχη του με τη δικαιοσύνη, που άφησε ιστορία. Μετά την αποφοίτησή του από το Χάρβαρντ, ο Μπράιαν θα μπορούσε να είχε επιλέξει μία προσοδοφόρα επαγγελματική πορεία. Αντίθετα, κατευθύνεται στην Αλαμπάμα, τον τόπο δράσης της υπόθεσης του βιβλίου To Kill a Mockingbird (1960), μία από τις πιο συντηρητικές περιοχές των ΗΠΑ, προκειμένου να υπερασπιστεί όσους καταδικάζονται άδικα, έχοντας την υποστήριξη της δικηγόρου Εύα Άνσλεϊ. Μία από τις πρώτες και πιο εκρηκτικές υποθέσεις που αναλαμβάνει, είναι εκείνη του Γουόλτερ ΜακΜίλαν, που το 1987, καταδικάζεται σε θάνατο για την περιβόητη δολοφονία ενός 18χρονου κοριτσιού, παρά την ύπαρξη αποδεικτικών στοιχείων που αποδεικνύουν την αθωότητά του και του γεγονότος ότι η μόνη μαρτυρία εναντίον του, ήταν από έναν εγκληματία που είχε κίνητρο να αποκρύψει την αλήθεια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μπράιαν εμπλέκεται σε ένα λαβύρινθο νομικών και πολιτικών παρασκηνίων και απροκάλυπτου και αναίσχυντου ρατσισμού, καθώς παλεύει για τον Γουόλτερ και άλλους σαν αυτόν, με τις πιθανότητες – και το σύστημα – να είναι εναντίον τους.
Bryan Stevenson
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Destin Daniel Cretton αναλαμβάνει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη μία συγκλονιστική ιστορία που συντάραξε την αμερικανική κοινή γνώμη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε ένα αντιρατσιστικό φιλμ που θίγει το πάντα επίκαιρο θέμα των φυλετικών διακρίσεων αλλά κι αυτό της θανατικής ποινής. Με κύρια συστατικά την δύναμη των συγκλονιστικών αληθινών γεγονότων και την καλοκουρδισμένη αφήγηση, το φιλμ αποκτά ρυθμό με τις εξελίξεις να κρατούν αμείωτη την ένταση μέχρι το φινάλε.
Ο Αγώνας για Δικαιοσύνη είναι μια ταινία που, ως καλλιτεχνικό δημιούργημα, η αλήθεια είναι δεν κρύβει καμία έκπληξη. Το ενδιαφέρον εδώ έγκειται στην – διασκευασμένη – πραγματική ιστορία που μας παρουσιάζει. Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του μαύρου δικηγόρου και ακτιβιστή Μπράιαν Στήβενσον, βρεθηκε αντιμέτωπος με τον συστημικό ρατσισμό, την αλόγιστη βία της αστυνομίας και την εχθρότητα των λευκών κατοίκων της Αλαμπάμα απέναντι στους Αφροαμερικανούς, ξεσκέπασε το διεφθαρμένο πρόσωπο της δικαιοσύνης και ίδρυσε την οργάνωση ‘Ισότητα και Δικαιοσύνη για Όλους’ (Equal Justice Initiative) με σκοπό να παρέχει δωρεάν νομική βοήθεια στους θανατοποινίτες που είχαν καταδικαστεί άδικα, οι οποίοι ήταν στην πλειοψηφία τους μαύροι.
Οι βασικοί πρωταγωνιστές (ανάμεσα σε ένα σπουδαίο καστ με υπέροχους δεύτερους ρόλους της Μπρι Λάρσον και του Τιμ Μπλέικ Νέλσον) είναι ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν που ερμηνεύει εξαιρετικά τον ρόλο του νέου φιλόδοξου σκηνοθέτη Μπραιαν Στηβενσον και φυσικά ο Τζέιμι Φοξ στο ρόλο του θανατοποινίτη, σε μια «οσκαρικού» μεγέθους ερμηνεία που είναι αδύνατον να μην συγκινήσει. Η χημεία μεταξύ τους είναι με τη σειρά της εύθραυστη, οικεία και ζεστή (σύμμαχος εδω τα υπέροχα κοντινά πλάνα του Cretton) – ενω βοήθησε και το γεγονός οτι οι δύο τους γνωρίζονται πολύ καλά και εκτός οθόνης , με τον Michael B. Jordan να δίνει ερμηνευτικά στόν Stevenson (του) , ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο μείγμα υπερηφάνειας, ελπίδας, θυμού και φόβου. Ο Jamie Foxx, όμως έχει μια ήσυχη “δύναμη” που την αισθάνεσαι σε κάθε γωνία του σώματός του, φέρνοντας μαζί του προσωπικές ιστορίες απο τις εμπειρίες του πατέρα του – φυλακίστηκε για επτά χρόνια για ένα μικρό έγκλημα – οπότε μια προσωπική οργή αποτυπώνεται στην ερμηνεία του με έναν πραγματικά αυθεντικό τρόπο.
Παρά τις αδυναμίες και τις συμβατικές προσεγγίσεις της ταινίας, η ιστορία έχει τέτοια δύναμη που στο τέλος δακρύζεις συγκινημένος από χαρά. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και δικαιώνουν την σημασία της ιστορίας στο έπακρο. Λέγεται ότι το χειρότερο πράγμα που μπορείτε να δώσετε σε κάποιον που είναι στη πτέρυγα των μελλοθάνατων, είναι η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα είναι ο “δρόμος” που οδηγεί το νομικό δράμα Just Mercy σε ένα άρτιο αποτέλεσμα με ένα δυνατό και αισιόδοξο τέλος. Αυτήν την ελπίδα θα εμφυσήσει η ταινία στις καρδιές των θεατών κατά την έξοδο τους από την κινηματογραφική αίθουσα, ότι πράγματι αυτός ο κόσμος έχει χίλια δυο κακά και είναι κατεστραμμένος, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν οι Μπράιαν Στήβενσον να αντιπαλεύονται τις αδικίες που αποτελούν τα θεμέλια του και να δίνουν αγώνα για πραγματική ισότητα και δικαιοσύνη.
“The true measure of our character is how we treat the poor, the disfavored, the accused, the incarcerated, and the condemned.”
― Bryan Stevenson, Just Mercy: A Story of Justice and Redemption
Το “1917”, η ταινία που βραβεύτηκε με 2 Χρυσές Σφαίρες στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και έχει πλέον μπει δυναμικά στα στοιχήματα των Χρυσών Αγαλματίδιων, έρχεται στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, αύριο, Πέμπτη 9 Ιανουυαρίου.
Στην καρδιά του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο αφού ο θάνατος παραφυλάει σε κάθε χαράκωμα, σε κάθε πόλη φάντασμα, και η αίσθηση του χρόνου χάνεται, δύο νεαροί Βρετανοί στρατιώτες, ο Σκόφιλντ (Τζορτζ Μακέι) και ο Μπλέικ (Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν) αναλαμβάνουν μια δύσκολη και επικίνδυνη αποστολή. Σε μια μάχη ενάντια στον χρόνο, πρέπει να περάσουν στα εδάφη του αντιπάλου και να παραδώσουν ένα μήνυμα που θα σταματήσει μια θανάσιμη επίθεση σε εκατοντάδες στρατιώτες. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο αδερφός του Μπλέικ.
Ο ήδη με ένα Όσκαρ βραβευμένος σκηνοθέτης Σαμ Μέντες (American Beauty, 1999) γράφει και σκηνοθετεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα και ήρθε να αποδείξει πως μπορεί με μια απλή κάμερα να κάνει θαύματα. Η απόφαση του Μέντες να γυρίσει όλη την ταινία με μια κάμερα, σε μονοπλάνο, που στην κυριολεξία ακολουθεί κατά πόδας τους ήρωες, σε κάνει να λαχανιάζεις, να τινάζεσαι, να φοβάσαι, να βιώνεις κάθε συναίσθημα σαν να βρίσκεσαι πραγματικά εκεί. Αυτές οι μεγάλες σε διάρκεια λήψεις χωρίς διακοπή, δίνουν μεγαλύτερη ώθηση στην πλοκή, χωρίς να γίνονται κουραστικές. Παρουσιάζεται όλη η φρίκη του πολέμου χωρίς εξιδανικεύσεις και ιδεαισμούς. Βλέπουμε πως μπορεί αλλοιώσει έναν άνθρωπο, πως μπορεί να ακυρώσει κάθε είδους ηθική, να κλέψει κάθε ελπίδα. Σε συνεργασία με τον επίσης βραβευμένο με Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς, αποδίδεται ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Η αφήγηση της ιστορίας μέσα από τις εικόνες του είναι μοναδική. Τα καδραρισματά του έχουν ρόλο ενεργό. Λειτουργούν ως ανεξάρτητο πρόσωπο στην ταινία. Οι φωτισμοί είναι τόσο εύστοχοι που έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε φυσικό περιβάλλον και όχι σε σκοτεινή αίθουσα. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρείται φαβορί για ένα ακόμη Οσκαρ Φωτογραφίας.
Οι ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές. Ο Ντιν-Τσαρλς Τσάπμαν και ο Τζορτζ ΜακΚέι μας μεταφέρουν το πανικό που νιώθει ένας στρατιώτης στα χαρακώματα, όταν με τρόμο συνειδητοποιεί πόσο αναλώσιμος είναι. Τους πλαισιώνουν σε δευτερεύοντες ρόλους οι Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Μαρκ Στρονγκ, Ρίτσαρντ Μάντεν, Κόλιν Φερθ, Άντριου Σκοτ και πολλοί άλλοι.
Η ταινία είναι βασισμένη στις προσωπικές εμπειρίες του Άλφρεντ Μέντες, του παππού του σκηνοθέτη. Μάλιστα, στο τέλος της ταινίας, στους τίτλους υπάρχει και η αντίστοιχη αφιέρωση. Ο Βρετανός κινηματογραφιστής ήθελε να αποδώσει όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται την έννοια ενός πολέμου, χωρίς ηρωισμούς και λάβαρα, αλλά μέσα από τις εμπειρίες των ίδιων των στρατιωτών. Αλληλεγγύη, νοσταλγία για τα αγαπημένα πρόσωπα, ηρωικές πράξεις που προκύπτουν μέσα από την ανάγκη της επιβίωσης και συναισθήματα, άφθονα συναισθήματα μέσα στις πιο σκληρές, ωμές, στιγμές ενός εφιάλτη.
Το 1917 είναι μία επική πολεμική ταινία που υπόσχεται να αφήσει το στίγμα της και να μείνει κλασική. Ήδη συγκρίνεται με το «Σταυροί στο Μέτωπο» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν», του Στίβεν Σπίλμπεργκ και τη «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν και θεωρείται ήδη ένα φιλμ που θα πάρει τη θέση του ανάμεσα στις καλύτερες πολεμικές/αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών.
Η «Μάχη της Επικράτησης» ή “The Current War”, βασισμένη στα αληθινά γεγονότα, είναι η ιστορία του «Πολέμου των Ρευμάτων» ανάμεσα στον εφευρέτη Τόμας Εντισον και τον επιχειρηματία Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ (με την κομβική παρεμβολή και του Νίκολα Τέσλα) για το ποιος εφηύρε το φως – ή, πιο σωστά, την πατέντα της ηλεκτροδότησης στα τέλη του 19ου αιώνα.
1880. Ο εφευρέτης Τόμας Έντισον (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) και ο επιχειρηματίας Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ (Μάικλ Σάνον) βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας θρυλικής διαμάχης για την ηλεκτροδότηση του κόσμου που θα σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο Έντισον υποστήριζε την παροχή του συνεχούς ρεύματος, ενώ ο Γουέστινγκχαουζ το εναλλασσόμενο, με την υποστήριξη πολλών Ευρωπαίων βιομηχάνων και, φυσικά, με την ανεκτίμητη βοήθεια του Νίκολα Τέσλα (Νίκολας Χουλτ). Η κόντρα δύο πεισμωμένων πρωτοπόρων, σε μία Αμερική που μέσα από τη γέννηση της βιομηχανικής επανάστασης ξυπνούσε και η επιστήμη αλλά κι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.
«Από τη μία, ο Γουέστινγκχαουζ, που μένει ανώνυμος και αφήνει έναν καλύτερο κόσμο», εξηγεί ο σκηνοθέτης Αλφόνζο Γκόμεζ-Ρέχον , «και από την άλλη, ο Έντισον, που ήξερε πόσο σπουδαίος ήταν. Έχασε τον «Πόλεμο των Ρευμάτων», αλλά αυτόν θυμόμαστε. Αυτό γεννάει ερωτήματα: έπαρση εναντίον μετριοφροσύνης». Καθώς ξετυλίγεται η ταινία, η ανταγωνιστική του κοσμοθεωρία οδηγεί τον Έντισον σε σκοτεινά τοπία. Η δίψα του για να νικήσει τον Γουέστινγκχαουζ θα τον αναγκάσει να προδώσει τη βασική του αρχή: να μην βοηθήσει κανέναν να αφαιρέσει κάποια ζωή. «Έφτιαξε την ηλεκτρική καρέκλα για να κερδίσει τον “Πόλεμο των Ρευμάτων” και αυτό είναι λυπηρό», περιγράφει ο παραγωγός Μπασίλ Ιυάνικ «Ο Έντισον χάνει την ηθική του νωρίς στην ταινία και χάνει τον δρόμο του».
Ο Έντισον θα ηττηθεί από τον αντίπαλό του, θα πληγωθεί, αλλά θα παραμείνει απτόητος στην επιχειρηματική του πορεία. Θα βοηθήσει, μάλιστα, στην εφεύρεση της βιομηχανίας του κινηματογράφου. «Αυτό που πραγματικά εφηύραν ήταν η ιδέα του να μην παίζεις με τους κανόνες», λέει ο Μίτνικ.
Η πλευρά του Γουέστινγκχαουζ στον «Πόλεμο των Ρευμάτων» είναι σίγουρα πιο ευγενική και σωστή. Σε αντίθεση με τον Έντισον, ο Γουέστινγκχαουζ δεν κυνήγησε την διασημότητα, ούτε προσπάθησε να γίνει φίρμα. «Δεν έβαλε ποτέ το όνομά του σε καμία εφεύρεση», υπογραμμίζει ο παραγωγός Μπασίλ Ιυάνικ, «σε αντίθεση με τον Έντισον που έβαλε το όνομά του σε εφευρέσεις άλλων». Μόνο 13 φωτογραφίες του Γουέστινγκχαουζ έχουν σωθεί και έκαψε όλα του τα χαρτιά πριν το θάνατό του το 1914. «Αυτό που μου είπε ο Αλφόνσο και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον ήταν ότι αυτή δεν είναι μια ταινία που αφορά το παρελθόν, είναι μια ταινία που αφορά το μέλλον», προσθέτει ο Μάικλ Σάνον.
Τον Σέρβο εφευρέτη Νίκολα Τέσλα, που καθόρισε το αποτέλεσμα του «Πολέμου των Ρευμάτων», υποδύεται ο Νίκολας Χουλτ. Ο Τομ Χόλαντ υποδύεται τον Σάμιουελ Ίνσουλλ, τον νεαρό έμπιστο φίλο και προσωπικό γραμματέα του Έντισον. Στο ρόλο της έξυπνης και συμπονετικής συζύγου του Έντισον, Μάρι, βρίσκουμε την Τάπενς Μίντλτον. Ενώ την εξωστρεφή σύζυγο του Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ, Μαργκερίτ, υποδύεται η Κάθριν Γουότερστον.
O Μπένεντικτ Κάμπερμπατς δηλώνει για τον Τέσλα «Ήταν ο πιο ιδιοφυής απ’ όλους. Ενώ ο Έντισον και ο Γουέστινγκχαουζ έβλεπαν 10 χρόνια μπροστά, ο Τέσλα έβλεπε 100».
Η ταινία θα έπρεπε να είναι ένα ηλεκτρισμένο δράμα – γεμάτο ενέργεια κι ένταση. Το γεγονός ότι τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν δύο από τους πιο αξιόλογους πρωταγωνιστές της εποχής μας, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς κι ο Μάικλ Σάνον, θα έπρεπε να βάζει φωτιά στην οθόνη.
Το δράμα εποχής του Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεγιόν όμως, αν και το φωτίζει ο διευθυντής φωτογραφίας του Παρκ Τσαν-γουκ, Τσανγκ Τσανγκ-χουν δεν απογειώνεται ποτέ σε κάτι συναρπαστικό. Παραμένει, παραδόξως, κάπως αφηγηματικά αδιάφορο και στα ίδια μονοπάτια που έχουμε συνηθήσει, παρ’ότι αφηγείται μία από τις μεγαλύτερες διαμάχες όλων των εποχών που καθόρισε την μοίρα του σύγχρονου κόσμου.
Ο πάντα ανθρωποκεντρικός Γκόμεζ-Ρεγιόν προσπαθεί να μην σπαταλήσει τόσο ταλέντο και να δώσει ουσία στην ιστορία. Κι έχει ενδιαφέρον το πόσος ναρκισισμός μπορεί κρύβεται στην κόντρα δύο genius ανθρώπων, αλλά αυτό δυστυχώς δεν φτάνει για να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρη την ταινία. Μπορεί να φταίει ότι ο σεναριογράφος Μάικλ Μίτνικ που το είχε αρχικά οραματιστεί ως μιούζικαλ (αλά «Χάμιλτον») ή ότι η ταινία μπλέχτηκε στο σκάνδαλο Γουάινστιν και έμεινε σε αναμονή γι 2 ολόκληρα χρόνια. Αυτό που ξέρουμε πάντως είναι ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, ίσως άξιο και για μία υποψηφιότητα στα Όσκαρ.
Την ημέρα της πέμπτης επετείου του γάμου τους, ο Νικ Νταν επιστρέφει σπίτι και ανακαλύπτει ότι η σύζυγός του, η Έιμι, έχει εξαφανιστεί. Η εξαφάνισή της λαμβάνει ισχυρή κάλυψη από τον τύπο και τα μίντια καθώς η Έιμι ήταν η έμπνευση των γνωστών παιδικών βιβλίων Amazing Amy που έγραψαν οι γονείς της. Σύντομα οι υποψίες ότι έχει δολοφονηθεί πέφτουν πάνω στον Νικ και η αμήχανη συμπεριφορά του ερμηνεύεται από τα μίντια ως ψυχοπαθολογική. Οσο η εικόνα του τέλειου ευτυχισμένου ζευγαριού καταρρέει, όσο μυστικά και ψέματα θολώνουν την αντίληψή μας για το αθώο και το ένοχο, ανατριχιαστικές υποψίες στοιχειώνουν τις σκέψεις όλων: Σκότωσε ο Νικ τη γυναίκα του; Που εξαφανίστηκε το κορίτσι;
Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου με τίτλο «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» της Τζίλιαν Φλιν, το οποίο μετά τη δημοσίευσή του, το 2012, δεν άργησε καθόλου να μετατραπεί σε ένα σπουδαίο λογοτεχνικό φαινόμενο – ένα ακραία δημοφιλές, με ασταμάτητη κυκλοφορία, αγωνιώδες μπεστ σέλερ που κρατάει τον θεατή απορροφημένο στις σελίδες του. Επίσης εντελώς άκοπα μετατράπηκε σε απόλυτο θέμα συζήτησης, του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κόσμου, αναγκάζοντας ακόμη και τους μη παραδοσιακούς αναγνώστες να ασχοληθούν με τη μυστηριώδη εξέλιξη της ανθρώπινης, κατά τα άλλα, ιστορίας του.
Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Αμερικανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο με Όσκαρ Μπεν Άφλεκ και την εκπληκτική Ρόζαμουντ Πάικ.Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η ίδια η συγγραφέας του βιβλίου, η οποία ακολουθεί τρεις διαφορετικές αφηγηματικές γραμμές: ο Νικ μάς εισάγει στο μυστήριο του παρόντος και τον εφιάλτη που βιώνει, το ημερολόγιο της Εϊμι μας επιστρέφει στο παρελθόν, στην αρχή της ειδυλλιακής σχέσης και στη σταδιακή φθορά του γάμου, και, μετά όταν όλα ανατρέπονται, οι δυο φωνές συναντιούνται, ή μάλλον συγκρούονται μετωπικά, επιτρέποντάς μας να δούμε το σύνολο της τρομακτικής εικόνας.
Η Φλιν έχει υφάνει ένα τρομερό αστυνομικό μυστήριο γεμάτο αγωνία, έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια μας με μία ευρηματική ανατροπή, έχει εισάγει κατάμαυρο χιούμορ στην προσέγγιση της διαδικής ευθύνης σ’ ένα γάμο και μάς έχει αφήσει παραζαλισμένους μπροστά σ’ ένα εγκεφαλικό παζλ που ακόμα προσπαθούμε να αποσαφηνίσουμε. Το φιλμ δεν κουράζει παρά τη μεγάλη του διάρκεια και αναδεικνύει τη Ρόζαμουντ Πάικ και το ομολογουμένως κρυμμένο ταλέντο της, σε αντίθεση με την εμφάνιση του Μπεν Άφλεκ. Η ταινία απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με τα συνολικά έσοδα να φτάνουν τα 368 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Σκηνοθεσία και Α’ Γυναικείου Ρόλου – Δράμα για την ερμηνεία της Πάικ, η οποία έλαβε επίσης υποψηφιότητα για BAFTA και Screen Actors Guild Award Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο και για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
“Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε” αποτελεί ένα απατηλό αστυνομικό θρίλερ που εξελίσσεται – μεταξύ άλλων – πάνω στην ανατομία του γάμου ως θεσμού στη σημερινή δυτική κοινωνία. Σε σχέση με την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ το βιβλίο πλεονεκτεί στην κατανόηση της «Έιμι». Στο μυθιστόρημα η φωνή της είναι πιο ξεκάθαρη, τα κίνητρα της πιο κατανοητά, η τρέλα της πιο χειροπιαστή. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να καλύψει την συγκεκριμένη αδυναμία της ταινίας με ένα πιο οξύ κοινωνικό σχόλιο για τα media και τον κανιβαλισμό τους καθώς και μια απροσδόκητη αλλά τελικά πολύ έξυπνη επένδυση στο μαύρο χιούμορ και τον σαρκασμό. Το «Gone Girl» στον κινηματογράφο αγγίζει τα όρια της σάτιρας και κατορθώνει έτσι να αναδείξει τη φαρσική συνθήκη του γάμου των πρωταγωνιστών και ταυτόχρονα κάθε γάμου που απαιτεί την «εξαφάνιση» των εμπλεκομένων προσωπικοτήτων προκειμένου να πετύχει.
Όσο οι πτυχές του σεναρίου ξεδιπλώνονται, τόσο ο Φίντσερ δημιουργεί κάτι που ξεπερνά το παιχνίδι του μυαλού και εξελίσσεται σε ανατομία της ανθρώπινης φύσης, μελέτη των κοινωνικών συμβάσεων και ψυχολογική διατριβή: πώς μπορούμε να εξαφανιστούμε σ’ ένα γάμο, πώς μπορούμε να χάσουμε το δρόμο, τον εαυτό μας, την ευτυχία μας; Ο Φίντσερ μεταφέρει στο πανί όλη την αφηγηματική ένταση, την αγωνία και το σκοτεινό, πικρό σαρκασμό απέναντι στο ροζ αμερικανικό όνειρο. Παρ’όλα αυτά, σε ορισμένες στιγμές τραβάει λίγο παραπάνω το σχοινί του σαρκασμού και αγγίζει τα όρια της γελοιότητας στην προσπάθεια του να αποδώσει όλο το λογοτεχνικό μεγαλείο της Φλιν. Σε γενικές γραμμές όμως η ταινία είναι βίαιη, αστεία, απολαυστική και συγχρόνως καθηλωτική καθώς στροβιλίζεται σ’έναν κόσμο βυθισμένο στη ματαιοδοξία, την απληστία και τα ταπεινότερα κίνητρα. τη σύγχρονη Αμερική.
Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γνωρίζει τον Vincent van Gogh, καθώς θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Ωστόσο η δόξα ήρθε μετά τον θάνατό του. Πώς ήταν η πραγματική ζωή του; Τι σκεφτόταν; Τι τον βασάνιζε; Εκεί μας μεταφέρουν οι παρακάτω ταινίες, καθώς αφηγούνται την περιπετειώδη και τραυματική ζωή του, την τραγική καταληξή του και το σπουδαίο έργο του.
Van Gogh (1948)
Λιτή στη δομή της και περισσότερο χρήσιμη ως ιστορικό κειμήλιο σήμερα, η 20λεπτη ταινία του Αλέν Ρενέ απείχε πολύ λιγότερα χρόνια (σε σχέση με σήμερα) από τη στιγμή που το όνομα του Βαν Γκογκ μπήκε στη λίστα των μεγάλων ζωγράφων. Ο Γάλλος σκηνοθέτης παρουσιάζει τους σημαντικότερους πίνακες του καλλιτέχνη με τη συνοδεία μουσικής αλλά και αφήγησης του Κλοντ Ντοφέν. Τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.
Lust for Life – Η Ζωη ενοσ ανθρωπου(1956)
O Κερκ Ντάγκλας στο ρόλο του Βαν Γκογκ. Η σημαντικότερη χολιγουντιανή παραγωγή για το Βαν Γκογκ βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Ίρβινγκ Στόουν, είχε δύο σκηνοθέτες και δυο ονόματα όπως οι Κερκ Ντάγκλας και Άντονι Κουίν που δεν δίστασαν να αναμειχθούν σε μια καλλιτεχνική βιογραφία, έχοντας ως τότε προϋπηρεσία σε πιο σκληρούς ρόλους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ένας από τους ωραιότερους γάμους κινηματογράφου και ζωγραφικής, με κάδρα-κομψοτεχνήματα, χωρίς να υπολείπεται αφηγηματικά της ιστορίας της ταραγμένης προσωπικότητας του ήρωα.
Vincent (1987)
Vincent: Η ζωή και ο θάνατος του Vincent van Gogh είναι μια ταινία ντοκιμαντέρ από τον αυστραλιανό σκηνοθέτη Paul Cox, που εξερευνά τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του καλλιτέχνη. Ο Cox δημιούργησε το έργο λόγω του προσωπικού του θαυμασμού για τον Vincent van Gogh. Η υπόθεση του έργου είναι απλή, ο John Hurt διαβάζει αποσπάσματα από τα γράμματα του Van Gogh, και μια διαδοχική σειρά εικόνων, τοποθεσιών, έργων ζωγραφικής, σχεδίων και σκίτσων του Van Gogh ξετυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι πράγματι συγκινητικό να ακούς τον ίδιο τον Βαν Γκογκ να αναφέρεται στους εσωτερικούς αγώνες του και τις προσπάθειές του να αναπτυχθεί ως καλλιτέχνης, να ακούς τι θεωρούσε ως καλλιτεχνικές επιτυχίες και αποτυχίες του. Αυτή είναι η ταινία που ο Βαν Γκογκ θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος. Έχει τον ίδιο έντονο οπτικό αντίκτυπο με την αντίληψη των έργων του Βαν Γκογκ στην πραγματική ζωή.
Dreams (1990)
Η ανθολογία του Ακίρα Κουροσάβα δεν αφορούσε μόνο τον Βανκ Γκογκ, όμως ένα από τα οκτώ όνειρα του σκηνοθέτη εξερευνούσε το χαοτικό ταξίδι ενός φοιτητή μέσα στους πίνακες του ζωγράφου. Σε αυτούς θα συναντήσει και τον ίδιο, σε μια ερμηνεία-έκπληξη από τον Μάρτιν Σκορσέζε, θα συζητήσουν για το κομμένο αυτί του και θα χαθούν μαγικά μέσα σε σταροχώραφα, σε ένα υπέροχο μείγμα φαντασίας και σύγχρονης (για τότε) τεχνολογίας, με εφέ που δημιουργήθηκαν από την εταιρία του Τζορτζ Λούκας.
Vincent & Theo (1990)
Ο Τιμ Ροθ υποδύθηκε το μεγάλο ζωγράφο στην ταινία του Ρόμπερτ Άλτμαν. Περισσότερο από βιογραφία, η ταινία εξερευνά αποκλειστικά την σχέση του Βίνσεντ με τον αδελφό του Τεό που αύξανε και άλλο τις ανασφάλειες του πρώτου, λόγω της μη αποδοχής του στον χώρο της Τέχνης, πρωτίστως από τον ίδιο του τον αδερφό που εργάζεται ως έμπορος. Τιμ Ροθ και Πολ Ρις πρωταγωνιστούν στους αντίστοιχους ρόλους.
Vincent and Me (1990)
Ίσως η ιδανικότερη ταινία για να συστήσει κάποιος τον κόσμο του Βαν Γκογκ σε ένα παιδί ήρθε από τον Καναδά και εξιστορεί το μαγικό ταξίδι μιας 13χρονης στην προσπάθειά της να ανακαλύψει μια μυστηριώδη αγορά έργων του Ολλανδού ζωγράφου που περιέργως μοιάζουν με τα δικά της. Απόδραση, περιπέτεια και ταξίδι στο χρόνο κρατούν το ενδιαφέρον των μικρών και ο Τσέκι Καριό προστίθεται στη λίστα των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τον ζωγράφο.
Van Gogh (1991)
Η ταινία του Μορίς Πιαλά εκτιμήθηκε πολύ τη χρονιά εκείνη και έφτασε να διεκδικεί 12 Σεζάρ κερδίζοντας τελικά μόνο αυτό της ερμηνείας του Ζακ Ντιτρόν. Με χρονικό όριο τους 2 τελευταίους μήνες της ζωής του ζωγράφου, ο Πιαλά εξερεύνησε με υπομονή τον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη, φτιάχνοντας το πιο ευαίσθητο προφίλ του στο σινεμά ως σήμερα, αφήνοντας στην άκρη τη δημιουργική σύγχυση που επικρατούσε μέσα του και δίνοντας έμφαση στη σχέση που είχε με τους οικείους του.
Vincent – The Full Story (2004)
Ένα τριμερές ντοκιμαντέρ από τον κριτικό τέχνης Waldemar Januszczak, παρουσίασε τις τοποθεσίες στην Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, όπου ζούσε και δούλευε ο Van Gogh. Επίσης, ερευνά τις επιρροές των άλλων καλλιτεχνών από τους πίνακες του Van Gogh. Μερικοί ισχυρισμοί είναι ανοιχτοί προς ερμηνεία, αλλά αυτή η σειρά αξίζει σίγουρα αν απολαμβάνετε τους πίνακες του Βαν Γκογκ και θέλετε να μάθετε περισσότερα γι ‘αυτόν. Είναι η «πλήρης» ιστορία, που ασχολείται με όλη τη ζωή του, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων χρόνων στο Λονδίνο και την περίοδο που άρχισε να μαθαίνει να σχεδιάζει.
The Eyes of Van Gogh (2005)
Μετά τους καταστροφικούς μήνες που πέρασε με τον Gauguin στο κίτρινο σπίτι της Arles, ο Vincent van Gogh, σε απεγνωσμένη αναζήτηση μιας θεραπείας από τις επιθέσεις που τον μαστίζουν ολοένα και περισσότερο, μπαίνει εθελοντικά σε ένα άσυλο. Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Alexander Barnett, είναι μια ιστορία για τους 12 μήνες που πέρασε ο Vincent Van Gogh στο άσυλο στο St. Remy.
Van gogh: Painted with Words – Ζωγραφιζοντασ με τισ λεξεισ(2010)
Τηλεταινία του BBC και άλλη μια ευκαιρία για τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς για επίδειξη των δυνατοτήτων του, το Painted with Words είναι απλό και ξεκάθαρο, έχοντας έναν καθαρά εισαγωγικό ρόλο σε όποιον θέλει να ξέρει λεπτομέρειες για τη ζωή του ζωγράφου. Ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη δραματοποίηση, ζωγραφίζεται ένα ψυχαναλυτικό δραματοποιημένο πορτρέτο του ζωγράφου, με την ταινία να έχει ως όχημα τα γράμματα του ζωγράφου, όχι μόνο προς τον Τεό, με σκοπό να διηγηθεί σύντομα το βίο του με τις δικές του λέξεις.
Vincent Van Gogh: A New Way of Seeing (2015)
Ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη, η ζωή του Βαν Γκογκ έχει εδώ και καιρό καταλάβει τη φαντασία των αφηγητών. Βουτώντας βαθιά στον συναρπαστικό και μερικές φορές βαθιά προβληματικό κόσμο του, έρχεται αυτό το εξαιρετικό, βραβευμένο ντοκιμαντέρ από τον David Bickerstaff. Παρουσιάζοντας τα εικονικά έργα του Van Gogh όπως ποτέ πριν και παρουσιάζοντας αποκλειστικές συνεντεύξεις με την επιμελητική ομάδα στο Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, αυτή η ΕΚΘΕΣΗ ΣΕ ΟΘΟΝΗ (EXHIBITION ON SCREEN) δεν είναι σαν καμία άλλη.
LOVING VINCENT (2017)
Απαράμιλλης ομορφιάς θέαμα, για πολλούς σημαντικότερο από κάθε συμβατική βιογραφία καθώς δε στέκεται στις πληροφορίες για τον Βαν Γκογκ αλλά παίρνει ως σημαία τη φράση «μόνο με τους πίνακές μας μπορούμε να μιλάμε» που έγραψε σε ένα από τα τελευταία του γράμματα, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση τού πώς θα ήταν ένα animation φτιαγμένο από τον ίδιο. Tο φιλμ «Loving Vincent» έχει δημιουργηθεί ακολουθώντας τις τεχνικές ζωγραφικής του ίδιου του καλλιτέχνη. 65 χιλιάδες μικρές ελαιογραφίες ενώθηκαν ψηφιακά στο μακράν πιο φιλόδοξο οπτικοακουστικό project που έγινε ποτέ για τον ζωγράφο. Η ζωγραφισμένη στο χέρι ταινία για τη ζωή του Vincent Van Gogh είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης.
At Eternity’s Gate – Στην Πυλη τησ ΑΙωνιοτητασ (2019)
Αμερικανός νεο-εξπρεσιονιστής εικαστικός, που πέρασε με μεγάλη επιτυχία πίσω από την κάμερα κι έφτασε μέχρι την οσκαρική υποψηφιότητα («Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα»), ο Τζούλιαν Σνάμπελ αγαπάει τις καλλιτεχνικές βιογραφίες: «Πριν Πέσει η Νύχτα» για τον ποιητή Ρεϊνάλδο Αρένας και «Basquiat» για τον ζωγράφο Ζαν-Μισέλ Μπασκιά. Στην πιο φιλόδοξη από αυτές επικεντρώνεται στα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του Βαν Γκογκ στην Αρλ και την Οβέρ-σιρ-Ουάζ της Γαλλίας, επιχειρώντας από τη μία να κατανοήσει την εικαστική ιδιοφυΐα του διάσημου Ολλανδού και από την άλλη να εκφράσει, μέσα από τις σκέψεις του ήρωά του, μερικές δικές του απόψεις πάνω στην τέχνη του. Η σχέση ζωής και τέχνης, φαντασίας και πραγματικότητας, πρωτοπορίας και παράδοσης, ενστίκτου και ορθολογισμού, προσωπικού οράματος και κοινωνικών επιταγών εμφανίζονται σε κάθε βήμα μιας «καταραμένης» προσωπικότητας, πολλές από τις πνευματικές και ψυχολογικές εμμονές της οποίας αποτυπώνει με μια απροσδόκητα εκπληκτική ερμηνεία ο βραβευμένος στη Βενετία και υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Γουίλεμ Νταφόε.
BONUS 1 – “No Blue Without Yellow”
Χάρις σε αυτό το υπέροχο animation που τιτλοφορείται No Blue Without Yellow και υπογράφει ο Maciek Janicki ταξιδεύουμε μέσα από τα τοπία που ενέπνευσαν τα πιο διάσημα έργα του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ.
bonus 2 – “Vincent and the Doctor”
Ο “Vincent and the Doctor” είναι το δέκατο επεισόδιο της πέμπτης σειράς βρετανικής τηλεοπτικής σειράς Doctor Who. Ενθουσιασμένος από μια δυσοίωνη φιγούρα στη ζωγραφική του Βίνσεντ Βαν Γκογκ Η εκκλησία στο Auvers, ο γιατρός (Matt Smith) και η σύντροφος Amy Pond (Karen Gillan) ταξιδεύουν στον χρόνο για να γνωρίσουν τον Van Gogh (Tony Curran) και μαθαίνου ότι το Auvers-sur-Oise μαστίζεται από ένα αόρατο πλάσμα, γνωστό ως Krafayis, το οποίο μόνο ο Van Gogh μπορεί να δει. Ο γιατρός και η Amy συνεργάζονται με τον Van Gogh για να νικήσουν το τέρας και σε αυτήν την προσπάθειά τους βοηθούν τον Βαν Γκογκ να συνειδητοποιήσει την κληρονομιά του, φέρνοντάς τον στο μέλλον.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένοι με αυτόν.Εντάξει!
