«Άδεια Καρέκλα»

Αγαπάμε τα έπιπλά μας,
όχι τόσο για τη χρηστικότητά τους,
όσο για αυτούς που τα χρησιμοποίησαν,
τα άγγιξαν, ξάπλωσαν και κάθισαν πάνω τους,
πείνασαν, δίψασαν, έφαγαν, ήπιαν,
ξαπόστασαν, κοιμήθηκαν, ονειρεύτηκαν,
μίλησαν, φώναξαν, φιλονίκησαν.
Βλέπουμε τα ολογράμματά τους να ζουν,
σε επανάληψη, σκηνές του παρελθόντος.
Κι αν φερόμαστε με σεβασμό σε μια καρέκλα,
δεν είναι από φόρο τιμής στον δημιουργό της,
παρά από φόβο μην καταστρέψουμε
τα δακτυλικά αποτυπώματα και τη σκιά
του τελευταίου χρήστη της.

Παρασκευή Παπία, «Άδεια Καρέκλα» (από την ποιητική συλλογή: “Φυσικά αίτια”), εκδόσεις Συρτάρι, 2022.

Ακούστε το ποίημα εδώ:

Αντί προλόγου

Δίχως αμφιβολία, η Ρωσία είναι μια γενέτειρα λογοτεχνών. Στο προσκήνιο του παγκόσμιου συγγραφικού και ποιητικού γίγνεσθαι στέκονταν ανέκαθεν οι φιγούρες διακεκριμένων Ρώσων γραφόντων που χαίρουν αναγνώρισης και ενός ευρέος αναγνωστικού κοινού. Ωστόσο, η Ρωσική είναι μια γλώσσα δύσκολη με ελάχιστους φανατικούς μεταφραστές, με αποτέλεσμα πολλά έργα γραμμένα σε αυτή να παραμένουν στην αφάνεια. Λίγο πολύ τέτοια ήταν και τα έργα 5 σπουδαίων Ρωσίδων ποιητριών που αν και αναγνωρισμένες στην χώρα τους, τα ονόματα των περισσότερο στα αυτιά του Έλληνα αναγνώστη είναι σίγουρα άγνωστα. Εκείνες μας συστήνονται, άλλες για πρώτη φορά και άλλες μας επανασυστήντονται μέσω της απόδοσης και της ανθολόγησης της Ντιάνα Καλαϊτζίδη. Το Όνομά μου είναι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις συρτάρι μας είναι μια ευκαιρία γνωριμίας με πέντε σημαίνουσες και αντισυμβατικές γυναίκες που άφησαν ένα ιδιότυπο στίγμα σε ένα ομιχλώδες λογοτεχνικό τοπίο του αργυρού αιώνα, στον οποίο έζησαν και έγραψαν.

Δεν είναι ο ουρανός αυτός, μα αέρα θόλος

πάνω απ’ τη γύμνια των λευκών σπιτιών,

μοιάζει με αδιάφορο περαστικό

που από πρόσωπα και πράγματα το κάλυμμα αποτράβηξε.