Οι σαλευτές
Τις νύχτες
Εμείς οι αιώνιοι σαλευτές
Τις γιορτάζουμε με λέξεις
Γερές δόσεις ονείρων
Απάλευτες επιθυμίες
Απ’ όλου του κόσμου τις τρικυμίες
Τις νύχτες
Εμείς οι σαλευτές
Παιδιά ξιπασμένων ψυχών
Πεθαμένων παιδικών χρόνων
Τις αγαπάμε μία μία
Γιατί σωπαίνουν όταν κλαίμε
Τις νύχτες
Εμείς
Τα χαμένα παιδιά
Μεγάλα πια
Γυρεύουμε το κρυφτό
Κι ένα ποτό
Ξεχάσαμε πια
Πώς ν’ αγαπάμε σαν παιδιά
Πουλήσαμε την αγάπη
Σε υιοθετήσαμε απάτη
Εμείς
Τα μεγάλα παιδιά
Με τον πόνο αγκαλιά
Κοιμόμαστε πια
Γινήκαμε σαλευτές
Με άγνωστο παραμύθι στο χέρι
Κι εγώ…
Εγώ ο σαλευτής
Ζητιάνος του έγινα
Μια ιστορία να μου πει
Να κοιμηθώ σαν αγνό παιδί
Κι ας του πουλήσω την ψυχή…
Τζουλιάνα Ντότσι-Ντέλεϊ, “Οι σαλευτές” (από την ποιητική συλλογή: “’Εγώ εἰμί τό προσωπεῖον”), εκδόσεις Fylatos
Ακούστε το ποίημα εδώ: