Όταν σε βλέπω να περνάς, ράθυμη αγάπη,
Καθώς ηχεί ώς την οροφή και σπάει μια μελωδία,
Κόβοντας τον αρμονικό βηματισμό σου,
Δείχνοντας της βαθιάς ματιάς σου την ανία•
Όταν κοιτώ, βαμμένο απ’ του γκαζιού τις φλόγες,
Τ’ ωχρό σου μέτωπο, τη σκοτεινή γοητεία,
Όπου οι πυρσοί του δειλινού μία αυγή ανάβουν,
Κι έχει το βλέμμα σου της ζωγραφιάς μαγεία,
Λέω: Μα τι όμορφη είναι, αλλόκοτη η δροσιά της!
Βαριά τη στέφει η μνήμη, ίδια τρανό παλάτι!
Χτυπημένο ροδάκινο ώριμο η καρδιά της,
Το σώμα έτοιμο για γνωστική αγάπη.
Είσαι καρπός εξαίσιος του φθινοπώρου;
Λήκυθος νεκρική που καρτερεί για δάκρυα;
Άρωμα που σε πάει σε μακρινές οάσεις;
Ονειρευτό προσκέφαλο; Πανέρι μ’ άνθια;
Υπάρχουν μάτια με άφατη μελαγχολία
Που δεν κρύβουν εντός τους μυστικό κανένα•
Και φυλαχτά κενά, θήκες χωρίς χρυσάφι,
Πιο άδεια, πιο βαθιά, Ουρανέ, και από σένα!
Δεν σου αρκεί ένα φάσμα να’ σαι, να ευφραίνεις
Την καρδιά μου, εμέ, που την αλήθεια φεύγω;
Άμυαλη αν είσαι ή ψυχρή, τι σημασία;
Μάσκα ή σκηνικό, το κάλλος σου λατρεύω!
Ακούστε το ποίημα εδώ:
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή “Τα άνθη του κακού” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο
