Σονέτο 73
Πάνω μου τη στιγμή του χρόνου ξεχωρίζεις
Που λίγα ή κίτρινα τα φύλλα στα κλαδιά,
Τρέμουν στο κρύο παγωμένα, κι ατενίζεις
Γυμνά κλωνιά, τόξα εκκλησιάς δίχως πουλιά.
Σε μένα βλέπεις δειλινό μιας τέτοιας μέρας
Που πάει να σβήσει προς τη δύση τη θαμπή,
Γοργά το παίρνει την νυχτός μαύρος ο αιθέρας,
Ίδιος με θάνατο, σφραγίδα από σιωπή.
Σε μένα βλέπεις μια φωτιά που σιγοκαίει,
Στων νιάτων της τη στάχτη έχει κρυφτεί καλά,
Να σβήσει πια, σε νεκρού στρώμα σα να κλαίει,
Ό,τι την είχε θρέψει τώρα τη χαλά.
Το ξέρεις και τον έρωτα σου μεγαλώνεις,
Σε λίγο αυτόν που αγαπάς δε θ’ ανταμώνεις.
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Σονέτο 73 (από την ποιητική συλλογή “Σονέτα” σε μτφρ. Ερρίκου Σοφρά), εκδόσεις Αντίποδες
Ακούστε ολόκληρο το ποίημα εδώ:
