Η ζωγραφική έχει επηρεάσει βαθύτατα τον κινηματογράφο. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα έργα τέχνης αυτά καθ’ αυτά αλλά και για τους δημιουργούς τους. Με τις ταραχώδεις ζωές τους ενέπνευσαν τον χώρο της έβδομης τέχνης που ουκ ολίγες φορές αφιέρωσε σε αυτούς ταινίες. Πολλές από αυτές, μάλιστα, αποτέλεσαν αριστουργήματα και έναν πιο άμεσο τρόπο να έρθει το ευρύτερο κοινό σε επαφή με το καλλιτεχνικό έργο των ζωγράφων που αποτυπώνονταν στις ταινίες αυτές. Στο σημερινό μας αφιέρωμα θα δούμε μερικές από αυτές. Ποια είναι εκείνη που ξεχωρίζετε.
Οι περισσότεροι κάποια στιγμή έχουμε δει έναν πίνακα ζωγραφικής τόσο εντυπωσιακό που θα θέλαμε να μπορούμε να μπούμε μέσα σε αυτόν και να γίνουμε κομμάτι του. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Πωλ Σεζάν, ο Κλωντ Μονέ, ο Πιερ-Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Έντβαρτ Μουνκ και ο Γκραντ Γουντ φρόντισαν ώστε αυτή η επιθυμία να είναι πραγματοποιήσιμη με κάποια από τα έργα τους, όπου απεικονίζουν τοποθεσίες που μπορούμε να επισκεφτούμε και σήμερα.
Το Καφέ Η Νύχτα (Εξώστης καφενείου τη νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ)
Το 1888 ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ επισκέφτηκε τη γαλλική πόλη Αρλ, όπου ολοκλήρωσε κάποια από τα πιο διάσημα έργα του, αλλά και έκοψε το αυτί του με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της πόλης να ζητήσουν τη νοσηλεία του σε άσυλο. Ένα από τα πιο γνωστά του έργα που δημιουργήθηκαν και εμπνεύστηκαν στην πόλη της νότιας Γαλλίας είναι το «Εξώστης καφενείου τη νύχτα» (Café Terrace at Night), το οποίο ζωγράφισε από μία γωνία της Πλατείας ντυ Φορούμ με θέα την διάσημη πλέον βεράντα του καφέ με την κίτρινη τέντα. Το έργο, αν και ανυπόγραφο, επιβεβαιώνεται ως δημιούργημα του Ολλανδού καλλιτέχνη από τρεις επιστολές –εκ των οποίων η μία ήταν προς την αδερφή του– που το περιγράφουν λεπτομερώς, αλλά και από την ύπαρξη του, χαρακτηριστικού του βαν Γκογκ, έναστρου ουρανού.
Το καφέ υπάρχει ακόμα στην Πλατεία ντυ Φορούμ και μπορούν να το επισκεφτούν όλοι όσοι το «ζήλεψαν» από τον πίνακα του βαν Γκογκ. Μάλιστα πλέον φέρει και το όνομα «Το Καφέ Η Νύχτα» (Le Café La Nuit) προς τιμήν του πίνακα που το έκανε γνωστό, ενώ πολλοί το γνωρίζουν και με την δεύτερη ονομασία του, «Καφέ Βαν Γκογκ».
Το ατελιέ του Σεζάν (Νεκρή φύση του Πωλ Σεζάν)
Ο Πωλ Σεζάν υπήρξε ιμπρεσιονιστής ζωγράφος που γεννήθηκε στη νότια Γαλλία στην Αιξ-αν–Προβάνς, όπου και έστησε το ατελιέ του και διέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Σεζάν μεταξύ άλλων έργων του δημιούργησε και μία σειρά από πίνακες ζωγραφικής που αναπαριστούσαν την νεκρή φύση, για την οποία έμπνευση αποτέλεσαν πολλά από τα αντικείμενα και τα έπιπλα που υπήρχαν μέσα στο ατελιέ του, από κανάτες και κουρτίνες έως γύψινα αντικείμενα.
Πολλά από αυτά μπορούμε να τα συναντήσουμε μέχρι και σήμερα, αφού το ατελιέ του Σεζάν –που άλλοτε ήταν μία απλή αγροικία– βρίσκεται ακόμα στην Αιξ–αν–Προβάνς και είναι ανοιχτό στους επισκέπτες, οι οποίοι δύνανται να δουν αρκετά από τα αντικείμενα που κάποτε ήταν πηγή έμπνευσης του Γάλλου καλλιτέχνη, ανάμεσα τους και το γύψινο αγαλματίδιο του θεού Έρωτα, που συναντάμε στο έργο «Νεκρή Φύση με Γύψο».
Η θέα από το Πάρκο των Ζωγράφων στην Αιξ–Αν–Προβάνς (Βουνό Σαιντ – Βικτουάρ του Πωλ Σεζάν)
Το 1878 ο Πωλ Σεζάν έστειλε ένα γράμμα στον Εμίλ Ζολά, όπου εξέφραζε τον θαυμασμό του για την ομορφιά του βουνού Σαιντ–Βικτουάρ, το οποίο είχε δει μέσα από το τρένο, καθώς περνούσε την κοιλάδα του ποταμού Αρκ. Λίγο αργότερα, ο καλλιτέχνης άρχισε να ζωγραφίζει το τοπίο που του είχε κάνει τόση εντύπωση, ώστε μέχρι το 1906 να γνωρίζουμε ότι είχε ολοκληρώσει τουλάχιστον 30 πίνακες που το απεικόνιζαν.
Η πλειοψηφία αυτών των έργων δημιουργήθηκαν από ένα σημείο, που σήμερα είναι γνωστό ως Πάρκο των Ζωγράφων, και βρισκόταν κοντά στο ατελιέ του Σεζάν. Μάλιστα η πρόσβαση σε αυτό είναι σήμερα δυνατή μέσω του «Μονοπατιού του Σεζάν», το οποίο δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά ακολουθούμε τα βήματα του ζωγράφου από το ατελιέ του έως και την περιοχή που του έδινε πλήρη θέαση του Σαιντ – Βικτουάρ.
Ο Κήπος του Μονέ στο Ζιβερνύ (Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα του Κλωντ Μονέ)
Ο ιμπρεσιονιστής Κλωντ Μονέ μετακόμισε στο Ζιβερνύ της Γαλλίας το 1882, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Εκεί ο ζωγράφος δημιούργησε αυτό που από πολλούς θεωρείται το μεγαλύτερο αριστούργημα του, έναν κήπο ιαπωνικού στιλ. Την αγάπη του για τον κήπο αυτό ο Μονέ δήλωνε τόσο με τα λόγια, όσο και με μία σειρά έργων που απεικόνιζαν τα νούφαρα του, αλλά και την πράσινη πεζογέφυρα που είχε τοποθετήσει σε αυτόν.
Το σκηνικό των έργων αυτών, μεταξύ των οποίων και το πιο γνωστό του «Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα», θαυμάζουν περισσότεροι από 500.000 τουρίστες ετησίως, αφού τόσο ο κήπος, όσο και το σπίτι του Γάλλου ζωγράφου λειτουργούν ως ιστορικά αξιοθέατα.
Ανάκτορα του Ουεστμίνστερ (Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου του Κλωντ Μονέ)
Κατά την διάρκεια των ταξιδιών του στο Λονδίνο ο Κλωντ Μονέ ξεκίνησε ένα «χόμπυ», το οποίο όπως ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά κατέληξε να είναι για αυτόν «ολοήμερη εμμονή, διασκέδαση και βασανιστήριο». Ο λόγος για τα 25 έργα του που απεικόνιζαν το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου ή αλλιώς τα Ανάκτορα του Ουεστμίνιστερ, καθώς και τις διάφορες αποχρώσεις του ουρανού και τους αντικατοπτρισμούς του στα νερά του ποταμού Τάμεση.
Θεωρείται ότι ο Μονέ έβλεπε και ζωγράφιζε το Κοινοβούλιο από τον δεύτερο όροφο του Νοσοκομείου Σαιντ Τόμας και γι’ αυτό η πρόσβαση σε μία απόλυτα ταυτόσημη θέα είναι δύσκολη σε αυτή την περίπτωση. Ωστόσο, το τοπίο φαίνεται σχεδόν ίδιο από πολλά σημεία του ποταμού Τάμεση.
Το Σπίτι του Φουρναίζ (Το πρόγευμα των βαρκάρηδων του Πιερ – Ωγκύστ Ρενουάρ)
Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα το «Σπίτι του Φουρναίζ», ένα εστιατόριο στο Σατού, που βρίσκεται δυτικά του Παρισιού, αποτελούσε πόλο έλξης για πολλούς Γάλλους ζωγράφους, ανάμεσα τους και ο Ρενουάρ. Στον πίνακα του τελευταίου,«Το Πρόγευμα των Βαρκάρηδων», βλέπουμε την παρέα του Ρενουάρ -στην οποία συναντάμε και την σύζυγο του, Αλίν Σαριγκό– να χαλαρώνει στο μπαλκόνι ακριβώς αυτού του εστιατορίου πλάι στον Σηκουάνα.
Το «Σπίτι του Φουρναίζ» έκλεισε το 1906, αλλά μετά από πρωτοβουλία της πόλης του Σατού και με την οικονομική βοήθεια των «Φίλων της Γαλλικής Τέχνης» (Friends of French Art) επαναλειτουργεί από το 1990 και μας καλεί «να ξαναζήσουμε τις χαρές του ιμπρεσιονιστή».
Δρόμος Valhallvegen (Η Κραυγή του Έντβαρτ Μουνκ)
Από το 1893 έως το 1910 ο Νορβηγός εξπρεσιονιστής ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ ξεκίνησε να ζωγραφίζει την σειρά έργων «Η Κραυγή». Σε αυτήν ο Μουνκ απεικονίζει σε όλους τους πίνακες την ίδια σκηνή με μερικές παραλλαγές, ενώ τα στοιχεία που μένουν σταθερά είναι η έκταση της γέφυρας, το σώμα νερού και ο ουρανός κατά το σούρουπο. Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει στο ημερολόγιο του, την έμπνευση για την σειρά «Η Κραυγή» είχε κατά τη διάρκεια μίας βόλτας του στο ηλιοβασίλεμα: «Μία βραδιά περπάταγα κατά μήκος ενός μονοπατιού, η πόλη βρισκόταν από την μία πλευρά και το φιόρδ από κάτω. Αισθάνθηκα κουρασμένος και άρρωστος. Σταμάτησα και κοίταξα προς το φιόρδ–ο ήλιος έδυε και τα σύννεφα έπαιρναν ένα ματωμένο κόκκινο χρώμα. Διαισθάνθηκα μία κραυγή να διαπερνά την φύση: μου φαινόταν σαν να άκουσα αυτή την κραυγή. Ζωγράφισα αυτή την εικόνα, ζωγράφισα τα σύννεφα σαν να ήταν πραγματικό αίμα. Το χρώμα στρίγκλισε. Αυτό έγινε “Η Κραυγή”».
Το τοπίο, όπως περιγράφηκε από τον Μουνκ, θεωρείται ότι μπορεί να βρεθεί στον λόφο Έκεμπεργκ στο Όσλο της Νορβηγίας που βλέπει στο Οσλοφγιόρντ, ενώ ο δρόμος συγκεκριμένα εικάζεται ότι είναι ο Valhallvegen.
Οικεία Ντίμπλ (Αμερικανικό Γκόθικ του Γκραντ Γουντ)
Το «Αμερικανικό Γκόθικ»αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του κινήματος του μοντερνισμού και δημιουργήθηκε από τον Γκραντ Γουντ το 1930. Σε αυτόν τον πίνακα βλέπουμε έναν άντρα και μία γυναίκα να στέκονται μπροστά από ένα μικρό, λευκό σπίτι, όπου παρατηρούμε ένα παράθυρο νεογοτθικού ρυθμού. Το σκυθρωπό αυτό ζευγάρι ήταν η αδερφή του Γουντ και ο οδοντίατρος του, παρά την εσφαλμένη πεποίθηση πολλών ότι πρόκειται για έναν τυχαίο αγρότη και την σύζυγο του.
Ο Bal du Moulin de la Galette (Χορός στο Μύλο της Γαλέττας) είναι ένας πίνακας που δημιουργήθηκε το 1876 του Γάλλου καλλιτέχνη Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ. Στεγάζεται στο Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι και είναι ένα από πιο φημισμένα αριστουργήματα του ιμπρεσιονισμού. Ο πίνακας απεικονίζει ένα τυπικό κυριακάτικο απόγευμα στο Moulin de la Galette, στην περιοχή της Μονμάρτρης στο Παρίσι..
Ο Μύλος της Γαλέττας ήταν ένας ανεμόμυλος και φούρνος ο οποίος είχε μετατραπεί σε κοσμικό κέντρο. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η εργατική τάξη των Παριζιάνων ντυνόταν καλά και περνούσε τον χρόνο της εκεί χορεύοντας, πίνοντας, και τρώγοντας γαλέτες ως το βράδυ.
O Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ
Όπως και άλλα έργα της πρώιμης περιόδου του Ρενουάρ, ο Bal du Moulin de la Galette είναι είναι ένα τυπικό ιμπρεσιονιστικό στιγμιότυπο της πραγματικής ζωής. Παρουσιάζει πλούτο στη μορφή, μια ρευστότητα της πινελιάς, και ένα τρεμάμενο φως.
Ο Ρενουάρ ζωγράφισε και μια μικρότερη εκδοχή της εικόνας με τον ίδιο τίτλο. Εκτός από το μέγεθός τους, οι δύο πίνακες είναι σχεδόν πανομοιότυποι, αν και ο μικρότερος είναι ζωγραφισμένος με τρόπο περισσότερο ρευστό από την έκδοση στο Ορσέ. Ο ένας είναι προφανώς ένα αντίγραφο του πρωτότυπου, αλλά δεν είναι γνωστό ποιος είναι ο πρωτότυπος. Ακόμη, δεν είναι γνωστό ποιος ήταν αυτός που εκτέθηκε για πρώτη φορά στην 3η έκθεση των Ιμπρεσιονιστών του 1877, διότι αν και ο πίνακας περιλαμβάνεται στον κατάλογο και δόθηκε ευνοϊκή προσοχή από τους κριτικούς, η καταχώρησή του δεν περιλαμβάνει το μέγεθος του πίνακα, πληροφορία που θα χρησίμευε για την ταυτοποίηση.
Κατά τη στιγμή της πώλησης της μικρότερης έκδοσης, ήταν ένα από τα κορυφαία δύο πιο ακριβά έργα τέχνης που πωλήθηκαν ποτέ, μαζί με το Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ, του Βαν Γκογκ, ο οποίος αγοράστηκε επίσης από τον Σάιτο. Ο Σάιτο προκάλεσε διεθνή κατακραυγή όταν εξέφρασε, το 1991, ότι είχε την πρόθεση να αποτεφρωθούν οι δύο πίνακες μαζί του όταν πεθάνει. Ωστόσο, όταν ο Σάιτο και οι εταιρείες του βρέθηκαν σε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, οι τραπεζίτες οι οποίοι κατείχαν τον πίνακα ως εγγύηση για τα δάνεια διοργάνωσαν μια εμπιστευτική πώληση διαμέσου του οίκου Sotheby προς έναν άγνωστο αγοραστή. Αν και δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα, ο πίνακας πιστεύεται ότι είναι στα χέρια ενός Ελβετού συλλέκτη.
Tο Πορτρέτο του Δρ. Γκασέ, του Βαν Γκογκ
Για τη δημιουργία του πίνακα ο Ρενουάρ μελέτησε το σχέδιο του για τον πίνακα στο Moulin de la Galette τον Μάιο του 1876 και η εκτέλεσή του περιγράφεται αναλυτικά από τον φίλο του Ζορζ Ριβιέρ στα απομνημονεύματά του, Renoir et ses amis. Κατ ‘αρχάς, ο Ρενουάρ χρειάστηκε να στήσει ένα στούντιο κοντά στο μύλο. Ένα κατάλληλο στούντιο βρέθηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο εξοχικό σπίτι στην οδό Cortot με κήπο που περιγράφεται από τον Ριβιέρ ως ένα «όμορφο εγκαταλελειμμένο πάρκο». Αρκετά από τα σημαντικότερα έργα του Ρενουάρ ζωγραφίστηκαν σε αυτόν τον κήπο αυτή την εποχή, συμπεριλαμβανομένων του La balançoire (Η κούνια). Οι κήποι και τα κτίρια έχουν διατηρηθεί ως Musée de Montmartre.
Τρία επίπεδα του πίνακα μπορούν να οριστούν. Το πρώτο είναι η συζήτηση των ανθρώπων που κάθονται, στο δεύτερο οι χορευτές στο παρασκήνιο, και το τρίτο επίπεδο των κτιρίων, όπου φαίνεται η ορχήστρα:
Αντί να χρησιμοποιεί όπως κάνουν οι περισσότεροι ζωγράφοι, ευκρίνεια σε πρώτο πλάνο και, στη συνέχεια, σταδιακά θαμπάδα, η θολούρα είναι παρούσα παντού και η μόνη διαφορά είναι το βάθος από το μέγεθος των ατόμων που εκπροσωπούνται. Ο Ρενουάρ αποφάσισε να παρουσιάσει αυτή τη σκηνή με μια μπλε ατμόσφαιρα γεμάτη με μπαλώματα φωτός άνισα κατανεμημένο σαν να διασχίζει το φύλλωμα των δένδρων για να φτάσει στο πλήθος. Είναι μέσα από το φως, το μέσο με το οποίο ο Ρενουάρ τονίζει αυτούς τους χαρακτήρες, για παράδειγμα, το ζευγάρι που χορεύει στη σκηνή φαίνεται να περιβάλλεται από φως και το ανοιχτό ροζ φόρεμα των γυναικών ενισχύει αυτό το αποτέλεσμα της προβολής. Ο Ρενουάρ χρησιμοποιεί παστέλ χρώματα λιγότερο ή περισσότερο έντονα σε ορισμένα σημεία.
Οι άνθρωποι που ήταν παρόντες στη σκηνή οι φίλοι του ζωγράφου: μοντέλα, ζωγράφοι, θαμώνες. Ο Ριβιέρ ταυτοποίησε αρκετές από τις προσωπικότητες στον πίνακα. Παρά την συνήθεια του Ρενουάρ να διανέμει ένα καπέλο της τότε μόδας της εποχής μεταξύ των μοντέλων του (το αχυρένιο καπέλο με μια μεγάλη κόκκινη κορδέλα πάνω δεξιά είναι ένα παράδειγμα αυτού του καπέλου, που ονομάζεται timbale), δεν ήταν σε θέση να πείσει το αγαπημένο δεκαεξαχρόνο μοντέλο του Τζιν, η οποία εμφανίζεται στο La balançoire, να ποζάρει ως κύριο πρόσωπο στον πίνακα (στην πραγματικότητα είχε μια σχέση με ένα τοπικό αγόρι εκείνη την εποχή). Είναι η αδελφή της η Εστέλ που ποζάρει ως το κορίτσι που φορά ένα μπλε και ροζ ριγέ φόρεμα. Αυτά τα δύο κορίτσια πήγαιναν στο Le Moulin κάθε Κυριακή με την οικογένειά τους, με δύο μικρότερες αδελφές μόλις ψηλότερες από τα τραπέζια, και τη μητέρα και τον πατέρα τους, με επίβλεψη από τη μητέρα τους (η είσοδος ήταν δωρεάν για τα κορίτσια στο Le Moulin και δεν ήταν όλα πρότυπα αρετής). Δίπλα της είναι μια ομάδα που αποτελείται από τους Pierre-Franc Lamy και Norbert Goeneutte (επίσης εμφανίζεται στο La balançoire), συναδέλφους ζωγράφος, καθώς και ο Ριβιέρ ο ίδιος. Πίσω της, ανάμεσα τους χορευτές, βρίσκονται οι Henri Gervex, Eugène Pierre Lestringuez και Paul Lhote (που εμφανίζεται στο Χορός στην Εξοχή). Στη μέση απόσταση, στη μέση της αίθουσας χορού, ο Κουβανός ζωγράφος Don Pedro Vidal de Solares y Cardenas απεικονίζεται με παντελόνι με κάθετες ρίγες χορεύοντας με το μοντέλο που ονομάζεται Μαργκό (Marguerite Legrand). Προφανώς η πληθωρική Μαργκό βρήκε τον Σολάρες πολύ σφιγμένο και προσπαθεί να τον χαλαρώσει χορεύοντας πόλκες μαζί του και του μαθαίνει αμφίβολα τραγούδια στην τοπική αργκό. Επρόκειτο να πεθάνει από τύφο μόλις δύο χρόνια αργότερα, με τον Ρενουάρ να την νοσηλεύει μέχρι το τέλος, πληρώνοντας τόσο για τη θεραπεία της όσο και την κηδεία της.
La balançoire
Ο Ριβιέρ περιγράφει τη δημιουργία του πίνακα ως εκτέλεση επιτόπου και όχι χωρίς δυσκολία καθώς ο άνεμος απειλούσε να πετάξει τον καμβά μακριά. Αυτό οδήγησε κάποιους να εικάζουν ότι ήταν ο μεγαλύτερος πίνακας του Ορσέ, που ζωγραφίστηκε εδώ, καθώς ο μικρότερος θα ήταν ευκολότερο να ελεγχθεί. Από την άλλη πλευρά, ο μικρότερος είναι πολύ πιο αυθόρμητος και ελεύθερα δουλεμένος από τους δύο, χαρακτηριστικό en plein air εργασίας.
Από το 1879 έως το 1894 ο πίνακας ήταν στη συλλογή του Γάλλου ζωγράφου Gustave Caillebotte. Όταν πέθανε έγινε περιουσία της Γαλλικής Δημοκρατίας ως πληρωμή για τον φόρο κληρονομιάς. Από το 1896 έως το 1929 ο πίνακας ήταν κρεμασμένος στο Μουσείο του Λουξεμβούργου στο Παρίσι. Από το 1929 είχε εκτεθεί στο Μουσείο του Λούβρου, έως ότου μεταφέρθηκε στο Μουσείο Ορσέ, το 1986.
Ο Άγγλος συγγραφέας Κίπλινγκ είχε πει: “Ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, γι’ αυτό έπλασε τις μητέρες.” Η μητέρα είναι ο άνθρωπος που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, μας προσφέρει ανιδιοτελώς αγάπη και στοργή. Ακόμη, έχει εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους των τεχνών, ανάμεσα τους και πολλούς ζωγράφους. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, σας παρουσιάζουμε 15 αγαπημένους μας πίνακες με πρωταγωνίστρια εκείνη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ «Μητρική στοργή»
ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΟ “Μητρότητα”
ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΚΛΙΜΤ “Μητέρα και παιδί”
ΠΙΕΡ ΩΓΚΥΣΤ ΡΕΝΟΥΑΡ “Μητέρα και παιδί”
ΝΙΚΟΛΑΟΣΓΥΖΗΣ “Μητέρα και παιδί”
ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΝΓΚ “Η μητέρα Ρουλέν και το μωρό της”
Ο πίνακας «Άρτεμις κυνηγός» (1867) είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους πίνακες του Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir), ο οποίος αποτέλεσε μία από τις ηγετικές μορφές του Ιμπρεσιονισμού.
Ο Ρενουάρ λέει ότι μια μέρα ήρθε ένας άντρας για να αγοράσει τον πίνακα αυτόν, αλλά δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν γιατί ο υποψήφιος αγοραστής ήθελε να αγοράσει μόνο το ελάφι. Το υπόλοιπο του πίνακα δεν τον ενδιέφερε!
Η όμορφη κοπέλα του πίνακα (υπάρχει η άποψη ότι πρόκειται για την ερωμένη του καλλιτέχνη) έγινε μία Άρτεμις μόνο από σκοπιμότητα. Ο Ρενουάρ ήταν ένας έξυπνος, ρεαλιστής άντρας, εκτός από μεγάλος καλλιτέχνης. Σχετικά με τον πίνακά του είπε τα εξής: « Δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα άλλο, παρά μία σπουδή στο γυμνό. Ωστόσο, η εικόνα θεωρήθηκε αρκετά άσεμνη, οπότε ζωγράφισα ένα τόξο στο χέρι της κοπέλας και ένα ελάφι στα πόδια της. Πρόσθεσα και το δέρμα ενός ζώου, προκειμένου να κάνω τη γύμνια της να δείχνει λιγότερο προκλητική.» Ο Ρενουάρ ήθελε να παρουσιάσει τον πίνακά του στο Σαλόν του 1867, ωστόσο απορρίφθηκε.
Η «Άρτεμις κυνηγός» είναι ένας από τους λίγους πίνακες, όπου ο Ρενουάρ έκανε χρήση κοπιδιού στη ζωγραφική του. Ήταν εκείνη την περίοδο που ο ίδιος θαύμαζε την τεχνική «impasto» (παχιά στρώματα χρώματος) και τον θαυμάσιο ρεαλισμό του Gustave Courbet. Η εικόνα είναι ξεκάθαρα σκηνή από στούντιο. Ο φωτισμός της γυναικείας μορφής είναι έντονος και το σκηνικό τεχνητό.
Φαίνεται ότι ο Ρενουάρ ακόμη προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του, όταν ζωγραφίζει αυτόν τον πίνακα, όμως το ένστικτο και η ευαισθησία του έχουν ήδη διαμορφωθεί. Για άλλη μια φορά χρησιμοποιεί εδώ ψυχρούς μπλε τόνους (ο Γάλλος καλλιτέχνης ζωγράφιζε με ψυχρούς τόνους στην αρχή της καριέρας του και με θερμότερους όσο πέρναγαν τα χρόνια, αντίθετα με τη συνηθέστερη εξέλιξη). Σε όλο τον πίνακα υπάρχει ένα έκδηλο ενδιαφέρον σε ποικίλες υφές, σε στοιχεία που φανερώνονται μέσα από το χρώμα, την αξία και την ερμηνεία τους. Η ποιότητα του χρώματος ποικίλει από το λείο, άθραυστο ουρανό έως το εμπλουτισμένο, γυαλιστερό δέρμα του ελαφιού, έπειτα προς τους πιο έντονα ζωγραφισμένους βράχους και τελικά το πλούσιο φύλλωμα.
Γενικά οι ψυχροί τόνοι κινούνται από την πάνω αριστερή πλευρά ως την κάτω δεξιά πλευρά του πίνακα, ενώ οι θερμοί τόνοι κινούνται στον αντίθετο άξονα. Το δέρμα ζώου, με το οποίο ο Ρενουάρ ήθελε «να κάνει τη γύμνια της να δείχνει λιγότερο προκλητική» είναι μέρος του «θερμού» άξονα, αλλά οι γραμμές του ακολουθούν την «ψυχρή» κατεύθυνση. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που ο θεατής θα προσέξει σε αυτόν τον πίνακα, ο οποίος είναι ένας από τους σπουδαίους πίνακες του 19ου αιώνα που απεικονίζουν μορφές και ιδιαιτέρως πλούσιος από ερμηνευτικής απόψεως.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένοι με αυτόν.Εντάξει!
