Το ξέρω, δεν πιστεύεις πια στους δρόμους των ποιητών. Ούτε κι άλλος κανείς πιστεύει. Όμως, αυτός ο δρόμος υπάρχει στ’ αλήθεια
και θέλω, τουλάχιστο, να το θυμάσαι
πως των διαβήκαμε μαζί
(δυο τρεις φορές όλο κι όλο, βέβαια,
πάνε χρόνια τώρα)
όταν το χέρι μου πάσχιζε ν’ απαγάγει το χέρι σου,
όταν τα όνειρά μου είχαν την αφελή φιλοδοξία να γίνουν, λέει,
μαργαρίτες στο άσπρο σου πουκάμισο.
Κι ήσουν για μένα μεγαλύτερη ανακάλυψη
απ’ ό,τι η Αμερική για τον Κολόμβο.
Αν ήσουν τώρα εδώ, θα με διέκοπτες,
θα μου υπενθύμιζες πως δεν μπορούσαμε,
κατά τη γνώμη σου, να συνυπάρξουμε
και πως δεν ωφελεί
να εξωραΐζω αδιάκοπα το παρελθόν.
Δίκιο θα είχες και τώρα, όπως και τότε είχες δίκιο.
Αλλά το δίκιο αυτό δε με παρηγορεί.
Και μου μένει μονάχα να συνεισφέρω
τέτοιους στίχους αμφίβολης αξίας,
για να ευφρανθούν οι σπουδαστές της ανεξάντλητης
περί των δρόμων της Θεσσαλονίκης βιβλιογραφίας.
Ακούστε το ποίημα στον σύνδεσμο που ακολουθεί:
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή “πρώτη δημοτικού και άλλα” του Νίκου Παπάνα και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιωλκός
