Πόσο ωραίο και πόσο καθάριο
συναίσθημα, όταν αντικρίζει κάνεις
μια γυμνή ψυχή!
Μια γυμνή ψυχή μπορεί να σταθεί μόνη της
στον ορίζοντα της ζωής,
στον ουρανό των ανθρώπων,
στη γη των τρελών,
στην κόλαση των αμαρτανόντων.
Ψυχή απογυμνωμένη απ’ οτιδήποτε που βαραίνει,
δίχως στολίδια,
δίχως μάσκες,
δίχως ψέματα
παρά μόνο αλήθειες, μικρές και μεγάλες,
ιστορίες που είναι έτοιμη να σου διηγηθεί,
αρκεί και μόνο να της το ζητήσεις,
ή να της το ψιθυρίσεις.
Ω, ψυχή!
Ανάλαφρη και ζεστή σαν τον μητρικό χάδι.
Αθώα όπως και η ψυχή ενός μικρού παιδιού.
Φωτεινή σαν τον ήλιο που ανατέλλει.
Σκοτεινή σαν την πίσω όψη μιας αυγουστιάτικης πανσελήνου.
Μπορεί να είναι απογυμνωμένη από κάθετι περιττό,
αλλά δεν κρυώνει, μπορεί να τη ζεστάνει
ένα και μόνο χαμόγελο,
μία σφιχτή αγκαλιά,
ένας περαστικός έρωτας ή μια παντοτινή αγάπη.
Μια γυμνή ψυχή είναι αποφασισμένη
να υπηρετεί την αλήθεια,
να καταδιώκει τον φόβο,
να τιμά την ανθρώπινη υπόσταση!
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή: “Silentium. Εις το όνομα της σιωπής” του Αντώνη Φιλιππαίου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ακούστε το ποίημα εδώ:
