Ετικέτα: Βίνσεντ Βαν Γκογκ

«Έχω προσπαθήσει  να τονίσω το πως αυτοί οι άνθρωποι τρώνε πατάτες στο φως του λυχναριού, τσαπίζουν τη γη με τα ίδια χέρια που τώρα ακουμπούν το πιάτο. Στην ουσία μιλάω για τη χειρωνακτική εργασία και για το πώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν κερδίσει τίμια το ψωμί τους. (…) O πίνακάς μου εξυμνεί τη χειρωνακτική εργασία»

(Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδερφό του Τεό)

Η αγροτική θεματολογία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στη ζωγραφική του 19ου αιώνα τόσο στην Ολλανδία όσο και στη Γαλλία, αλλά ζωγράφοι όπως ο Μιλέ και ο Israels απέδιδαν την αγροτική ζωή με ρομαντικό τρόπο. Αντίθετα ο Βαν Γκογκ απέρριπτε κάθε στοιχείο εξωραϊσμού, φιλοτεχνώντας έργα που διακρίνονταν για τον ωμό ρεαλισμό τους.

Ο Βαν Γκογκ είναι ο ιδανικός ζωγράφος της σκληρής ζωής των αγροτών. Αισθανόταν μεγάλη αλληλεγγύη για τους φτωχούς, και ταλαιπωρημένους ανθρώπους των οποίων η ζωή όπως και η δικιά του -άλλωστε- ήταν γεμάτη πόνο.

Ένας από τους πίνακες που δημιούργησε με αυτή την θεματολογία ήταν “Οι Πατατοφάγοι”. Το έργο σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ. Ένα προσχέδιο του πίνακα βρίσκεται στο Μουσείο Kröller-Müller στο Ότερλο. Ο καλλιτέχνης έφτιαξε επίσης μια σειρά από λιθογραφίες του έργου οι οποίες βρίσκονται σε συλλογές συμπεριλαμβανομένου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.

Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου και στις αρχές του Απριλίου του 1885 έκανε μελέτες για τον πίνακα και αλληλογραφούσε με τον αδελφό του Τεό, ο οποίος δεν ήταν εντυπωσιασμένος με την τρέχουσα εργασία του ή τα σκίτσα που του έστειλε ο Βίνσεντ στο Παρίσι. Εργάστηκε στον πίνακα από τις 13 Απριλίου μέχρι τις αρχές του Μαΐου, όπου ολοκληρώθηκε με εξαίρεση τις τροποποιήσεις που έκανε με ένα μικρό πινέλο αργότερα το ίδιο έτος. Ο Βαν Γκογκ είπε ότι ήθελε να απεικονίσει τους αγρότες όπως πραγματικά ήταν. Σκόπιμα επέλεξε χοντρά και άσχημα μοντέλα, νομίζοντας ότι θα ήταν φυσικά και πρωτότυπα στο τελικό έργο του:

«Βλέπεις, πραγματικά ήθελα να κάνω (τον πίνακα), έτσι ώστε οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι αυτοί οι άνθρωποι, που τρώνε τις πατάτες τους υπό το φως της μικρής λάμπας τους, έχουν καλλιεργήσει μόνοι τους τη γη τους, με αυτά τα χέρια που βάζουν στο πιάτο και μαρτυρούν την χειρωνακτική εργασία τους και – ότι έχουν έτσι κερδίσει ειλικρινά το φαγητό τους. Ήθελα να δώσω την ιδέα ενός εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής από τη δική μας – των πολιτισμένων ανθρώπων. Γι ‘αυτό ειλικρινά δεν θέλω μόνο να τον θαυμάσει ο καθένας ή να το εγκρίνει χωρίς να έχει γνώση.» 

Ωστόσο, το έργο επικρίθηκε από τον φίλο του Άντον φαν Ράπαρντ αμέσως μετά τη δημιουργία του. Αυτό ήταν ένα πλήγμα στην εμπιστοσύνη του Βαν Γκογκ ως ανερχόμενος καλλιτέχνης και απάντησε γράφοντας στον φίλο του, «δεν … είχες κανένα δικαίωμα να καταδικάσεις τη δουλειά μου με τον τρόπο που το έκανες» (Ιούλιος του 1885) και αργότερα, «Κάνω πάντα αυτό που δεν μπορώ να κάνω ακόμα με το σκοπό να μάθω πως να το κάνω.» (Αύγουστος 1885).

Γράφοντας στην αδελφή του Bιλελμίνα δύο χρόνια αργότερα στο Παρίσι, o Βαν Γκογκ εξακολουθεί να θεωρεί το έργο του Οι Πατατοφάγοι το πιο επιτυχημένο:

«Αυτό που σκέφτομαι για το δικό μου έργο, είναι ότι ο πίνακας με τους χωρικούς που τρώνε πατάτες, που ζωγράφισα στη Νουένεν, είναι εν τέλει το καλύτερο πράγμα που έκανα ».

Ο Βαν Γκογκ έκανε μια λιθογραφία της σύνθεσης οι “Οι Πατατοφάγοι” πριν από το κανονικό ξεκίνημα του πίνακα. Έστειλε τις εντυπώσεις του στον αδελφό του και σε μια επιστολή του σε έναν φίλο έγραψε ότι έκανε τη λιθογραφία από μνήμης στο περιθώριο της ημέρας.

O Βαν Γκογκ είχε πρωτοπειραματιστεί με τη λιθογραφία στη Χάγη το 1882. Αν και του άρεσε η μικρής κλίμακας γραφική εργασία και ενώ ήταν ενθουσιώδης συλλέκτης Αγγλικών χαρακτικών, εργάστηκε σχετικά λίγο με τα γραφικά μέσα. Σε επιστολή που χρονολογείται γύρω στις 3 Δεκεμβρίου του 1882 παρατηρεί:

Πιστεύω, ωστόσο, ότι θα ήταν μεγάλο λάθος να φανταστεί κανείς ότι τέτοια πράγματα όπως, για παράδειγμα, η εκτύπωση Δε Γκρέις (μια οικογένεια ξυλοκόπων ή αγρότες σε τραπέζι) δημιουργήθηκαν σε μια στιγμή στην τελική τους μορφή. Όχι, στις περισσότερες περιπτώσεις η σταθερότητα και η ουσία του μικρού επιτυγχάνεται μόνο μέσω της πολύ πιο σοβαρής μελέτης από ό, τι φαντάζονται εκείνοι που εκλαμβάνουν επιπόλαια το έργο που απεικονίζετε …

Λιθογραφία Τέλος πάντων, κάποια έργα ζωγραφικής σε τεράστιες κορνίζες φαντάζουν πολύ ουσιώδη και αργότερα κάποιος εκπλήσσεται όταν πραγματικά ξεπεράσει ένα τέτοιο κενό και δυσάρεστο συναίσθημα. Από την άλλη, κάποιος παραβλέπει από καιρό σε καιρό πολλά, μια ανεπιτήδευτη ξυλογραφία ή λιθογραφία ή χαρακτική, αλλά επιστρέφει σε αυτό και ολοένα συνδέονται μαζί του με το χρόνο και αισθάνεται κάτι μεγάλο σε αυτό.

1. Το πορτρέτο του Λούσιαν Φρόυντ (Φράνσις Μπέικον)

Χάθηκε από προσώπου γης το 1988 και για 25 χρόνια δεν υπήρχε καμία πληροφορία ή υπόνοια για το που θα μπορούσε να βρίσκεται· κι αυτό με δεδομένο ότι οι εγκληματικές συμμορίες συνήθως έκαναν προτάσεις για να πάρουν τα λύτρα. Ο Φρόυντ σχεδίασε δική του ανακοίνωση για τον κλεμμένο πίνακα, αλλά ακόμα και ως προς αυτό δεν υπήρξε κάποια ανταπόκριση. Φημολογείται ότι έχει κλαπεί΄από κάποιον μαθητή στη γκαλερί Neue Nationalgalerie του Βερολίνου. Η τιμή του εκτιμάται στις 132.000 αγγλικές λίρες

2. Η τρικυμία της θάλασσας από τον Γαλιλαίο (Ρέμπραντ)

Ο πίνακας εξαφανίστηκε το 1990 –μαζί με άλλα δώδεκα έργα τέχνης– από το αμερικανικό μουσείο Isabella Steward Gardner της Βοστώνης. Για πάνω από είκοσι χρόνια, το FBI ερευνούσε την κλοπή μέχρι και τις μέρες μας. Δίνεται ανταμοιβή 5 εκατ. δολαρίων για οποιαδήποτε πληροφορία. Ένα ζευγάρι εγκληματιών φαίνεται να έκλεψαν το έργο αυτό, όταν τους επετράπη η είσοδος από τους φύλακες του μουσείου. Έδεσαν τους φύλακες και τους κλείδωσαν στο υπόγειο. Η αξία του συγκεκριμένου έργου εκτιμάται στα 3,2 εκατ. δολάρια.

3. Το περιστέρι με τα πράσινα μπιζέλια (Πάμπλο Πικάσο)

Χάθηκε το 2010. Δυστυχώς, είναι σχεδόν απίθανο το έργο αυτό του Πικάσο να επανεμφανιστεί κάποτε. Είχε κλαπεί από το γαλλικό μουσείο Musée d’ Art Moderne de la Ville de Paris και εικάζεται ότι ο κλέφτης το είχε πετάξει σε έναν κάδο σκουπιδιών. Οι αρχές αντιλήφθηκαν τίποτα με αποτέλεσμα ο πίνακας να έχει πιθανότατα καταστραφεί. Αν δημοπρατούνταν σήμερα, το έργο τούτο εκτιμάται ότι θα έπιανε περισσότερα από 20 εκατ. δολάρια.

4. Κεφάλι Αρλεκίνου (Πάμπλο Πικάσο)

Το 1971, άλλο ένα έργο του Πικάσο κλάπηκε, αυτή τη φορά από τη γερμανική γκαλερί Kunsthal. Δεν έχει γνωστοποιηθεί κάτι άλλο έκτοτε από τις αρχές και δεν έχει εκτιμηθεί η τιμή του έργου.

5. Οι δίκαιοι δικαστές των αδερφών (Γιαν ή Χούμπερτ Βαν Άικ)

Ο πίνακας αυτός υπήρξε μέρος της συλλογής του καθεδρικού ναού Saint Bravo στη βελγική πόλη Γάνδη (Ghent). Ένα βράδυ του Απριλίου το 1934, κάποιος αφαίρεσε προσεκτικά τον πίνακα και τον αντικατέστησε με ένα σημείωμα που έγραφε «Κλάπηκε από Γερμανούς, εξαιτίας της Συνθήκης των Βερσαλλιών». Απαιτήθηκαν λύτρα για την επιστροφή του, αλλά ο επίσκοπος αρνήθηκε να πληρώσει, αν και είχαν γίνει διαπραγματεύσεις μέσω επιστολών. Από το νεκροκρέβατό του, ο κλέφτης επέμενε να κρατά κρυφή την τοποθεσία του πίνακα, παίρνοντας το μυστικό στον τάφο του. Το ποσό που ζητήθηκε για λύτρα ήταν 21.300 δολάρια.

6. Η θέα του Auvers-sur-Oise (Σεζάν)

Ο πίνακας εξαφανίστηκε το 2000 από το παλαιότερο πανεπιστημιακό μουσείο τέχνης, το Ασμόλειο Μουσείο στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Οι ληστές δεν έγινε ποτέ γνωστό πως μπήκαν στο μουσείο, όπως άγνωστη παραμένει και το πού βρίσκεται σήμερα το έργο και το πόσο κοστίζει.

7. Το πορτρέτο ενός νεαρού άντρα (Ραφαέλ)

Το έργο αυτό του 16ου αιώνα κλάπηκε το 1945 στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και ο πίνακας είχε διασωθεί από το μουσείο της Κρακοβίας, το 1939 άντρες της Γκεστάπο τον πήραν στο Βερολίνο για να διακοσμήσει το εκεί διαμέρισμα του Χίτλερ. Το 1945, ο ο Χανς Φρανκ (Hans Frank) υψηλόβαθμος αξιωματούχος των Ναζί, μετέφερε τον πίνακα από τη συλλογή του δικτάτορα στο βασιλικό κάστρο Wawel της Κρακοβίας. Έκτοτε έχουν χαθεί τα ίχνη του.

8. Η Γέννησις (Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζιο)

Ο πίνακας εξαφανίστηκε το 1969 από το Σαν Λορέντζο της Σικελίας. Κύριοι ύποπτοι θεωρούνται μέχρι και σήμερα η τοπική Μαφία, αν και τα έργα παραμένουν χαμένα. Υπήρξαν πολλές θεωρίες για το τι μπορεί να συνέβη. Μια από αυτές είναι ότι το πολύτιμο έργο μπορεί να φαγώθηκε από τρωκτικά ή ζώα στη φάρμα όπου πιθανολογείται ότι ήταν κρυμμένα. Πρόσφατα, ένα μέλος της μαφίας που έγινε πληροφοριοδότης των αρχών αποκάλυψε ότι μαζί με άλλους είχε κάψει το έργο τη δεκαετία του ’80.

9. Εκκλησιαζόμενοι φεύγουν από τον ναό του Nuenen, (Βίνσεντ Βαν Γκογκ)

Είναι ένα από τα δύο έργα του ίδιου ζωγράφου που κλάπηκαν από τον μουσείο του Αμστερντάμ τον Δεκέμβριο του 2002. Οι ληστές έσπασαν την οροφή του κτηρίου, πήραν τα έργα και έφυγαν μέσα σε λίγα λεπτά. Και οι δύο πίνακες, κοστίζουν 25 εκατ. δολάρια. Αν και οι ολλανδικές αρχές συνέλαβαν μετά από δύο χρόνια τους ληστές, οι πίνακες παραμένουν εξαφανισμένοι.

10. Το κονσέρτο (Γιοχάνες Βερμέερ)

Ο πίνακας του Βερμεέρ είναι ακόμα ένα θύμα των ληστών που εισέβαλλαν στο μουσείο Isabella Steward Gardner το 1990. Η τιμή του εκτιμάται στα 130 εκατ. δολάρια και θεωρείται ο πιο ακριβός πίνακας που έχει δημιουργηθεί ποτέ.

Οι περισσότεροι κάποια στιγμή έχουμε δει έναν πίνακα ζωγραφικής τόσο εντυπωσιακό που θα θέλαμε να μπορούμε να μπούμε μέσα σε αυτόν και να γίνουμε κομμάτι του. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Πωλ Σεζάν, ο Κλωντ Μονέ, ο Πιερ-Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Έντβαρτ Μουνκ και ο Γκραντ Γουντ φρόντισαν ώστε αυτή η επιθυμία να είναι πραγματοποιήσιμη με κάποια από τα έργα τους, όπου απεικονίζουν τοποθεσίες που μπορούμε να επισκεφτούμε και σήμερα.

Το Καφέ Η Νύχτα (Εξώστης καφενείου τη νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ)

Το 1888 ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ επισκέφτηκε τη γαλλική πόλη Αρλ, όπου ολοκλήρωσε κάποια από τα πιο διάσημα έργα του, αλλά και έκοψε το αυτί του με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της πόλης να ζητήσουν τη νοσηλεία του σε άσυλο. Ένα από τα πιο γνωστά του έργα που δημιουργήθηκαν και εμπνεύστηκαν στην πόλη της νότιας Γαλλίας είναι το «Εξώστης καφενείου τη νύχτα» (Café Terrace at Night), το οποίο ζωγράφισε από μία γωνία της Πλατείας ντυ Φορούμ με θέα την διάσημη πλέον βεράντα του καφέ με την κίτρινη τέντα. Το έργο, αν και ανυπόγραφο, επιβεβαιώνεται ως δημιούργημα του Ολλανδού καλλιτέχνη από τρεις επιστολές –εκ των οποίων η μία ήταν προς την αδερφή του– που το περιγράφουν λεπτομερώς, αλλά και από την ύπαρξη του, χαρακτηριστικού του βαν Γκογκ, έναστρου ουρανού.

Το καφέ υπάρχει ακόμα στην Πλατεία ντυ Φορούμ και μπορούν να το επισκεφτούν όλοι όσοι το «ζήλεψαν» από τον πίνακα του βαν Γκογκ. Μάλιστα πλέον φέρει και το όνομα «Το Καφέ Η Νύχτα» (Le Café La Nuit) προς τιμήν του πίνακα που το έκανε γνωστό, ενώ πολλοί το γνωρίζουν και με την δεύτερη ονομασία του, «Καφέ Βαν Γκογκ».

Το ατελιέ του Σεζάν (Νεκρή φύση του Πωλ Σεζάν)  

Ο Πωλ Σεζάν υπήρξε ιμπρεσιονιστής ζωγράφος που γεννήθηκε στη νότια Γαλλία στην Αιξ-αν–Προβάνς, όπου και έστησε το ατελιέ του και διέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Σεζάν μεταξύ άλλων έργων του δημιούργησε και μία σειρά από πίνακες ζωγραφικής που αναπαριστούσαν την νεκρή φύση, για την οποία έμπνευση αποτέλεσαν πολλά από τα αντικείμενα και τα έπιπλα που υπήρχαν μέσα στο ατελιέ του, από κανάτες και κουρτίνες έως γύψινα αντικείμενα.

Πολλά από αυτά μπορούμε να τα συναντήσουμε μέχρι και σήμερα, αφού το ατελιέ του Σεζάν –που άλλοτε ήταν μία απλή αγροικία– βρίσκεται ακόμα στην Αιξ–αν–Προβάνς και είναι ανοιχτό στους επισκέπτες, οι οποίοι δύνανται να δουν αρκετά από τα αντικείμενα που κάποτε ήταν πηγή έμπνευσης του Γάλλου καλλιτέχνη, ανάμεσα τους και το γύψινο αγαλματίδιο του θεού Έρωτα, που συναντάμε στο έργο «Νεκρή Φύση με Γύψο».

Η θέα από το Πάρκο των Ζωγράφων στην Αιξ–Αν–Προβάνς (Βουνό Σαιντ – Βικτουάρ του Πωλ Σεζάν) 

Το 1878 ο Πωλ Σεζάν έστειλε ένα γράμμα στον Εμίλ Ζολά, όπου εξέφραζε τον θαυμασμό του για την ομορφιά του βουνού Σαιντ–Βικτουάρ, το οποίο είχε δει μέσα από το τρένο, καθώς περνούσε την κοιλάδα του ποταμού Αρκ. Λίγο αργότερα, ο καλλιτέχνης άρχισε να ζωγραφίζει το τοπίο που του είχε κάνει τόση εντύπωση, ώστε μέχρι το 1906 να γνωρίζουμε ότι είχε ολοκληρώσει τουλάχιστον 30 πίνακες που το απεικόνιζαν.

Η πλειοψηφία αυτών των έργων δημιουργήθηκαν από ένα σημείο, που σήμερα είναι γνωστό ως Πάρκο των Ζωγράφων, και βρισκόταν κοντά στο ατελιέ του Σεζάν. Μάλιστα η πρόσβαση σε αυτό είναι σήμερα δυνατή μέσω του «Μονοπατιού του Σεζάν», το οποίο δίνει την αίσθηση ότι πραγματικά ακολουθούμε τα βήματα του ζωγράφου από το ατελιέ του έως και την περιοχή που του έδινε πλήρη θέαση του Σαιντ – Βικτουάρ.

Ο Κήπος του Μονέ στο Ζιβερνύ (Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα του Κλωντ Μονέ)

Ο ιμπρεσιονιστής Κλωντ Μονέ μετακόμισε στο Ζιβερνύ της Γαλλίας το 1882, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Εκεί ο ζωγράφος δημιούργησε αυτό που από πολλούς θεωρείται το μεγαλύτερο αριστούργημα του, έναν κήπο ιαπωνικού στιλ. Την αγάπη του για τον κήπο αυτό ο Μονέ δήλωνε τόσο με τα λόγια, όσο και με μία σειρά έργων που απεικόνιζαν τα νούφαρα του, αλλά και την πράσινη πεζογέφυρα που είχε τοποθετήσει σε αυτόν.

Το σκηνικό των έργων αυτών, μεταξύ των οποίων και το πιο γνωστό του «Ιαπωνική γέφυρα πάνω από λίμνη με νούφαρα», θαυμάζουν περισσότεροι από 500.000 τουρίστες ετησίως, αφού τόσο ο κήπος, όσο και το σπίτι του Γάλλου ζωγράφου λειτουργούν ως ιστορικά αξιοθέατα.

Ανάκτορα του Ουεστμίνστερ (Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου του Κλωντ Μονέ)

Κατά την διάρκεια των ταξιδιών του στο Λονδίνο ο Κλωντ Μονέ ξεκίνησε ένα «χόμπυ», το οποίο όπως ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά κατέληξε να είναι για αυτόν «ολοήμερη εμμονή, διασκέδαση και βασανιστήριο». Ο λόγος για τα 25 έργα του που απεικόνιζαν το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου ή αλλιώς τα Ανάκτορα του Ουεστμίνιστερ, καθώς και τις διάφορες αποχρώσεις του ουρανού και τους αντικατοπτρισμούς του στα νερά του ποταμού Τάμεση.

Θεωρείται ότι ο Μονέ έβλεπε και ζωγράφιζε το Κοινοβούλιο από τον δεύτερο όροφο του Νοσοκομείου Σαιντ Τόμας και γι’ αυτό η πρόσβαση σε μία απόλυτα ταυτόσημη θέα είναι δύσκολη σε αυτή την περίπτωση. Ωστόσο, το τοπίο φαίνεται σχεδόν ίδιο από πολλά σημεία του ποταμού Τάμεση.

Το Σπίτι του Φουρναίζ (Το πρόγευμα των βαρκάρηδων του Πιερ – Ωγκύστ Ρενουάρ)

Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα το «Σπίτι του Φουρναίζ», ένα εστιατόριο στο Σατού, που βρίσκεται δυτικά του Παρισιού, αποτελούσε πόλο έλξης για πολλούς Γάλλους ζωγράφους, ανάμεσα τους και ο Ρενουάρ. Στον πίνακα του τελευταίου, «Το Πρόγευμα των Βαρκάρηδων», βλέπουμε την παρέα του Ρενουάρ -στην οποία συναντάμε και την σύζυγο του, Αλίν Σαριγκό– να χαλαρώνει στο μπαλκόνι ακριβώς αυτού του εστιατορίου πλάι στον Σηκουάνα.

Το «Σπίτι του Φουρναίζ» έκλεισε το 1906, αλλά μετά από πρωτοβουλία της πόλης του Σατού και με την οικονομική βοήθεια των «Φίλων της Γαλλικής Τέχνης» (Friends of French Art) επαναλειτουργεί από το 1990 και μας καλεί «να ξαναζήσουμε τις χαρές του ιμπρεσιονιστή».

Δρόμος Valhallvegen (Η Κραυγή του Έντβαρτ Μουνκ)

Από το 1893 έως το 1910 ο Νορβηγός εξπρεσιονιστής ζωγράφος Έντβαρτ Μουνκ ξεκίνησε να ζωγραφίζει την σειρά έργων «Η Κραυγή». Σε αυτήν ο Μουνκ απεικονίζει σε όλους τους πίνακες την ίδια σκηνή με μερικές παραλλαγές, ενώ τα στοιχεία που μένουν σταθερά είναι η έκταση της γέφυρας, το σώμα νερού και ο ουρανός κατά το σούρουπο. Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει στο ημερολόγιο του, την έμπνευση για την σειρά «Η Κραυγή» είχε κατά τη διάρκεια μίας βόλτας του στο ηλιοβασίλεμα: «Μία βραδιά περπάταγα κατά μήκος ενός μονοπατιού, η πόλη βρισκόταν από την μία πλευρά και το φιόρδ από κάτω. Αισθάνθηκα κουρασμένος και άρρωστος. Σταμάτησα και κοίταξα προς το φιόρδ–ο ήλιος έδυε και τα σύννεφα έπαιρναν ένα ματωμένο κόκκινο χρώμα. Διαισθάνθηκα μία κραυγή να διαπερνά την φύση: μου φαινόταν σαν να άκουσα αυτή την κραυγή. Ζωγράφισα αυτή την εικόνα, ζωγράφισα τα σύννεφα σαν να ήταν πραγματικό αίμα. Το χρώμα στρίγκλισε. Αυτό έγινε “Η Κραυγή”».

Το τοπίο, όπως περιγράφηκε από τον Μουνκ, θεωρείται ότι μπορεί να βρεθεί στον λόφο Έκεμπεργκ στο Όσλο της Νορβηγίας που βλέπει στο Οσλοφγιόρντ, ενώ ο δρόμος συγκεκριμένα εικάζεται ότι είναι ο Valhallvegen.

Οικεία Ντίμπλ (Αμερικανικό Γκόθικ του Γκραντ Γουντ)

Το «Αμερικανικό Γκόθικ» αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του κινήματος του μοντερνισμού και δημιουργήθηκε από τον Γκραντ Γουντ το 1930. Σε αυτόν τον πίνακα βλέπουμε έναν άντρα και μία γυναίκα να στέκονται μπροστά από ένα μικρό, λευκό σπίτι, όπου παρατηρούμε ένα παράθυρο νεογοτθικού ρυθμού. Το σκυθρωπό αυτό ζευγάρι ήταν η αδερφή του Γουντ και ο οδοντίατρος του, παρά την εσφαλμένη πεποίθηση πολλών ότι πρόκειται για έναν τυχαίο αγρότη και την σύζυγο του.

ΠΗΓΗ: https://www.athensvoice.gr/life/travel/abroad/469815_8-alithina-meri-apo-diasimoys-pinakes-poy-mporeis-na-episkefteis

Το 1888, ο Βαν Γκογκ μετακόμισε στην πόλη Αρλ της Νότιας Γαλλίας. Του άρεσε το φως της περιοχής και αφιερώθηκε στη ζωγραφική.

Τον Φεβρουάριο του 1890, μετά και από την απογοήτευση που είχε από το φευγιό του πολύ στενού του φίλου, επίσης ζωγράφου, Πολ Γκογκέν, ο οποίος τον είχε επισκεφθεί – εκείνη  η περίοδος υπήρξε από τις ευτυχέστερες της ταλαιπωρημένης ζωής του Βαν Γκογκ – αλλά τον είχε εγκαταλείψει γιατί δεν άντεξε τις παραξενιές του, ο Βαν Γκογκ βρίσκονταν  στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στο Σαιν Ρεμύ της Αρλ.

Τότε έλαβε ένα γράμμα από το Παρίσι και τον αδελφό του Τεό. Τα  δυο αδέλφια ήταν πολύ δεμένα και ο Τεό στήριζε και συντηρούσε τον αδελφό του.

Στο γράμμα αυτό με ημερομηνία Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 1890, ο Τεό του έγραφε ότι είχε αποκτήσει τον πρώτο του παιδί, ένα γιό και του είχε δώσει το όνομά του – Βίνσεντ.

 Την χαρά και αισιοδοξία που του χάρισε η είδηση, ο Βίνσεντ βαν Γκογκ την εξέφρασε ζωγραφίζοντας  μια ανθισμένη αμυγδαλιά,  με φόντο τον καταγάλανο ουρανό μέσα στο φως της Αρλ που τόσο πολύ αγαπούσε και δώρισε το έργο στο ζευγάρι – τον Τεό και την Τζο –  για να τον κρεμάσουν πάνω από το κρεβατάκι του μωρού τους.

 Ο Τεό έγραψε σε επόμενο γράμμα στον αδελφό του, ότι  το μωρό κοιτούσε  τον πίνακα και έδειχνε γοητευμένο.

Το έργο είναι πιθανότατα εμπνευσμένο από τις ιαπωνικές στάμπες. Είχε ήδη έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη, από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της, όταν παρακολουθούσε μαθήματα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης, σε δεύτερο πλάνο, κάποια στοιχεία της ιαπωνικής τέχνης.

Ο Βαν Γκογκ επηρεασμένος θετικά από τον ερχομό του νεογέννητου και της άνοιξης που έκανε την εμφάνισή της μέσα στα μικρά νιόβγαλτα λουλουδάκια της αμυγδαλιάς, θέλησε να ζωγραφίσει και άλλα έργα με το ίδιο θέμα και να κάνει μια ολόκληρη σειρά – εξάλλου τα ανθισμένα δέντρα ήταν αγαπημένο του θέμα από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε στην Αρλ –  όμως δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του καθώς  η ψυχική του υγεία κλονίστηκε με μια ακόμα κρίση, την οποία όταν ξεπέρασε είχε πια τελειώσει η ανθοφορία στις αμυγδαλιές. Στην συνέχεια ζωγραφίζει αρκετές παραλλαγές με κλαδιά αμυγδαλιάς, άλλωστε τα ανθισμένα δέντρα αντιπροσώπευαν για τον Βαν Γκογκ την αφύπνιση και την ελπίδα.

Παιδί της Άνοιξης και ο ίδιος–γεννήθηκε τέλη Μάρτη–έχει απεικονίσει σε πολλά από τα έργα του την ανθισμένη ύπαιθρο. Ο ίδιος ήταν ένας ζωγράφος με ευμετάβλητο ψυχισμό και πολλές κρίσεις κατάθλιψης. Επηρεασμένος από το κίνημα το ιμπρεσιονισμού, αν και ο ίδιος θεωρείται μετα-ιμπρεσιονιστής, χρησιμοποιεί το χρώμα με τέτοιο τρόπο που σε πολλά από τα έργα του το αποτέλεσμα είναι εκτυφλωτικό.

Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από την χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν.

Από το ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στο Σαιν Ρεμύ, έφυγε τον Μάιο εκείνης της χρονιάς και πριν τελειώσει το καλοκαίρι, ο ίδιος  έκλεισε  τον κύκλο της ζωής του, αυτοκτονώντας στα 37 του χρόνια. 

Είχε προλάβει να ζωγραφίσει μόνο 10 χρόνια κι όμως στο σύντομο πέρασμά του από τη γη, κατόρθωσε να συνταράξει τον κόσμο της Τέχνης κι ας είχε μπορέσει να πουλήσει μόνο ένα έργο.

Σήμερα, οι πίνακες του – όταν πωλούνται – φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη τιμών. 

«Η επιτυχία είναι μερικές φορές το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης σειράς αποτυχιών», έχει γράψει ο Βίνσεντ βαν Γκογκ.

Το έργο του «Blossoming Almond Tree» (Ανθισμένη Αμυγδαλιά),  που ζωγράφισε για να το χαρίσει στον νεογέννητο ανιψιό του τον Φεβρουάριο του 1890 – κι ας μην τον είδε ποτέ –  βρίσκεται  στο Μουσείο Vincent van Gogh στο Άμστερνταμ.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο καλλιτεχνικό από το να αγαπάς κάποιον» έγραψε επίσης, ο αντισυμβατικός, ευαίσθητος  και παθιασμένος καλλιτέχνης. 

ΠΗΓΕΣ: https://www.trikalanews.gr/ao_8eios_binsent_ban_gkogk_kai_i_an8ismeni_amugdalia/ , https://artviews.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BA-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/ , http://www.museumstore.gr/amandier-en-fleurs-almond-blossom-vincent-van-gogh-tea-cup.html

Ο Βίνσεντ φιλοτέχνησε 11 πίνακες με θέμα τα ηλιοτρόπια, μεταξύ των ετών 1888 και 1889. Οι πρώτοι 8 είναι αυθεντικά δημιουργήματα και αποτελούν μερικά από τα πιο καινοτόμα έργα του, που σφράγισαν με τη δυνατή τους εικόνα ολόκληρη την καλλιτεχνική του παραγωγή. Πράγματι τα φιλοτέχνησε με μεγάλη ταχύτητα, αλλά χωρίς προχειρότητα.

Απεικόνισε τα άνθη του σε διάφορους συνδυασμούς, μέσα σε βάζα, άλλοτε μπροστά από σκούρο, άλλοτε μπροστά από ανοιχτόχρωμο φόντο. Ζωγράφιζε με υγρό χρώμα πάνω στο ακόμη υγρό χρωματικό υπόστρωμα επιτυγχάνοντας μια ενδιαφέρουσα ανάμειξη των χρωματικών τόνων. Η επιφάνεια του χρώματος αλλού είναι παχιά, σχεδόν τριδιάστατη, σε άλλα σημεία αχνή, σχεδόν ανύπαρκτη, διαμορφώνοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα εναλλαγή καισυνολική εντύπωση.

Η τόλμη του χρώματος είναι εκείνη που ξαφνιάζει τον θεατή των έργων: κίτρινο πάνω σε μπλε, μπλε πάνω σε κίτρινο. Ήταν το κίτρινο του ήλιου, του δυνατού φωτός του γαλλικού νότου που έδωσε μορφή στους προβληματισμούς του Βαν Γκογκ και έκφραση στις πιο προοδευτικές του εικαστικές σκέψεις.

Τα ηλιοτρόπια του επίσης μοιάζουν με μια πρώτη ματιά ε μεταφυσικές απεικονίσεις των πρωτότυπών τους. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουν όλα τα άνθη την ίδια ζωντάνια. Κάποια έχουν μαραζώσει αναμένοντας την ολοκλήρωση του έργου από τον καλλιτέχνη τους. Ο νευρικός, ακαταπόνητος δημιουργός, με την ξεχωριστή χρωματική ευαισθησία είχε βρει στη θεματολογία αυτή ό,τι αναζητούσε. Και επιπλέον, του εξασφάλισαν την αναγνώριση του ίδιου του Γκωγκέν, την οποία σφοδρά αποζητούσε:

“Να ξέρεις ότι ο Γκωγέν ήταν πραγματικά συνεπαρμένος από αυτά. Ένα από όσα είπε όταν τα αντίκρυσε ήταν: Αυτό… αυτό είναι…. το άνθος. Όπως γνωρίζεις στις παιώνιες ειδικευόταν ο Feannin, στις αλθαίες ο Quost , και τα ηλιοτρόπια λοιπόν, τα ηλιοτρόπια είναι δικά μου.” ,έγραψε ενθουσιασμένος στον αδελφφό του.

Δεν είναι τυχαίο πως κατά τη διάρκεια της συγκατοίκησης τους, το μοναδικό έργο που φιλοτέχνησε ο Γκωγέν ήταν ο πίνακας ο Βαν Γκογκ ζωγραφίζει τα ηλιοτρόπια. Και ακόμη κι αν οι σχέσεις των δυο αντρών διακόπηκαν βίαια μετά την ταραχώδη συγκατοίκησή τους, τα ηλιοτρόπια συνέχισαν να τους συνδέουν.

Ο Γκωγέν λίγο καιρό μετά τη διένεξη τους ζήτησε από τον Βίνσεντ να του χαρίσει έναν από τους πίνακες με τα ηλιοτρόπια. Ο Βίνσεντ του απάντησε:

“Στο γράμμα σου αναφέρεσαι σε έναν πίνακά μου, τα ηλιοτρόπια σε κίτρινο φόντο, και λες ότι θα σε χαροποιούσε πολύ να τα αποκτήσεις. Δεν θεωρώ ότι έκανες κακή επιλογή. Νομίζω όμως ότι θα ξεκινήσω επιστρέφοντάς σου ό,τι σου ανήκει, και θα σου καταστήσω σαφές ότι, έπειτα από όσα συνέβησαν, αρνούμαι κατηγορηματικά το αίτημα σου γι’ αυτό το έργο. Αλλά εφόσον παίνεψα την ευφυϊα σου για την επιλογή αυτού του έργου, θα προσπαθήσω να σου ζωγραφίσω δυο ολοιδια . Σε αυτή την περίπτωση το θέμα θα λυθεί δια παντός φιλικά και εσύ θα έχει τα δικά σου ούτως ή άλλως.”

Πράγματι ο Βαν Γκογκ φιλοτέχνησε όχι δυο αλλά τρία ακόμη αντίγραφα των ηλιοτροπίων του, προκειμένου να μην πληγώσει το φίλο και ομότεχνό του.

Ο Άγγλος συγγραφέας Κίπλινγκ είχε πει: “Ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, γι’ αυτό έπλασε τις μητέρες.” Η μητέρα είναι ο άνθρωπος που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, μας προσφέρει ανιδιοτελώς αγάπη και στοργή. Ακόμη, έχει εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους των τεχνών, ανάμεσα τους και πολλούς ζωγράφους. Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, σας παρουσιάζουμε 15 αγαπημένους μας πίνακες με πρωταγωνίστρια εκείνη.

1. «Είναι καλό να αγαπάς πολλά πράγματα, γιατί εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Όποιος αγαπά πολύ, κάνει πολλά, μπορεί να καταφέρει πολλά και κάθε τι που γίνεται στην αγάπη γίνεται πολύ καλά.»

2. «Τα μεγάλα πράγματα έγιναν μετά από μία σειρά μικρότερων πραγμάτων που ήρθαν κοντά.»

3. «Πως θα ήταν η ζωή αν δεν είχαμε το κουράγιο να πετύχουμε τίποτα;»

4. «Η συνείδηση είναι η πυξίδα του ανθρώπου.»

5. «Έβαλα την καρδιά και την ψυχή μου στη δουλειά μου και έχασα το μυαλό μου κατά τη διάρκεια.»

6. «Μία μεγάλη φωτιά καίει μέσα μου, αλλά κανείς δεν σταματά να ζεστάνει τον εαυτό του σε αυτή, οι περαστικοί βλέπουν μόνο ένα ίχνος καπνού.»

7. «Οι κοντινοί μας φίλοι είναι πραγματικός θησαυρός της ζωής. Μερικές φορές μας ξέρουν καλύτερα απ’ ότι εμείς τους εαυτούς μας. Με ευγενική ειλικρίνεια, είναι πρόθυμοι να μας καθοδηγήσουν και να μας υποστηρίξουν. Μοιράζονται το γέλιο και το δάκρυ μας. Η παρουσία τους μας θυμίζει ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι.»

8. «Συχνά σκέφτομαι πως η νύχτα είναι πιο ζωντανή και πιο πλούσια χρωματισμένη από ότι η μέρα.»

9. «Το να είσαι φυσιολογικός είναι ένας πλακόστρωτος δρόμος. Είναι άνετος να περπατάς αλλά δεν φυτρώνουν λουλούδια σε αυτόν.»

10. «..έχω τη φύση, τη τέχνη και την ποίηση και αν αυτό δεν είναι αρκετό, τότε τι είναι;»

11. «Κάποτε ο θάνατος θα μας πάει σε άλλο αστέρι.»

12. «Ονειρεύομαι αυτό που θέλω να ζωγραφίσω και μετά ζωγραφίζω το όνειρό μου.»

13. «Δεν ξέρω τίποτα με σιγουριά, αλλά το να βλέπω τα αστέρια με κάνει να ονειρεύομαι.»

14. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο καλλιτεχνικό από το να αγαπάς κάποιον.»

15. «Εάν ακούς μία φωνή μέσα σου να σου λέει πως δεν μπορείς να ζωγραφίσεις, τότε με κάθε μέσο ζωγράφισε και η φωνή θα σιωπήσει.»

Σκέψεις ενός εμβληματικού καλλιτέχνη..

1. Ο καλλιτέχνης

Ο Πωλ Γκωγκέν (Eugène Henri Paul Gauguin / 1848 – 1903) είναι Γάλλος ζωγράφος, εκπρόσωπος του ρεύματος του μετα-ιμπρεσιονισμού και έντονα πειραματικός καλλιτέχνης που επηρέασε τα ρεύματα της μοντέρνας τέχνης. Θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

Ο Γκωγκέν γεννήθηκε στο Παρίσι αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Λίμα του Περού. Σπούδασε στην Ορλεάνη της Γαλλίας και στη συνέχεια ταξίδεψε με εμπορικά πλοία και αργότερα με το Γαλλικό Ναυτικό περίπου έξι χρόνια. Το 1870 επέστρεψε στη Γαλλία και δούλεψε ως βοηθός χρηματιστή. Παράλληλα, ζωγράφιζε με τον Καμίλ Πισαρό και τον Σεζάν. Μέχρι το 1886 βρίσκονταν σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές καλλιτέχνες και συμμετείχε με έργα του στις εκθέσεις τους.

Μετά από μια παρένθεση στην Κοπεγχάγη όπου προσπάθησε να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις επέστρεψε στο Παρίσι και αφοσιώθηκε στην ζωγραφική. Από το 1886 έως το 1891 ο Γκωγκέν έζησε κυρίως στην περιοχή της Βρετάνης. Επηρεασμένος από τον ζωγράφο Εμίλ Μπερνάρ ο Γκωγκέν άλλαξε ιδιαίτερα το ύφος της ζωγραφικής του. Τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωγραφικής του έγιναν η χρήση μεγάλων επιφανειών και έντονων χρωμάτων. Δήλωνε απογοητευμένος από τον ιμπρεσιονισμό και στράφηκε περισσότερο στην αφρικανική τέχνη και την τέχνη της Ασίας. Παράλληλα, ήρθε σε επαφή με το έργο του Βίνσεντ βαν Γκογκ, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά και τον επισκέφθηκε για ένα διάστημα δύο μηνών στην Αρλ. Τόσο ο Γκωγκέν όσο και ο Βαν Γκογκ έπασχαν από κατάθλιψη και η συγκατοίκησή τους κατέληξε σε έντονη διαμάχη, με τελική συνέπεια ο Βαν Γκογκ να κόψει μέρος του αριστερού αυτιού του, αφού προηγουμένως είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν.

2. Συνάντηση με Βαν Γκογκ

Στην Αρλ συναντά τον γνωστό ζωγράφο Πωλ Γκωγκέν και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν. Μία στενή φιλία ξεκινάει, καθώς ο Βαν Γκογκ βλέπει στο πρόσωπο του Γκωγκέν τον πολύτιμο φίλο, που πάντα αναζητούσε.

Ο Γκωγκέν σε κακή ψυχολογική κατάσταση άφησε την Ευρώπη το 1891 και ταξίδεψε στην Πολυνησία. Εγκαταστάθηκε στην Ταϊτή και αργότερα στις νήσους Μαρκησίες, όπου πέρασε σχεδόν όλη την υπόλοιπη ζωή του, πραγματοποιώντας μόνον μία μόνο επίσκεψη στην Γαλλία. Τα έργα της περιόδου αυτής θεωρούνται ίσως τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς του και ξεχωρίζουν για τον έντονο συμβολισμό τους και τον πολλές φορές θρησκευτικό χαρακτήρα τους, εμφανώς επηρεασμένος από τον πολιτισμό των ιθαγενών της Πολυνησίας. Το σύνολο του έργου του Γκωγκέν, και κυρίως οι πειραματισμοί του γύρω από τη χρήση των χρωμάτων, θεωρείται πως επηρέασαν σημαντικά τα καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ού αιώνα.

3. Το έργο

Αυτό που έμεινε από τη θυελλώδη σχέση του είναι ο πίνακας του Βαν Γκογκ καλλιτεχνιμένος από τον Γκωγκέν. Τα χρώματα στην παλέτα του ζωγράφου, προσεγμένες πινελιές και το θέμα ο Βαν Γκογκ με τα όμορφα ηλιοτρόπια του, που φήμες λένε ότι τα επέλεγε σαν θεματολογία διότι δεν είχε χρήματα για κανονικά μοντέλα. Η μορφή στον πίνακα αν και αλλοιωμένη πρόκειται ξεκάθαρα για τη μελαγχολική μορφή του ζωγράφου. Η πανδαισία των χρωμάτων θυμίζει έντονα τους πίνακές του Βαν Γκογκ ίσως επιρροή του ενός προς τον άλλο ίσως χρήση για καλύτερη απόδοση του εικονιζόμενου, πλησιέστερη στα δικά του γούστα. Αποτύπωση της συγκατοίκησης και της φιλίας που κατέληξε σε απομάκρυνση αυτός ο πίνακας είναι ιστορικός τόσο για αυτόν που τον δημιούργησε όσο για αυτόν που δημιουργήθηκε.

4. Εκόμισε εις την Τέχνην

Κοσμικός, φιλόδοξος, χαρισματικός και κυρίως αυτοδίδακτος, ο Πωλ Γκωγκέν, θα παρατήσει πιάσει τα πινέλα επηρεασμένος από την ιμπρεσιονιστική τεχνοτροπία: αυτό το ρεύμα που αρχικά θα τον ενθουσιάσει, θα το εγκαταλείψει με βδελυγμία σχεδόν, αναζητώντας πιο καθαρούς τρόπους για να φτάσει στα βαθύτερα της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα τελειοποιήσει το ζωγραφικό του ύφος που θα γίνει γνωστός ως Συνθετισμός (επειδή παρουσιάζει μια εκδοχή της πραγματικότητας μέσω της μνήμης, και όχι της εκ του φυσικού απόδοσης του θέματος). Ο καλλιτέχνης δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να σέβεται τη φόρμα και το χρώμα. Ο Γκωγκέν θα εγκαταλείψει τα εγκόσμια στην καμπή μια νέας εποχής για την ιστορία της τέχνης. Το έργο του θα αποτελέσει το έναυσμα για μια νέα πορεία. Θα γίνει ο θεμελιωτής του πριμιτιβισμού και θα ανοίξει το δρόμο για τον γερμανικό Εξπρεσιονισμό. Παράλληλα οι πεποιθήσεις και η φιλοσοφία του, όπως εκφράστηκαν μέσα από το έργο του άλλα και τη στάση ζωής του, χαρακτηρίζονται από μια διαρκή διαμαρτυρία εναντία στα δείνα της βιομηχανικής καπιταλιστικής κοινωνίας της Ευρώπης. Επίσης, ανήκει στους πρωτοπόρους που εναντιώθηκαν στο αίσθημα ανωτερότητας των Ευρωπαίων απέναντι στους ιθαγενείς, τους οποίους θεωρούσαν βάρβαρους και τους οποίους επιδίωκαν με κάθε τρόπο να εκπολιτίσουν. Ο Γκωγκέν σέβεται και εξυμνεί τα ήθη και τα έθιμα μιας κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του και οι ανθρώπινες σχέσεις διέπονται από την αρχή της ελευθερίας.