Αν ήμουν ήλιος, σύννεφα δεν θα σκιάζαν τα ουράνια
ουδέ τη νύχτα θ’ άφηνα τα πέπλα της να ρίξει.
Στεφάνι θα σου φόραγα τις πιο λαμπρές αχτίδες,
όλος ο κόσμος για να ιδεί, καλή, την ομορφιά σου.
Τ’αγέρι αν ήμουν το τρελό, μες στις χρυσές πλεξούδες
χίλια φιλιά θα σου ‘δινα, έτσι για να σηκώσεις
τ’ αλαβαστρένιο μπράτσο σου και τα μαλλιά να σιάξεις.
Αν ήμουν κύμα του γιαλού, γλυκοχαϊδεύοντας σε,
θ’ αγκάλιαζα τα πόδια σου, χιονάτα περιστέρια,
κυρά μου, πόσο σ’ αγαπώ για να σου ψιθυρίσω.
Αν ήμουν η τσοπάνικη φλογέρα που γροικιέται,
να κλαίει το κάθε σούρουπο για του βοσκού τη θλίψη,
τραγούδια πιο χαρούμενα τα χείλη μου θα πλάθαν.
Αν ήμουν τ’ αηδονάκι σου που μες στον κήπο σου έχεις,
θα ‘ρχόμουν στο παράθυρο να σε γλυκοφιλήσω,
και θα ‘ταν το τραγούδι μου, τραγούδι της αγάπης.
Αγρίμι αν ήμουν του βουνού, θα ‘ρχόμουν μερωμένο,
να ξαπλωθώ στα πόδια σου, να ξαποστάσω λίγο,
να με δροσίσεις με νερό και να σε φχαριστήσω.
Αν ήμουνα τραγουδιστής, τη νύχτα της γιορτής σου,
κάτω απ’ το παραθύρι σου που το ‘χεις ασφαλισμένο
θα ‘λεγα στο τραγούδι μου τον πόνο που με λιώνει,
ν’ ανοίξεις το παράθυρο να σε σφιχταγκαλιάσω,
τα γονικά σου να μας δουν, παιδί τους να με κράζουν,
και να χαρούν οι φίλοι μας, να σκάσουν οι οχτροί μας,
η γειτονιά να μας θωρεί και να μας μακαρίζει,
τ’ αστέρια να μας βλέπουνε και πιο πολύ να λάμπουν,
και να μας βλέπει και ο Θεός και να μας ευλογάει.
Από την ποιητική συλλογή Ποιήματα του Αντώνη Σαμαράκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός
Ακούστε το ποίημα εδώ:
