Ο φάρος της φωτογραφίας είναι ο φάρος Δουκάτο. Ο επιβλητικός αυτός φάρος δεσπόζει στο ακρωτήρι Λευκάτας, στο νοτιότερο σημείο του νησιού της Λευκάδας. Το συγκεκριμένο ακρωτήριο ονομάζεται και Κάβος της Κυράς (ή της Νηράς).
Το ακρωτήρι είναι ένας από τους πιο γνωστούς βράχους της αρχαιότητας, πιθανότατα η ομηρική “Λευκάς Πέτρη”, με άσπρα βράχια με ύψος 60 μέτρα πάνω από τα κύματα του Ιουνίου πελάγους. Περίπου το 1.200 π.Χ. λέγεται πως οι Φοίνικες θυσίαζαν από τον βράχο αυτό ανθρώπους για να κατευνάσουν την οργή των θεών και να γαληνεύει η θάλασσα. Οι Φοίνικες στεκόντουσαν στο ύψος του βράχου και πετούσαν νέους στο γκρεμό για να μπορέσουν να πλεύσουν στη θάλασσα χωρίς τρικυμία.
Αργότερα, το 400 π.Χ αντικατέστησαν τα θύματα με κατάδικους δίνοντας τους όμως πιθανότητες σωτηρίας. Πριν τους ρίξουν στο βράχο, τους έδεναν γύρω από το σώμα τους πουλιά και φτερά για ομαλότερη προσγείωση. Αν ο κατάδικος γλίτωνε, του χάριζαν τη ζωή.
Στην θέση του σημερινού φάρου βρίσκονταν τα απομεινάρια ενός αρχαιοελληνικού ναού. Οι τετράγωνοι λίθοι όπου βρέθηκαν στο σημείο, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Γουλιέλμο Δαίρπφελδ, ανήκουν σε ναό που ήταν αφιερωμένος στον θεό Απόλλωνα. Στον Απόλλωνα αποδίδεται το πήδημα από το βράχο σαν μέσο ενάντια στο βασανιστικό ερωτικό πάθος.
Σύμφωνα με τον μύθο η Σαπφώ, η λυρική ποιήτρια από τη Λέσβο, ερωτεύτηκε ένα θαλάσσιο δαίμονα και ακόλουθο της Αφροδίτης, τον Φάωντα, ο οποίος χάρη στην Αφροδίτη ομόρφυνε και έγινε ελκυστικός στις γυναίκες. Ανάμεσα σε εκείνες που δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην ομορφιά του ήταν και η Σαπφώ, η οποία τον ερωτεύτηκε και έγιναν εραστές. Κάποια στιγμή ο Φάων δυσαρεστήθηκε μαζί της και την εγκατέλειψε. Η Σαπφώ από τη θλίψη της ανέβηκε στα απόκρημνα βράχια της Λευκάδας και έπεσε στη θάλασσα.
Συνολικά, σύμφωνα με τον Πτολεμαίο Ηφαιστείων, από τον βράχο Λευκάτα έπεσαν επτά θνητοί ανάμεσα τους η Βασίλισσα της Καρίας, η Αρτεμισία που ήταν ερωτευμένη με κάποιο Δάρδανο από την Άβυδο.
Ο φάρος «Δουκάτο», στο σημείο αυτό, ξεκίνησε να λειτουργεί το 1890 με πετρέλαιο. Κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παρέμεινε σβηστός και λειτούργησε ξανά το 1945 και πάλι με πετρέλαιο. Το 1950 καταστράφηκε από σεισμό και λειτούργησε προσωρινά ως αυτόματος πυρσός ασετυλίνης μέχρι το 1956 οπότε και επισκευάστηκε. Το 1986 αντικαταστάθηκαν τα μηχανήματα πετρελαίου και ξεκίνησε να λειτουργεί πλέον με ηλεκτρικό ρεύμα.
Πηγές: wondergreece, μηχανή του χρόνου, πρώτο θέμα