Όπως πεθαίνουν
Οι ποιητές θα πεθαίνουν μόνοι
σε ένα δωμάτιο από κερί που καίγεται.
Καταπίνουν τους καπνούς
και φτύνουν την λησμονιά του κόσμου.
Το οξυγόνο το λειψό
θα το δώσουν στον βαρκάρη.
Έτσι, εκείνος μένει αθάνατος.
Οι ποιητές πεθαίνουν τελευταίοι.
Σαν τελευταία χάρη
από τον αγιάτρευτο τον Θάνατο.
Ξεπλένουν τις πληγές του και μοσχοβολούν.
Φτάνει στα σπίτια των γειτόνων η ευωδιά,
στις αγκαλιές των εραστών προπάντων
ανεξάντλητη.
Οι ποιητές πεθαίνουν από έρωτα. Τέρμα.
Οι διαγνώσεις όλες θετικές
και οι ελπίδες φρούδες.
Κυλάει αξόδευτος ο ιδρώτας του στα μάτια τους
και βλέπουν έτσι τις συμφορές πριν από όλους.
Μια συμφορά οι ίδιοι γίνονται
και στριφογυρνούν για να τους πιάσεις.
Οι ποιητές πεθαίνουν τώρα.
Ανάμεσα στα χέρια σου και το ξημέρωμα.
Κατίνα Μέτσιου, «Όπως πεθαίνουν» (από την ποιητική συλλογή «Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο»), εκδόσεις Φίλντισι, Αθήνα, 2020
Ακούστε το εδώ:
