Εν όψει της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου θυμόμαστε τις γυναίκες εκείνες, τις πρωταγωνίστριες της μικρής οθόνης, που παρακολουθήσαμε και αγαπήσαμε το τελευταίο διάστημα. Ηρωίδες που μας σημάδεψαν, που μας δίδαξαν τι σημαίνει να πολεμάς για τα όνειρά σου, να επαναστατείς για έναν υψηλό σκοπό, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να συγκρούεσαι με έναν – φαινομενικά ανίκητο – ανδροκρατούμενο κόσμο. Γυναίκες που πήραν την ζωή τους στα χέρια τους, που δεν δίστασαν να αγαπήσουν, να ερωτευτούν και να ζήσουν γενναία και που τελικά εξυψώθηκαν σε σύμβολα της γυναικείας δύναμης και ψυχής. Ας τις απολαύσουμε για ακόμη μία φορά!
Στις 13 Σεπτεμβρίου ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix η μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων (διάρκειας περίπου 45 λεπτών) με τον τίτλο «Unbelievable». Και είναι πραγματικά απίστευτη η ιστορία που πραγματεύεται και ανατριχιαστικά απίστευτο το γεγονός ότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Για την ακρίβεια, η σειρά των Susannah Grant, Michael Chabon και Ayelet Waldman μετέφερε στη μικρή οθόνη τα ακριβή γεγονότα τα οποία είχε φέρει στη δημοσιότητα το άρθρο των ρεπόρτερ T. Christian Miller και Ken Armstrong, για το οποίο κέρδισαν το βραβείο Πούλιτζερ το 2015.
Το 2008, η δεκαοχτάχρονη Marie είναι ενταγμένη σε ένα πρόγραμμα στήριξης ενηλίκων που, καθώς έχουν περάσει από πολλές ανάδοχες οικογένειες, προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν. Η σειρά ξεκινάει με την ίδια να καταγγέλλει τον βιασμό της και αφού την έχουμε δει ήδη να περιγράφει στην αστυνομία όσα πρόλαβε να δει και να αντιληφθεί από τον δράστη, της ζητάνε να ξαναδώσει κατάθεση. Και ξανά. Και να καταγράψει τα γεγονότα σε χαρτί, μέχρι που, καθώς τη βλέπουμε να αναμετριέται με τις τραυματικές σκέψεις της, ο ντετέκτιβ εντοπίζει τυφλά σημεία μεταξύ των καταθέσεων και κάποιων λεπτομερειών που συζήτησε με έναν φίλο της.
Παράλληλα, μία από τις ανάδοχες μητέρες της προσάπτει στη Marie το στίγμα του ταλαιπωρήμενου παιδιού που το μόνο που θέλει είναι να τραβήξει την προσοχή. Εξηγεί στον ντετέκτιβ πώς και η ίδια έχει πέσει θύμα βιασμού, αλλά δεν είχε αντιδράσει κατά αυτόν τον τρόπο, τον τρόπο της Marie.
Η Marie (Kaitlyn Dever) καλείται να αντιμετωπίσει μια καθημερινότητα στην οποία η ζωή της πέφτει σαν ντόμινο. Τρία χρόνια αργότερα και αρκετά χιλιόμετρα μακριά, οι δρόμοι δύο γυναικών ντετέκτιβ, της Γκρέις Ράσμουσεν και της Κάρεν Ντουβάλ συναντιούνται καθώς οι υποθέσεις βιασμών οι οποίες έχουν αναλάβει να εξιχνιάσουν σε κοντινές περιοχές του Colorado έχουν τόσες ομοιότητες έτσι που το πιθανότερο είναι να έχουν γίνει από το ίδιο πρόσωπο, ή πως υπάρχουν μιμητές του.
Το πρώτο επεισόδιο εστιάζει στην περίπτωση της Μαρί και δίνει το στίγμα της σκηνοθετικής ματιάς. Απουσία ωμών και σκληρών σκηνών χωρίς λόγο, έλλειψη ακραίων συναισθηματικών εξάρσεων που σκοπό έχουν να πουλήσουν τον ανθρώπινο πόνο. Οι σκηνές του βιασμού γίνονται αποσπασματικά, σαν στιγμιαία καρέ, θραύσματα αναμνήσεων που έρχονται και φεύγουν καθώς το θύμα καταθέτει. Η κάμερα εστιάζει στις αντιδράσεις, στις αλλαγές που αποτυπώνονται στις εκφράσεις του προσώπου, στα συναισθήματα που αλλάζουν με τρομακτική ταχύτητα. Η Μαρί αναγκάζεται να σκύψει το κεφάλι, να θέσει στον τοίχο τον ίδιο της τον εαυτό και να ομολογήσει πως τίποτα δεν συνέβη, πως όλα ήταν μια φαντασίωση, ένας εφιάλτης που δεν έχει καμία βάση αλήθειας. Δέχεται την κατακραυγή, την απόρριψη φίλων και γνωστών, τα λόγια πίσω από την πλάτη, τον οίκτο στα μάτια των άλλων, και μένει κενή. Μετέωρη. Να ζει παθητικά, χωρίς συναισθήματα. Εγκλωβισμένη μέσα στον βιασμό για χρόνια. Η Κέιτλιν Ντέβερ ως Μαρί είναι απόλυτα πειστική, σε παραπλανά και σε οδηγεί όπου εκείνη θέλει. Τη μία στιγμή δείχνει εύθραυστη, ευάλωτη, φοβισμένη, και το επόμενο λεπτό μεταμορφώνεται σε κακομαθημένο κοριτσάκι που δεν έχει όρια και δεν υπακούει σε κανόνες. Το πρόσωπό της είναι σαν μια μάσκα και δεν επιτρέπει σε κανέναν να καταλάβει τι πραγματικά κρύβεται από κάτω.
Από το δεύτερο επεισόδιο η ιστορία ακολουθεί δρόμους παράλληλους: από τη μία παρακολουθείς την εξέλιξη της ζωής της Μαρί μετά την αναίρεση της κατάθεσής της και από την άλλη τις έρευνες των δύο ντετέκτιβ καθώς προσπαθούν να ανακαλύψουν έναν φαινομενικά καθ’ έξιν βιαστή. «Αν δεν βλέπουμε τον δρόμο, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει».
Η Τόνι Κολέτ και η Μέριτ Γουίβερ, ως Γκρέις Ράσμουσεν και Κάρεν Ντουβάλ αντίστοιχα, χτίζουν μια αστυνομική έρευνα from the scratch. Σκάβουν βαθιά, ερευνούν κάθε λεπτομέρεια, σκύβουν το κεφάλι και ψάχνουν, ψάχνουν, ψάχνουν. Αναζητούν ένα ίχνος. Μια χιονονιφάδα που μπορεί να κρύβει DNA, ένα γάντι, ένα σημάδι εκ γενετής, μια φράση που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια του βιασμού. Μεθοδικά και αργά, κατορθώνουν να βρουν κομμάτια του παζλ. Ύψος, βάρος, χρώμα, ματιών και μαλλιών, μάρκα παπουτσιών, χρώμα σακιδίου. Ανούσιες πληροφορίες, δηλαδή. Πληροφορίες που φωτογραφίζουν εκατοντάδες πολίτες. Και όμως εκείνες συνεχίζουν να ελπίζουν και να το παλεύουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Με αποφασιστικότητα και πάθος. Αντιμάχονται τη φρίκη και τη δυσπιστία ερευνώντας εξονυχιστικά. Τελικά ο λευκός καμβάς στον τοίχο γεμίζει. Βασανιστικά αργά, αλλά γεμίζει. Και οδηγεί κάπου…
Οι δύο αυτές γυναίκες ταυτίζονται συναισθηματικά και κατορθώνουν με αυταπάρνηση, πείσμα, προσωπικό αγώνα και επιμονή να φτάσουν στην άκρη του νήματος και να προσφέρουν γαλήνη και δικαίωση σε εκείνες τις γυναίκες που βιάστηκαν ξανά από την πολιτεία με την αμφισβήτηση των λόγων τους, την καχυποψία και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το δράμα τους. Γυναίκες που τρελαίνονται στη σκέψη ότι όλο αυτό τελικά μάλλον το ονειρεύτηκαν ενώ την ίδια στιγμή αισθάνονται διαλυμένες, εξευτελισμένες, καταρρακωμένες, φοβισμένες, τρομοκρατημένες και καλούνται να συνεχίσουν τη ζωή τους. Σαν μη συνέβη τίποτα. Γιατί η αστυνομία δεν μπορεί να βρει την άκρη, δεν τους δίνει την πρέπουσα σημασία, δεν πολυπιστεύει όσα καταθέτουν. Γυναίκες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και ο τρόπος που βιώνουν την επώδυνη και οδυνηρή αυτή κατάσταση. Τα τραύματά τους είναι εκεί, στέκουν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους κάθε φορά που επιχειρούν να αφήσουν τον εφιάλτη πίσω τους.
Αν περιμένετε από μια σειρά σκηνοθετική πρωτοτυπία, τότε το Unbelievable δεν είναι για εσάς. Αν πάλι προσδοκάτε από μια αστυνομική σειρά την ένταση που προκαλείται όταν το μυστήριο λύνεται στο παρά πέντε ή σας εντυπωσιάζουν οι μέθοδοι συλλογής αποδεικτικών στοιχείων από τους τόπους των εγκλημάτων, μάλλον ούτε τότε θα σας συγκινήσει, αν και το Unbelievable ξετυλίγει προσεκτικά την πορεία της αστυνομικής έρευνας.
Η σειρά έχει τρεις πολύ δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες. Όμως, αυτό που κάνει το Unbelievable- must watch είναι το γεγονός ότι πραγματεύεται κάτι πραγματικά σοβαρό. Μιλά για την κοινωνία που έχει μάθει να αναγνωρίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο τραύμα. Αν διαφοροποιείσαι στο πώς εκφράζεσαι συναισθηματικά από τους γύρω σου, αντιμετωπίζεσαι με καχυποψία, ακόμα κι αν έχεις βιαστεί. Γιατί αυτό ήταν που γέννησε σε όλο της τον περίγυρο την αμφιβολία απέναντι στη Marie.
Κι αυτό ήταν για εκείνην ένας δεύτερος, απανωτός βιασμός. Ίδιας σημασίας. Ως θύμα έχει την ολόδική της εμπειρία και αυτή της την παίρνουν. Το μοναδικό πράγμα που είχε ήταν αυτό που έζησε και αυτό της το αφαίρεσαν. Και γι΄αυτό μένει κενή. Να κοιτάζει, αλλά να λειτουργεί παθητικά κάθε της αίσθηση.
Γι΄αυτό, άλλωστε, η Μαρί Άντλερ και το παράλληλο storyline της είναι αυτό που μένει θέλοντας και μη στο τέλος. Η αστυνομική έρευνα πάει κατ΄ευχήν, οι δύο επικεφαλής ικανοποιούνται που μπορούν να κοιτάζουν τα θύματα χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή, αλλά η κηλίδα μένει. Και στην Μαρί μένει πολύ περισσότερο, αφού στο διάστημα της αμφισβήτησης, γίνεται περίγελος και στοχοποιείται ως μια ψεύτρα που καπηλεύεται τον πόνο πραγματικών θυμάτων.
Το Unbelievable σχολιάζει τις διακρίσεις φύλου χωρίς να λέει τις λέξεις, παρά ακολουθώντας την πορεία της έρευνας για τον βιασμό πολλών γυναικών. Αναφέρεται στην καχυποψία του μηχανισμού δικαιοσύνης απέναντι σε όσους δεν έχουν μεγαλώσει «σε ένα καλό σπίτι», απέναντι σε εκείνους που πρέπει να αποδεικνύουν συνέχεια ότι δεν νοσούν ψυχικά από τις ταλαιπωρίες που έχουν υποστεί.
Δείχνει την βάναυση γραφειοκρατία που καλείται να περάσει μια γυναίκα που έχει βιαστεί. Κι ότι από τη στιγμή που η επίλυση ενός τέτοιου είδους εγκλήματος βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, άνθρωποι τραυματισμένοι βρίσκονται στην ανασφαλή θέση για τον αν θα πέσουν «σε κάποιον καλό», σε εκείνους που θα νοιαστούν πραγματικά για την υπόθεσή τους.
Την πρώτη μου χρονιά στη δουλειά με κάλεσαν για διατάραξη οικογενειακής γαλήνης. Σ’ ένα ωραίο σπιτάκι όπου ο σύζυγος είχε μόλις σπάσει στο ξύλο τη γυναίκα. Η μύτη της έτρεχε αίμα, τα μάτια της ήταν πρησμένα. Τον συλλάβαμε και προσπάθησα να στείλω τη γυναίκα στο νοσοκομείο, αλλά δεν πήγαινε. Οι διασώστες την περιποιήθηκαν και μετά φύγαμε…
Δεν μου φάνηκε σωστό. Σκέφτηκα ότι θα πήγαινα αργότερα να δω πώς ήταν. Τελείωσα τη βάρδια, γύρισα στο τμήμα, κι όλοι ήθελαν να πάμε για μπύρες. Προσπάθησα να αρνηθώ, μα ξέρεις πως είναι “έλα, ρε Duvall, μην είσαι ξενέρωτη”. Τέτοιες βλακείες. Ενέδωσα λοιπόν, πήγα, σαν καλή συνάδελφος. Και, μάντεψε. Όσο έπινα τη μπύρα μου με τα παιδιά, αυτός πλήρωσε την εγγύηση, γύρισε σπίτι κι αποτελείωσε τη δουλειά. Της έσπασε το πόδι και της ράγισε το κρανίο. Την άφησε με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Οπότε, όταν ακούω τη φωνούλα μέσα μου να λέει “μη φύγεις ακόμα”, την προσέχω».
Αυτός ο μονόλογος που παρακολουθούμε στο έβδομο από τα οκτώ επεισόδια της μίνι σειράς του Netflix Unbelievable είναι ένας μονόλογος που καταδεικνύει ένα από τα κοινωνικά αγκάθια τα οποία αποκρύπτονται διαχρονικά και θίγει η σειρά, αυτό της ενδοοικογενειακής βίας.
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην ντετέκτιβ Karen Duvall ( Merritt Wever). Απέναντί της κάθεται η συνάδελφός της Grace Rasmussen (Toni Collette). Καθώς τα επεισόδια προχωράνε, οι δύο γυναίκες αναπτύσσουν σταδιακά μια φιλική σχέση. Στην πραγματικότητα δεν έγινε ποτέ αυτό μεταξύ τους. Γιατί το Unbelievable βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αυτό είναι το πιο ανατριχιαστικό του κομμάτι.
Δεν έχει κάτι υπέρτατο σε ερμηνείες ή σκηνοθεσία το Unbelievable. Έχει μια τρομερά δυνατή ιστορία. Και ορισμένες φορές αυτό είναι υπεραρκετό για να σε κάνει να απομυζήσεις μια τηλεοπτική σειρά ή ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο.
Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του Unbelievable. Εκεί που έχεις πειστεί ότι το ενδιαφέρον σου είναι καθαρά εγκληματολογικό και ενθουσιάζεσαι στις σκηνές εξεύρεσης των στοιχείων, στο τέλος, χάρη και στην σχετική ευκολία με την οποία βρίσκεται ο υπαίτιος, αναρωτιέται για την Μαρί Άντλερ πώς συνεχίζει. Βλέπεις ένα υφιστάμενο πρόβλημα που ταλανίζει μια τεράστια χώρα.
Απηχεί σε σκουριασμένες κλειδώσεις της αμερικάνικης κοινωνίας το Unbelievable. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αλλά και γιατί οι κοινωνίες αυτές δείχνουν να μη μαθαίνουν από τα λάθη τους. Λειτουργούν ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένοι με αυτόν.Εντάξει!
