Βρισκόμαστε στο 1994, στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας, όπου η 24χρονη φιλόλογος Erin Gruwell θα διδάξει για πρώτη της φορά στην Γ’ Γυμνασίου στο Woodrow Wilson High School, στο οποίο ξεκίνησε πρόσφατα να υλοποιείται ένα πρόγραμμα εθελοντικής ένταξης. Η τάξη που αναλαμβάνει θεωρείται ‘χαμένη’ υπόθεση. Αποτελείται από 15χρονους “περιθωριακούς” μαθητές, με καθόλου καλές σχολικές επιδόσεις, κάποιοι από τους οποίους έχουν κάνει φυλακή, άλλοι είναι έξω με αναστολή, ενώ οι περισσότεροι είναι και μέλη συμμοριών. Ο πόλεμος μεταξύ αυτών των φυλετικών συμμοριών είναι καθημερινός και ασταμάτητος και μεταφέρεται φυσικά και μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας “203”.
Σε ένα σχολείο που η ρατσιστική αντιμετώπιση και τα περιστατικά βίας αποτελούν καθημερινότητα, Η Erin με μοναδικό της όπλο την πίστη στη δουλειά της ρίχνεται στη μάχη της εκπαίδευσης και της ένταξης αυτών των εφήβων στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να έχει στο πλευρό της κανέναν σύμμαχο. Οι συνάδελφοί της δεν έχουν καμία διάθεση να την βοηθήσουν. Ο σύζυγός της κάνει απλά υπομονή (χωρίς να πολυπιστεύει το εγχείρημα) ενώ ακόμη και ο πατέρας της εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις. Από την άλλη πλευρά, οι μαθητές της δεν την αποδέχονται, είναι εριστικοί μαζί της και για αδιαφορούν για το μάθημα. Όμως εκείνη, με επιμονή και υπομονή, έψαξε παρ ’όλες τις διαφορές τους και τις διαφωνίες τους να βρει τα κοινά τους ενδιαφέροντα, τα κοινά τους βιώματα και εμπειρίες ώστε να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι είναι όλοι άνθρωποι, είναι μία και μόνο ομάδα. Με επικοινωνία και κατανόηση, το μάθημα θα μετατραπεί σταδιακά σε ζήτημα ζωής και οι «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» έφηβοι, θα ανακαλύψουν την αξία της ανοχής και θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τις κατεστραμμένες ζωές τους, αλλάζοντας ολοκληρωτικά τον κόσμο τους.
Ο Richard LaGravenese δημιούργησε μία ταινία για τα θύματα του υπερβάλοντος εθνικιστικού ζήλου σε σχέση με την φυλή και την ανθρωπολογική ιδιαιτερότητα που δεν μεταφράζεται παρά Ρατσισμός. Η Αμερική ξέρει καλά τι σημασία της λέξης αφού είναι η μοναδική χώρα που με τόσο ζήλο τον ενισχύει συνειδητά διαιωνίζοντας ξανά και ξανά ότι θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί μέχρι σήμερα. Έδειξε όμως πως ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει αν δεν το θέλει ο ίδιος και πως η εκπαίδευση συμβάλλει στην αλλαγή αυτή, με την εμπιστοσύνη και την στήριξη του εκαπιδευτικού ως το πιο δυνατό εργαλείο. Η βραβεύμενη Χίλαρι Σουάν έδωσε μία συγκλονιστική ερμηνεία που απογείωσε το μήνυμα της ταινίας με την βοήθεια πολλών ταλαντούχων ηθοποιών ακόμα
Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ότι πρόκειται για την αληθινή ιστορία της καθηγήτριας Αγγλικής Φιλολογίας Erin Gruwell. Η ταινία είναι βασισμένη στο μπεστ-σέλερ “The Freedom Writers Diary”. Το βιβλίο απαρτίζεται από συγγράμματα των ίδιων των μαθητών για το πώς βλέπουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους. Οι “χαμένοι” μαθητές της αποφοίτησαν όλοι, ενώ πολλοί από αυτούς προχώρησαν και σε κολέγια. Οι “Συγγραφείς της Ελευθερίας”, όπως ονομάστηκαν, δημιούργησαν το ομώνυμο ίδρυμα με σκοπό την επανάληψη του επιτυχημένου εγχειρήματος της “Αίθουσας 203” σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια. Γιατί υπάρχουν πάντα ανάμεσα μας εκείνοι που θα βρουν νόημα και ελπίδα εκεί που για τους άλλους η μάχη έχει χαθεί.
Πηγές:
http://akivernitos.blogspot.com/2014/03/freedom-writers-2007.html
https://m.myfilm.gr/1682
http://www.anemosnaftilos.gr/2008/03/freedom-writers.html