Η ταινία Κρουέλα του Κρεγκ Γκιλέσπι που κυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου στους κινηματογράφους, θεμελιώνει την νεότερη μόδα, που είδαμε και στη Maleficent, κατά την οποία οι κακοί των παραμυθιών «διαβάζονται» ξανά ως παρεξηγημένοι αντι-ήρωες. Έτσι, η Κρουέλα ντε Βιλ, από τους πιο απολαυστικά μοχθηρούς κακούς που έπλασε το επιτελείο του Γουόλτ Ντίσνεϊ, αποκτά την τραγική ιστορία της κι έναν λόγο για να μισεί τα σκυλάκια Δαλματίας.
Στο Λονδίνο των 1960s, η νεαρή Εστέλα βρίσκεται ορφανή μετά από ένα τραγικό δυστύχημα. Εκεί γνωρίζει την νέα της οικογένεια, δύο ορφανά αγόρια, τονΤζάσπερ και τον Οράτιο. Για 10 χρόνια ζουν μια ζωή γεμάτη μικροκλοπές και μικροαπατεωνιές για να βγάλουν τα προς το ζην. Όμως, η Εστέλα ονειρεύεται να γίνει σχεδιάστρια μόδας, ακολουθώντας τα βήματα της Βαρώνης , θρυλικής μορφής της λονδρέζικης υψηλής ραπτικής. Η γνωριμία των δύο γυναικών θα έχει όμως απρόβλεπτες και αναποφεύκτες συνέπειες και μέσα από αυτή θα γεννηθεί η γνωστή σε όλους μας Κρουέλα ντε Βιλ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Κρουέλα ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη μέσω μιας πρωτοκλασάτης ηθοποιού, καθώς πίσω στο 1996 η Γκλεν Κλόουζ είχε αφήσει το στίγμα της στον ρόλο με τη live action εκδοχή του αγαπημένου καρτούν της Disney. Όμως, αν ήθελε κάποιος να χαρακτηρίσει την «Κρουέλα» ως ταινία, θα έλεγε ότι δεν είναι απαραίτητα ένα prequel των «101 Σκυλιών της Δαλματίας», αλλά περισσότερο μια ταινία η οποία εμπνέεται μεν από το μύθο αλλά χαράζει μια δικιά της ανεξάρτητη πορεία.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Κρεγκ Γκιλέσπι, δεν είναι άγνωστος στην ανάδειξη δυναμικών, πολυεπίπεδων, εμβληματικών γυναικείων χαρακτήρων, όπως το οσκαρικό «Εγώ, η Τόνια». Οι ηρωίδες του είναι επαναστάτριες, γυναίκες που ο κόσμος βλέπει ως διαβολικές, στις οποίες ο ίδιος βρίσκει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρωπιά και την κακία τους χωρίς όμως να ωραιοποιεί κανένα από τα δυο άκρα τους. Εξάλλου η Κρουέλα ποτέ, ως χαρακτήρας, δεν ήταν των δυο άκρων, του άσπρου και του μαύρου. Μοιάζει περισσότερο σα μια περίτεχνη παλέτα από αποχρώσεις του γκρίζου και σε αυτές εδώ ακριβώς προσπαθεί να επικεντρωθεί τόσο ο Γκιλέσπι όσο και οι πέντε σεναριογράφοι του.
Βέβαια, το πρόβλημα με την Κρουέλα είναι η προσβασιμότητα της. Σίγουρα η Κρουέλα στην εκδοχή του 2021 είναι πιο πανκ, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της δράσης τοποθετείται στην αγγλική έκρηξη των τριών ακόρντων της δεκαετίας του ‘70, είναι όμως και πιο… ανθρώπινη. Θέλοντας να αναπλάσουν την Κρουέλα σε μια εκδοχή που να είναι πιο κοντά στις σημερινές ευαισθησίες και να ευχαριστήσουν μικρούς και μεγάλους, το αποτέλεσμα είναι μια αντιηρωίδα με λιγότερες αιχμές απ’ότι έχουμε συνηθίσει.
Ευτυχώς, ο Γκιλέσπι καταφέρνει να επαναφέρει την ηρωίδα του στην σωστή σατανική πορεία της, όταν αφήνει την ταινία του να εξελιχθεί ως μια μαύρη κωμωδία για την φιλοδοξία, την απληστία, την εκδίκηση, την ταξική σύγκρουση και, κυρίως, για την υψηλή μόδα όπου είναι ένας χαρακτήρας από μόνη της,. Τα κοστούμια της, σχεδιασμένα και ραμμένα από την δέκα φορές υποψήφια για Οσκαρ Τζένι Μπίβαν, είναι άκρως εντυπωσιακά μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια και κλέβουν την παράσταση με αβίαστο τρόπο.
Στο επίκεντρο βρίσκονται δυο εξαιρετικά ταλαντούχες ηθοποιοί, οι οποίες δίνουν στους αντισυμβατικούς χαρακτήρες τους τον δυναμισμό και την αγριότητα που λείπει από το σενάριο (το οποίο προσπαθεί να παραμείνει family friendly), χωρίς να απολογούνται για τίποτα. Από τη μία έχουμε την Εμα Στόουν η οποία δείχνει να διασκεδάζει απίστευτα στον ρόλο της ως μια γυναίκα η οποία μεταμορφώνεται σε ένα αδίστακτο πλάσμα που θα κάνει τα πάντα για να πάρει αυτό που θέλει, αφήνοντας όμως ταυτόχρονα ψήγματα ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Και από την άλλη έχουμε μια Εμα Τόμσον η οποία σχεδόν απειλεί να κλέψει την προσοχή από την Στόουν, ως διαβολικά κακιά και ψυχρή Βαρόνη φον Χέλμαν σ’ έναν ρόλο που μια άλλη ηθοποιός θα ξεπέταγε γρήγορα ως μια γραφική καρικατούρα. Και έτσι, καθώς η Έμα Στόουν βρίσκει τις ερμηνευτικές ισορροπίες μεταξύ άγγελου και δαίμονα, και η Έμα Τόμσον σχεδιάζει το πατρόν στο οποίο θα πατήσει ο χαρακτήρας της Κρουέλα, ο εκρηκτικός συνδυασμός τους στην μεγάλη οθόνη είναι ίσως αυτός που ανεβάζει την ταινία στο κινηματογραφικό βάθρο των ταινιώ Ντίσνευ.
Εν τέλει, η “Cruella” καταφέρνει να δώσει μια ψυχαγωγική και εκκεντρική ματιά σε έναν από τους πιο εικονικούς κακούς της Ντίσνευ, η οποία περνάει επιτυχώς τα μηνύματα της στο κοινό και σίγουρα θα εντυπωσιάσει μικρόυς και μεγάλους, αν και μπορούσε να κάνει και μερικές υπερβάσεις όσο αναφορά το πιο ενήλικο κοινό. Η απεικόνιση των καταστάσεων γίνεται με δεξιοτεχνία, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα, την περιπέτεια και την κωμωδία, ενώ οι φαινομενικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστριών, το εξαιρετικό και ιδιοφυές design της και το εκπληκτικό soundtrack της καταφέρνουν να απογειώσουν ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα για την Ντίσνει και να δημιουργήσουν μία απολαυστική ταινία γεμάτη δράση, διασκέδαση, ασπρόμαυρες περούκες, κωμικές σκηνές, επικίνδυνες καταστάσεις, τραγικές ιστορίες, εντυπωσιακές εμφανίσεις, υψηλή μόδα και πολλές…βούλες.
Πηγές:
https://flix.gr/cinema/cruella-review.html
https://www.moveitmag.gr/tainies/cruella/64582
