Everything Everywhere All at Once: Ένα τρελό, συναισθηματικό και φιλοσοφικό ταξίδι στο πολυσύμπαν του εγώ μας

Το σκηνοθετικό δίδυμο των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σέινερτ επιστρέφει μετά το Swiss Army Man και μας προσφέρει ίσως την πιο αχαλίνωτη, ξέφρενη, θεοπάλαβη, χαοτική ταινία φαντασίας. Με το “Everything Everywhere All at Once” (“Τα Πάντα Όλα” σε ελληνική μετάφραση) οι Daniels φέρνουν στη ζωή ένα πρωτότυπο και εξωφρενικό όραμα που είναι τόσο διασκεδαστικό όσο συναισθηματικό και φιλοσοφικό καθώς δημιούργησαν μία σάτιρα γεμάτη δράση και περιπέτεια, μία υπαρξιακή κωμωδία για τα «πρέπει» και τα «θέλω», μία καυστική κριτική του αμερικανικού ονείρου που, όχι, δεν κάνει όλους τους μετανάστες πλούσιους, και μία ωμή παραδοχή, ότι οι μεγαλύτερες, υπερηρωικές μάχες που δίνει κανείς είναι αυτές στο οικογενειακό τραπέζι.

Continue reading “Everything Everywhere All at Once: Ένα τρελό, συναισθηματικό και φιλοσοφικό ταξίδι στο πολυσύμπαν του εγώ μας”

Moby Dick – the Musical: Ένα φιλοσοφικό ταξίδι ξεδιπλώνεται μέσα από την μουσική και το λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου

Μια κατάρα. Ένας οιωνός. Ένα ανθρωποφάγο κήτος. Ένα δαιμονικό, παράξενο παραμύθι-περιπέτεια ή ένα φιλοσοφικό εργαστήρι ιδεών; Μπορεί το κυνήγι μιας φάλαινας να κλείνει μέσα του όλες τις περίπλοκες λειτουργίες του ανθρώπινου νου και την ανάγκη του ανθρώπου να πολεμάει τα όρια του; Τον ίδιο τον θεό του; Ο Moby Dick «βουτάει» ξανά από τη σκηνή στον ωκεανό της Μουσικής και  υπόσχεται ένα αξέχαστο ταξίδι στις θάλασσες και στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, με μια απόλυτα πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα μουσική σύνθεση αλλά και παραγωγή.

Continue reading “Moby Dick – the Musical: Ένα φιλοσοφικό ταξίδι ξεδιπλώνεται μέσα από την μουσική και το λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου”

Οι Πραγματικά Σημαντικές Στιγμές των Όσκαρς 2022

Philippe Rousselet, Fabrice Gianfermi and Patrick Wachsberger win the Oscar for Best Picture for "CODA".

Τα ξημερώματα της 28ης Μαρτίου ολοκληρώθηκε η 94η τελετή των βραβείων ‘Οσκαρ. Βέβαια, όπως είναι σε όλους γνωστό, η φετινή απονομή σημαδεύτηκε από ένα απρόσμενο γεγονός, το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ. Το εν λόγω χαστούκι προκάλεσε πλήθος σχολίων και αντιδράσεων και αποτελεί το κύριο θέμα συζήτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα τελευταία 24ωρα. Η ηγεσία της Ακαδημίας δήλωσε «αναστατωμένη και εξοργισμένη» για τη διαμάχη ανάμεσα στους δύο άνδρες και για τον τρόπο με τον οποίο «επισκίασε» μια γιορτή της κοινότητας του κινηματογράφου. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε με την Ακαδημία καθώς η βία δεν αποτελεί λύση σε οποιαδήποτε διαμάχη και πολύ περισσότερο γιατί η στιγμή επισκίασε μία βραδιά γεμάτη από πραγματικά σημαντικές στιγμές για τον θεσμό του κινηματογράφου. Αυτές τις στιγμές θα σας παρουσίασουμε στην προσπάθεια μας να ρίξουμε λίγο παραπάνω φως στην διαφορετικότητα και στην ομορφιά της όπως παρουσιάζεται μέσα από τον κινηματογραφικό φακό αντί να εστιάζουμε στην διχόνοια, τον σεξισμό και την τοξική αρρενωπότητα.

Continue reading “Οι Πραγματικά Σημαντικές Στιγμές των Όσκαρς 2022”

Δεσμοί Γυναικών: Μία σπουδαία ταινία για την γυναικεία δύναμη και αλληλεγγύη

Σε μια εποχή κατά την οποία οι φωνές διεκδίκησης των γυναικείων δικαιωμάτων ακούγονται όλο και δυνατότερα ανά τον κόσμο, η αντιμετώπιση μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης αναδεικνύεται σε ένα από τα κυρίαρχα σύγχρονα κινηματογραφικά θέματα. Από το αμερικανικό “Never, Rarely, Sometimes, Always” έως το γαλλικό “Γεγονός”, οι ηρωίδες οι οποίες αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να ορίζουν το σώμα τους πληθαίνουν. Έτσι, και ο Μαχάματ-Σαλέχ Χαρούν, ο δημιουργός που έχει δώσει μορφή και φωνή στη ζωή στην Κεντρική Αφρική κι επανειλημμένα έχει συμμετάσχει και βραβευτεί στο Φεστιβάλ Κανών (2006 και 2010), επιστρέφει με το “Lingui” ή όπως αποδόθηκε στα ελληνικά “Δεσμοί Γυναικών”, μία ταινία αφιερωμένη στην γυναικεία δύναμη και αλληλεγγύη.

Με θεματικές που μόνιμα αγγίζουν τα κοινωνικοπολιτικά θέματα της χώρας του (οικονομική κρίση, εμφύλιος, η θέση της γυναίκας στην ισλαμική κοινωνία), και με το φακό του να κλέβει στιγμές λυρισμού και κινηματογραφικής ομορφιάς, στην νέα του ταινία ο Χαρούν περιηγεί τον δυτικό θεατή σε άγνωστους τόπους – όχι μόνο γεωγραφικούς- αλλά και αυτούς της κοινωνικής ενσυναίσθησης: στον 21ο αιώνα υπάρχουν ακόμα γυναίκες που δεν μπορούν να έχουν έλεγχο στο σώμα τους. Μία συμπαραγωγή μεταξύ του Τσαντ, της Γαλλίας, της Γερμανίας, και του Βελγίου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών, στη συνέχεια προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Λονδίνου, στο Φεστιβάλ του Τορόντο, του Μπουσάν, κέρδισε το Βραβείο ICFT-UNESCO Gandhi Medal στο Φεστιβάλ Γκόα στην Ινδία και το Βραβείο Συμπαραγωγής στο Φεστιβάλ Αμβούργου. Ήταν η Επίσημη Πρόταση του Τσαντ για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και συμπεριλήφθηκε στις 5 Καλύτερες Ξένες Ταινίες του National Board of Review.

Continue reading “Δεσμοί Γυναικών: Μία σπουδαία ταινία για την γυναικεία δύναμη και αλληλεγγύη”

Video Art: Πότε ένα βίντεο θεωρείται τέχνη;

Τι είναι η video art;

Η βιντεοτέχνη ή αλλιώς video art, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, μια εποχή όπου η τεχνολογία του βίντεο, δηλαδή της ηλεκτρονικής (μαγνητικής τότε) καταγραφής και αναπαραγωγής της εικόνας και του ήχου, έγινε τεχνικά εφικτή και λίγο αργότερα προσιτή στο ευρύ κοινό.

H Βίντεο Αρτ πήρε αρκετές ονομασίες όπως, βίντεο των καλλιτεχνώνπειραματικό βίντεοτηλεόραση των καλλιτεχνώννέα τηλεόραση ακόμα και Guerilla TV. Πηγή έμπνευσης για τη νέα αυτή μορφή τέχνης υπήρξαν αρκετά καλλιτεχνικά κινήματα, θεωρητικές ιδέες, τεχνολογικά επιτεύγματα καθώς και ομάδες πολιτικού και κοινωνικού ακτιβισμού. Οι καλλιτέχνες που δούλεψαν με το βίντεο εκείνη την περίοδο ήταν συχνά επηρεασμένοι από διάφορα κινήματα και ιδέες, όπως: fluxus, happenings, Performance art, Body art, Arte Povera, Pop art, μινιμαλιστική γλυπτική, Εννοιολογική τέχνη, μουσική avant-garde, πειραματικό κινηματογράφο, σύγχρονο χορό και θέατρο και από μία μεγάλη ποικιλία ετερογενών πολιτιστικών δραστηριοτήτων.

Continue reading “Video Art: Πότε ένα βίντεο θεωρείται τέχνη;”

Μετά τον Γιανγκ: Ένα ανδροειδές απαντά στην ερώτηση “Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;”

«Με απασχολεί το φορτίο και η ομορφιά της καθημερινότητας»

Το βασικότερο θέμα της ενήλικης επιστημονικής φαντασίας, λογοτεχνικής και κινηματογραφικής, ήταν ανέκαθεν αυτό του ορισμού της ανθρώπινης υπόστασης, ο οποίος με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης αποδεικνύεται όλο και περιπλοκότερος. Από το εμβληματικό “Εγώ, το ρομπότ” του Ισαάκ Ασίμοφ μέχρι την πρόσφατη “Εκπνοή” του Τεντ Τσιάνγκ, η συνάντηση ηθικής και βιοτεχνολογίας μοιάζει να απασχολεί πλέον την καλλιτεχνική κοινότητα το ίδιο έντονα με την επιστημονική, καθώς τα ερωτήματα όλων πολλαπλασιάζονται. Ο Αμερικανός συγγραφέας Αλεξάντερ Γουαϊνστάιν έθεσε μια σειρά από αυτά στη συλλογή διηγημάτων του “Children of the new world” (2016), από την οποία ο Νοτιοκορεάτης/Αμερικανός σκηνοθέτης Κογκονάντα διάλεξε να διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη το “Saying goodbye to Yang”. Σε αυτό το φουτουριστικό δημιούργημα με τίτλο “Μετά τον Γιανγκ” (“After Yang”) πρωταγωνιστούν οι Κόλιν Φάρελ, Τζόντι Τέρνερ-Σμιθ, Τζάστιν Μιν, και Μαλέα Εμμα Τζαντραγουιτζάζα. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ των Καννών στα πλαίσια του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα, ενώ ξεχώρισε και στο Φεστιβάλ Σάντανς.

Continue reading “Μετά τον Γιανγκ: Ένα ανδροειδές απαντά στην ερώτηση “Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;””

Belfast: Η αυτοβιογραφική ιστορία μίας εμφύλιας διαμάχης μέσα από το πρίσμα της παιδικής αθωότητας

Το «Belfast» είναι η νεότερη ταινία του Κένεθ Μπράνα και το αντίπαλο δέος του “Power of the Dog” στα φετινά Όσκαρ σε 6 διαφορετικές κατηγορίες, ενώ έχει ήδη βραβευτεί με Golden Globe Καλύτερου Σεναρίου. Αποτελεί μία αφοπλιστική εξομολόγηση αγάπης του Μπράνα για τη γενέτειρα του αλλά και μία ιδιαίτερη ταινία για την παιδική φαντασία, το μίσος που πυροδοτεί η θρησκεία, την ευλογία του κινηματογράφου, και τη σημασία της πραγματοποίησης των ονείρων όσο άπιαστα κι αν δείχνουν, όλα αυτά με υπόβαθρο το σκοτάδι του Ιρλανδικού ζητήματος. Με τον εθνικό τραγουδιστή της Ιρλανδίας στην δημιουργία και τα τραγούδια του soundtrack και τα μεγαλύτερα ταλέντα Ιρλανδικής καταγωγής να ενσαρκώνουν τους ρόλους, έχουμε μπροστά μας την καλύτερη ίσως ταινία του Ιρλανδού σκηνοθέτη, που μας παραδίδει μία αυθεντική και αισιόδοξη ματιά στην καρδιά ενός έθνους αλλά και στην καρδιά ενος μικρού παιδιού.

Έχοντας πατήσει τα 60 του χρόνια ο Μπράνα αποφασίζει να κοιτάξει πίσω, να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να διηγηθεί πώς βίωσε τους τελευταίους μήνες παραμονής του στο αγαπημένο του Μπέλφαστ, τη χρονιά κατά την οποία ξεκίνησε η πολυετής εθνικιστική σύγκρουση στη Βόρειο Ιρλανδία, γνωστή ως “The Troubles” (“οι Ταραχές”). Η προσέγγισή του είναι πρόδηλα νοσταλγική και δεδηλωμένη από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, όταν οι έγχρωμες εικόνες της σύγχρονης πόλης δίνουν γρήγορα τη θέση τους στον ασπρόμαυρο Αύγουστο του 1969, την ημέρα που τα βρετανικά στρατεύματα θα αναπτυχθούν στην κατεχόμενη Ιρλανδία. Οι βιαιότατες συγκρούσεις μεταξύ καθολικών, οι οποίοι επιθυμούν την ανεξαρτησία, και των φιλικών προς την αγγλική επικυριαρχία προτεσταντών, όπως η οικογένεια του εννιάχρονου Μπάντι, είναι καθημερινές και ο πατέρας του μικρού ήρωά μας έχει στοχοποιηθεί από τους φανατικούς της δικής του πλευράς. Ένας πατέρας ο οποίος λείπει συχνά σε ταξίδια για δουλειές και χρωστάει νοίκια και φόρους. Μια μητέρα η οποία αγωνίζεται σχεδόν μόνη να μεγαλώσει τα δυο αγόρια της, ενώ παππούς και γιαγιά δίνουν τις δικές τους συμβουλές στον περίεργο πιτσιρικά, ο οποίος προσπαθεί να καταλάβει την ταραγμένη πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Continue reading “Belfast: Η αυτοβιογραφική ιστορία μίας εμφύλιας διαμάχης μέσα από το πρίσμα της παιδικής αθωότητας”

Great Freedom: Ο Σεμπάστιαν Μάιζε μας μαθαίνει τι σημαίνει ελευθερία στην μεταπολεμική Γερμανία του ’50 και του ’60

Δέκα χρόνια μετά το γνωστό πλέον «Still Life», ο Αυστριακός Σεμπάστιαν Μάιζε βυθίζεται ξανά στην οδύνη της ανθρώπινης σκληρότητας, μ’ ένα πρωτότυπο και δυνατό δράμα και όπλο του τον πολλά υποσχόμενο Φραντς Ρογκόφσκι. To “Great Freedom” (“Μεγάλη Απόδραση”) αποτελεί μια ερωτική ιστορία στα χρόνια του μεταπολέμου και του διωγμού της ομοφυλοφιλίας, αποτελώντας ένα από τα ωραιότερα δράματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και το οποίο προτάθηκε από την Αυστρία για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας και για το βραβείο Lux του Ευρωκοινοβουλίου.

Η διαβόητη παράγραφος 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα από τον 19ο αιώνα όριζε την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή και ποινικό αδίκημα. Το 1935, το χιτλερικό καθεστώς αναθεώρησε την παράγραφο για να καταστήσει παράνομο ένα ευρύτερο φάσμα συμπεριφορών μεταξύ ανδρών, οδηγώντας χιλιάδες στη φυλακή και αργότερα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το σημείο-κλειδί ήταν ότι η ομοφυλοφιλική σεξουαλική συνεύρεση συνιστά έγκλημα και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης και, δυνητικά, απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων του καταδικασμένου.

Στην αρχή του φιλμ, λοιπόν, βλέπουμε πλάνα τραβηγμένα από κρυφές κάμερες της αστυνομίας σε δημόσια ουρητήρια της Γερμανίας του 1968, όπου απεικονίζονται άντρες σε ερωτικές περιπτύξεις. Ο Χανς πρωταγωνιστεί σε αυτά τα πλάνα και έτσι, με βάση την παράγραφο 175, καταδικάζεται σε 24 μήνες φυλάκισης χωρίς αναστολή. Οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του, κι εκεί συναντά πρόσωπα οικεία από το παρελθόν. Ένα από αυτά είναι ο βαρυποινίτης Βίκτορ, δολοφόνος και έμπορος ναρκωτικών, με τον οποίο ο Χανς έχει μεγάλη ιστορία. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μοιράστηκε ένα κελί στη μεταπολεμική Γερμανία. Τα τείχη που χωρίζουν τους δύο άντρες σιγά σιγά θα γκρεμιστούν καθώς μαθαίνουμε την ιστορία τους και κυρίως του Χανς. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται περίπου από το 1945, μόλις έχει ολοκληρωθεί ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μέχρι το 1969, την χρονιά της προσελήνωσης. Δεν αναφέρονται τυχαία τα δύο αυτά ιστορικά γεγονότα, καθώς έστω και αμυδρά ως ιστορικό πλαίσιο αναφέρονται στην ταινία. Ιδιαιτέρως ο πόλεμος έχει μεγαλύτερη σημασία, μιας και ο Χανς, επιβίωσε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βρισκόταν λόγω της ομοφυλοφιλίας του.

Continue reading “Great Freedom: Ο Σεμπάστιαν Μάιζε μας μαθαίνει τι σημαίνει ελευθερία στην μεταπολεμική Γερμανία του ’50 και του ’60”

Γάζα, Αγάπη μου: Μία ιδιαίτερη ιστορία αγάπης που αποδεικνύει ότι ο έρωτας είναι ο φάρος ελπίδας που χρειαζόμαστε μέσα στο σκοτάδι

Σε μια εργατική γειτονιά της σύγχρονης Γάζας όλα είναι εγκλωβισμένα, αποπνικτικά. Η αστυνομία βρίσκεται παντού κι ελέγχει τα πάντα, η οικονομική κρίση έχει γονατίσει τον κόσμο, βόμβες των Ισραηλινών διακόπτουν με συνέπεια την καθημερινότητα, συνεχόμενα black outs υπογραμμίζουν ότι η ζωή είναι μία συνεχής εμπόλεμη ζώνη. Οι νέοι θέλουν να φύγουν, να το σκάσουν. Οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το να ζήσουν είναι πολυτέλεια.

Εκεί συναντάμε τον Ισα, έναν 65χρονο ψαρά. Εργένης, γιατί αρνείται πεισματικά τα προξενιά της αδελφής του, μοναχικός, ακοινώνητος. Και κρυφά ερωτευμένος με τη Σιχάμ, μία μελαγχολική χήρα μοδίστρα, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μαζί με την πρόσφατα χωρισμένη νεαρή κόρη της. Οι μέρες περνούν απαράλλακτες, μέχρι που στην ψαριά του Ισα παραμονεύει μια έκπληξη: τα δίχτυα του ανασύρουν ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα. Μάλλον πολύτιμο, μάλλον μοναδικό, ίσως το εισιτήριό του για μια καλύτερη ζωή. Η νέα αυτή προοπτική τού δίνει την αισιοδοξία να χτυπήσει, συνεσταλμένα, και την πόρτα της Σιχάμ. Ομως ταυτόχρονα χτυπά και η δική του πόρτα: οι αρχές τον κατάλαβαν, τον κατηγορούν για αρχαιοκαπηλία, η Χαμάς θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον πολύτιμο θησαυρό.

Continue reading “Γάζα, Αγάπη μου: Μία ιδιαίτερη ιστορία αγάπης που αποδεικνύει ότι ο έρωτας είναι ο φάρος ελπίδας που χρειαζόμαστε μέσα στο σκοτάδι”

Ζωή με Φόβο του Στέλιου Λουκά

Ζωή με φόβο δε θέλεις

Είναι γεμάτη ήττες μια τέτοια ζωή

Οι εκδορές στην ψυχή δεν επουλώνονται

Δεν έχει τέλος η μοναξιά

Ν’ανακαλύψεις πρέπει

Την τέχνη του να μην φοβάσαι

Η μέρα σε προλαβαίνει

Το ελάχιστο φως που έχει ανθίσει

Χάνεται μέσα στο πυκνό σκοτάδι

Της σκουριάς

Ζωή με φόβο δεν θέλεις

Όμως κανείς δεν μπορεί να σου χαρίσει

Τη γενναιότητα που εσύ

Συνεχίζεις ν’ αρνείσαι

Στέλιος Λουκάς, ΖΩΗ ΜΕ ΦΟΒΟ, από την ποιητική συλλογή “Με λένε Φόβο”, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2021

Ακούστε το ποίημα εδώ: