Ετικέτα: ελληνική ποίηση

Μπορούμε επιτέλους να πάμε μια βόλτα, εντάξει;

της είπα

εσύ κι εγώ.

Ό,τι κι αν φέρει το αύριο

εμείς ζήσαμε σήμερα

κι αν ύστερα στο μέλλον

σκοντάψει ο ένας πάνω στον άλλον

ούτε και τότε πειράζει.

Πρόσεξε πού πατάς, είπε

κάτω απ’ τα παπούτσια σου

κυκλοφορούν μερμήγκια

κι εγώ κουράστηκα να μάθω να μη νιώθω πόνο.

Από την ποιητική συλλογή της Μαρίας Λαϊνά, «Ό,τι έγινε- άνθρωποι και φαντάσματα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη

Ακούστε το ποίημα εδώ:

Σε χιλιάδες αντίτυπα κόλλησαν την άσφαλτο στο χώμα,
να μη σε προλαβαίνουν τα μάτια
να μη σε καίνε οι ανάσες
καθώς χάνεσαι στην πρώτη στροφή .
Να απλώνεται γρήγορα η απόσταση
και να μην βλέπεις για πολύ
τη μάνα και τον πατέρα στην άκρη του δρόμου.
Να μην ακούς το ρέμα του καημού.

Από δώδεκα χρονών φεύγω,
κάθε δεκαπέντε μια επιστροφή, τότε,
ήταν και οι άλλοι που γύριζαν Χριστούγεννα και Λαμπρή.
Μια σταλιά παιδάκια
κλωνάρια μόνα
τι σημασία έχει πια!

Όλο φεύγω, κι ούτε ένα απ’ τα καλάθια
που μαζεύαμε τα σύκα και τα σταφύλια
δεν πήρα για ενθύμιο.
Κι ακόμα, Μάνα, δε σου είπα
πόσο ήθελα να μου χαϊδέψεις μια φορά
τα μαλλιά και το πρόσωπο
κι ας γδέρνουν τα χέρια σου.

Αν μ’ αγαπάς, αν νοιάζεσαι για μένα να το λες
έγραψα σ’ ένα τραγούδι.
Εμείς ποτέ δε λέγαμε τίποτα.
Πώς αλλιώς θα αντέχαμε
τόσους αποχαιρετισμούς.

Πηγή: Γιάννης Καλπούζος, Ποιήματα 2000-2017, εκδόσεις Ψυχογιός

Ακούστε το εδώ:

«Είμαστε κάπου εκεί μαζί

και κανείς δεν ξέρει πού είμαστε

και σε κοιτάζω

όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα

και σ’ αγαπώ

και πονάω για Σένα και για μένα

πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης

Πες μου πως δε θα μπορέσουμε

να πεθάνουμε ποτέ

Εσύ που είσαι από μένα

κι εγώ που είμαι από Σένα

που είμαι τίποτα

χωρίς Εσένα

Πες μου αν ξέρεις

− εγώ δεν ξέρω −

πότε σε γνώρισα και πού

πότε σε πρωτοκοίταξα

όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα

εγώ που σ’ αγαπώ

πριν από την πρώτη μέρα του κόσμου

και πονάω για Σένα και για μένα

πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης».

Στίχοι αισθηματικοί που δεν τους δημοσίευσε ποτέ

κι έμειναν για χρόνια θαμμένοι στα χαρτιά του.

Άλλωστε το είχε καταλάβει από πολύ νωρίς

δεν του πηγαίναν τέτοιες υπερβολές ποιητικές.

Όμως απόψε που τους διάβαζε αργά τη νύχτα

πόνεσε πάλι όπως και τότε

για τον χαμένο εκείνο χρόνο της αγάπης.

Από την ποιητική συλλογή: “Λίγος Άμμος”, που βρίσκεται στη συγκεντρωτική συλλογή: “ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1943-2008” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη

Ακούστε το ποίημα εδώ: