Τὰ μεγαλεῖα νὰ φοβᾶσαι, ὦ ψυχή.
Καὶ τὲς φιλοδοξίες σου νὰ ὐπερνικήσεις
ἂν δὲν μπορεῖς, μὲ δισταγμὸ καὶ προφυλάξεις
νὰ τὲς ἀκολουθεῖς. Κι ὅσο ἐμπροστὰ προβαίνεις
τόσο ἐξεταστική, προσεκτικὴ νὰ εἶσαι.

— Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου.

«Νέο Νερό»

Με τον χρόνο που έρχεται να γίνω φίλος,
μην είμαι μ’ εκείνον που έφυγε εχθρός.

Δύσκολο πηγάδι η μνήμη·
μαζί με το νέο νερό
συνάζονται και οι παλιές ευχές
αντανακλούν αγωνία και φθορά.

Αντέχουν οι ξερολιθιές,
τον καιρό που έρχεται και φεύγει,
ίδιες πάντα,
μα ανάμεσά τους;

Χλόη κι όχι ξερολιθιά ο έρωτάς μου,
φθαρτή ασπαίρουσα στιλπνάδα!

Και γι’ αυτόν λοιπόν πρέπει να ‘βρω χαϊμαλιά,
στη φωτογραφία εκείνου του καλοκαιριού να τα κρεμάσω
με σώματα γυμνά που υψωνόμασταν ως των δένδρων τις κορφές
κι ας ήμασταν στο χώμα ξαπλωμένοι.

Καλπάζει εντός μου η λήθη·
πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκω συνεχώς
νέους τρόπους να θυμάμαι.

Σπύρος Λαζαρίδης, «Νέο Νερό» (από την ποιητική συλλογή: “Κατάστηθος ανέμων”), εκδόσεις Ζήτρος, Ελλάδα, 2021

Ακούστε το εδώ:

«Άδεια Καρέκλα»

Αγαπάμε τα έπιπλά μας,
όχι τόσο για τη χρηστικότητά τους,
όσο για αυτούς που τα χρησιμοποίησαν,
τα άγγιξαν, ξάπλωσαν και κάθισαν πάνω τους,
πείνασαν, δίψασαν, έφαγαν, ήπιαν,
ξαπόστασαν, κοιμήθηκαν, ονειρεύτηκαν,
μίλησαν, φώναξαν, φιλονίκησαν.
Βλέπουμε τα ολογράμματά τους να ζουν,
σε επανάληψη, σκηνές του παρελθόντος.
Κι αν φερόμαστε με σεβασμό σε μια καρέκλα,
δεν είναι από φόρο τιμής στον δημιουργό της,
παρά από φόβο μην καταστρέψουμε
τα δακτυλικά αποτυπώματα και τη σκιά
του τελευταίου χρήστη της.

Παρασκευή Παπία, «Άδεια Καρέκλα» (από την ποιητική συλλογή: “Φυσικά αίτια”), εκδόσεις Συρτάρι, 2022.

Ακούστε το ποίημα εδώ:

Κρυμμένα

Απ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιός ήμουν.
Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.
Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.
Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —
από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.
Αλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.
Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κι ελεύθερα θα κάμει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, “Κρυμμένα (από την ποιητική συλλογή: “Κρυμμένα ποιήματα”, 1882-1923), 1908.

Ακούστε το ποίημα εδώ:

Και πάλι, να, ο Μάιος για να ‘λθει ξεκινά
Και διασκελίζει θάλασσες και κάμπους και βουνά.
Κρατεί ανθούς στα χέρια του και γύρω τους σκορπά
Κι όπου περάσει και διαβεί παντού μοσχομυρίζει.

Αυτά που σου γράφω

βλέπω ότι δεν είναι εκείνα
που σκοπεύω να σου πω°

είναι εκείνα που εσύ μ’ απαντάς
σ’ όσα ακόμα δεν σου ‘γραψα.