Στην ανακοίνωση με αφορμή το θάνατό του του ΕΜΣΤ θα διαβάσουμε: «Στο έργο του η ορθόδοξη αγιογραφία εμπλουτίστηκε με στοιχεία από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τα ιαπωνικά μάνγκα, για να αποτυπώσει ως επί το πλείστο σύγχρονες, έντονα δραματοποιημένες σκηνές πολιτικών συγκρούσεων και κοινωνικών αγώνων». Όντως ο Στέλιος Φαϊτάκης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους που με παρρησία αποτύπωσε στο έργο του την ιστορική συνέχεια, τους κοινωνικούς αγώνες, την άνθηση της τεχνολογίας, κοινώς όλα τα γεγονότα που μας ταρακούνησαν στο τέλος του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα. Με αφορμή το θάνατό του ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στην τέχνη του, σε κάθε πτυχή της, στη ζωή και τη μοναδικότητα ενός ανθρώπου και δημιουργού που μας άφησε νωρίς.
Μοναδικά δημιουργήματα από γυαλί, φαίνονται απλά στη σύλληψη, και δύσκολα στην κατασκευή. Ακόμα και το πιο κοινό μάτι θα καταλάβαινε ότι κάθε ένα από τα γλυπτά είναι φτιαγμένο στο χέρι, στρώμα με στρώμα, για να αποκτήσει την τελική του μορφή. Τα γλυπτά από γυαλί είναι χωρίς αμφιβολία μοναδικά έργα τέχνης που απαιτούν απίστευτη δημιουργικότητα, υπομονή και δεξιοτεχνία από τους καλλιτέχνες ώστε να αποδώσουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Σας παρουσιάζουμε την συνέχεια από τα πιο εντυπωσιακά σύγχρονα γυάλινα γλυπτά
η ροή του νερού και H κίνηση του ανέμου
Η Shayna Leib είναι μια καλλιτέχνιδα που εμπνέεται από τα στοιχεία της φύσης και τη μουσική. Απόφοιτος σπουδών μουσικής στο κλασσικό πιάνο αλλά και του τμήματος καλών τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison, έχει εργαστεί εδώ κι είκοσι χρόνια πάνω σε πέτρα, μέταλλα, φωτογραφία, ακόμη κι ύφασμα. Βασικό υλικό του επαγγέλματος της όμως, θα παραμένει πάντα το γυαλί μιας κι όπως δηλώνει μπορείς να του δώσεις μορφή και κίνηση που θα εστιάζει στη λεπτομέρεια. Τα γλυπτά της τελευταίας της συλλογής με τίτλο «Wind & Water» εντυπωσιάζουν με τα χρώματα, την ιδιαίτερη τεχνική τους και την προσεγμένη λεπτομέρεια. Το άγγιγμα του νερού σε βρύα και το πέρασμα του ανέμου πάνω από τους βάλτους ήταν η πηγή της έμπνευσής της γι’ αυτή τη συλλογή έργων
«Το νερό κι ο άνεμος είναι δυο δυνάμεις με αντιφατικό κι ασταθή χαρακτήρα. Περιλαμβάνουν την ευθραυστότητα και τη βία, τη διαφάνεια και την αναταραχή. Είναι φορές που καταπραΰνουν κι άλλοτε που καταστρέφουν» δηλώνει η Shayna.
Αέρινα γλυπτά από γυαλί
Έναν μυστικιστικό κόσμο από γυάλινα γλυπτά δημιουργεί η Κιμ Κοτοταμαλούνε (Kim KototamaLune), με περίτεχνα επεξεργασμένα πλέγματα. Η καλλιτέχνης που γεννήθηκε στο Βιετνάμ και τώρα ζει και εργάζεται στη Γαλλία, χαρακτηρίζεται από τις δημιουργίες γυάλινων πλεγμάτων χωρίς καλούπια, στα οποία δίνει γλυπτική μορφή. Στόχος είναι να παίρνουν άλλη διάσταση όταν τα τοποθετεί σε σκοτεινά δωμάτια. Το φως που πέφτει επάνω τους, διεισδύει στο εσωτερικό και εκπέμπει δραματικές σκιές στους γύρω τοίχους. Όπως λέει η Kim οι εμπνεύσεις της προέρχονται από την αναζήτηση πολιτισμικής ταυτότητας, της προέλευσης της ζωής και τις ενδιάμεσες φάσεις του βίου μας.
ΟΙ ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΒΡΑΧΩΔΕΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ Stephen Beardsell
Η συλλογή γλυπτών του Βρετανού Stephen Beardsell που το σχήμα τους είναι εμπνευσμένο από τις βραχώδεις ακτές του Cornwall μπορεί εύκολα να σου κλέψει την ανάσα. Η δουλειά που έχει γίνει με το γυαλί είναι εντυπωσιακή τόσο σε σχήματα, όσο και σε χρώματα. Το σφηνοειδές σχήμα χαρίζει στο γλυπτό μια εντυπωσιακή από κάθε πλευρά προοπτική. Το μπλε που απεικονίζει την θάλασσα εισβάλει με ιδανικό τρόπο στο βαθύ πράσινο, ενώ τα σπασίματα του γυαλιού παραπέμπουν χαρακτηριστικά σε μια βραχώδη ακτή. Τέλος μια ξεχωριστή λεπτομέρεια είναι οι φυσαλίδες που υπάρχουν μέσα στο γυαλί και δίνουν την αίσθηση του υγρού στοιχείου.
Η έμπνευση του Stephen Beardsell προέρχεται κυρίως την φύση. Ο τρόπος που δουλεύει το γυαλί είναι πραγματικά μοναδικός, καθώς καταφέρνει να μεταφέρει στα μικρά γυάλινα δημιουργήματα του την αίσθηση ολόκληρων φυσικών τοπίων.
Εύθραυστη ομορφιά: η φύση γίνεται γλυπτά από γυαλί
Την ομορφιά και λεπτομέρεια των μορφών της φύσης μιμούνται τα έργα της Ζιλί Γκονς. Μπουμπούκια, βρύα που σχηματίζονται ανάμεσα σε κλαδιά που έχουν πέσει στο έδαφος, δροσοσταλίδες οι οποίες μόλις και καταφέρνουν να ισορροπήσουν σε στελέχη γρασιδιού που χορεύουν στο αεράκι. Η Γαλλίδα υαλουργός άρχισε να δημιουργεί τα γλυπτά της το 1997.
Παθιασμένη με τη διατήρηση παλιών τεχνικών υαλουργίας στη χώρα της η Γκονς συγχωνεύει τα υάλινα γλυπτά της με ξύλο, σπόρους, μανιτάρια, χαρτί, ύφασμα, μέταλλα, κόκαλα, ακόμη και φτερά. “Το ράψιμο είναι παρόν σε όλα τα γλυπτά μου, μ’ αυτό τον τρόπο δένω τα υλικά” εξηγεί. Η χρήση του φλόγιστρου απαιτεί από τη Ζιλί Γκονς πλήρη έλεγχο του σώματός της: ελέγχοντας την αναπνοή και τις κινήσεις της μπορεί να δίνει διάφορα σχήματα στο λιωμένο γυαλί.
“Μεγάλωσα ανάμεσα σε τεχνίτες και καλλιτέχνες, και γρήγορα ανακάλυψα ότι ήθελα ένα επάγγελμα στο οποίο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου. Διάλεξα το γυαλί κατά τύχη, αλλά όταν παρακολούθησα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τράβηξε αμέσως. Στον πυρήνα των δημιουργιών μου είναι η ευχαρίστηση να βλέπω τη φλόγα και το γυαλί να λιώνει. Αυτό που αγαπώ στην υαλουργία είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ του γυαλιού και της φλόγας παρά μόνο τα χέρια αυτού που δουλεύει το φλόγιστρο” λέει η Γκονς που ζει κοντά σε δάσος, περιτριγυρίζεται από τη συνεχή εναλλαγή της υφής και των χρωμάτων των αντικειμένων και εμπνέεται. “Έχω ανάγκη να ζω κοντά στη φύση, μιας και είναι η πηγή της έμπνευσής μου” εξομολογείται.
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Έντγκαρ Ντεγκά, τον γνωστό Παριζιανο καλλιτέχνη που άφησε ένα βαθιά ανθρώπινο στιγμή στη σύγχρονη ζωγραφική
Η οικογένεια Ντε Γκα
Ο Εντγκαρ Ντε Γκα γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Ιουλιου του 1834. Καταγόταν από μία πλούσια οικογένεια, με πατέρα Γάλλο-Ίταλό και μητέρα Κρεολή, από τη Νέα Ορλεάνη. Ήταν ο μεγαλύτερος από πέντε αδέλφια. Ο πατέρας του, στο επάγγελμα τραπεζίτης, ήταν ένας άνθρωπος πολύ καλλιεργημένος και ιδιαίτερα φιλόμουσος. Όταν πέθανε η μητέρα του ζωγράφου, στα 13 του χρόνια, την πνευματική του καλλιέργεια ανέλαβε αποκλειστικά ο πατέρας.
Το όνομα
Το πλήρες όνομα του ζωγράφου ήταν Εντγκάρ Ιλαίρ Ζερμαίν ντε Γκα και αντανακλά την πολυπολιτισμικής καταγωγή του. Το επίθετό του, ντε Γκα, διατήρησε ως είχε ως τα σαράντα του έτη, όποτε άρχισε να υπογράφει με εκείνο μονολεκτικά, ως Ντεγκά.
Η κλίση προς τη ζωγραφική
Ο Εντγκάρ Ντεγκά ζωγράφιζε από μικρή ηλικία. Αποφοιτώντας από το λύκειο, με μπακαλορεά στη λογοτεχνία, είχε ήδη μετατρέψει ένα δωμάτιο του σπιτιού σε στούντιο. Ξεκινα να δουλεύει ως αντιγραφέας στο Λούβρο, εμπνέεται από τον Ενγκρ και τους μεγάλους Αναγεννησιακους ζωγράφους, αλλά ο πατέρας του επιμένει να ακολουθήσει νομικές σπουδές. Γράφεται στη νομική σχολή του Παρισιού, αλλά μετά από δύο χρόνια εγκαταλείπει. Σε αυτό συνετέλεσε και η γνωριμία του με τον Ενγκρ.
Τραβάτε γραμμές, νεαρέ μου, χαράζετε γραμμές εκ του φυσικού ή από μνήμης και θα γίνετε καλός καλλιτέχνης
Ντ. Ενγκρ
Αυτά ήταν τα λόγια του μεγάλου Ενγκρ στον Ντεγκά όταν τον πρωτογνώρισε, το 1855. Την ίδια χρόνια, έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου φοιτησε κοντά στον Λ. ντε Λαμότ, μαθητή του Ενγκρ.
Στην Ιταλία
Το 1858 ο Ντεγκά ταξιδεύει στην Ιταλία. Δεν είναι η πρωτη φορά που πηγαινει εκεί, αλλά είναι η πιο καθοριστική. Ταξιδεύει στη Ρώμη, τη Φλωρεντία, το Βιτερμπο , το Ορβιέτο, στην Περρούτζια και την Ασσιζη. Μελετά τους αναγεννησιακους ζωγράφους, που θα αποτελέσουν μια από τις βασικές επιρροές του και δημιουργεί προσχέδια για το γνωστό του πίνακα «Η οικογένεια Μπελέλλι», που αποτελεί οικογενειακό πορτραίτο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι από τους αριστουργηματικούς αναγεννησιακους πίνακες, ο Ντεγκά επιλέγει να μελετήσει λεπτομέρειες και αποσπάσματα που του έκαναν εντύπωση και όχι τη συνολική παράσταση.
Η οικογένεια Μπελέλλι
Αντλώντας θεματολογία από την Ιστορία
Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία, περίπου το 1860, επικεντρώνεται σε θέματα ιστορικά. Δίνει μεγάλη έμφαση στη λεπτομέρεια, στο καθαρό σχέδιο. Δίνει περισσότερη σημασία στην απόλυτη απόδοση των ανθρωπίνων χαρακτηριστικών και των εκφράσεων παρά στην απεικόνιση του ιστορικού γεγονότος καθεαυτού. Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στον πίνακα του «Νεαροί Σπαρτιάτες», όπου οι μορφές μοιάζουν περισσότερο με Παριζιανους εφήβους από νεανικές συμμορίες της Μονμάρτης, παρά με αρχαίους Έλληνες νέους.
Νεαροί Σπαρτιάτες σε ασκησηΗ Σεμίραμις χτίζοντας τη Βαβυλώνα
Η φιλία με τον Μανέ
Την ίδια χρονική περίοδο, ο Ντεγκά γνωρίζεται με τον Μανέ. Από εκεί και στο εξής θα συνάψουν μία δυνατή φιλιά και αμοιβαία αλληλοεκτίμηση. Ο Μανέ τον γνωρίζει σε ένα κύκλο Ιμπρεσιονιστών καλλιτεχνών, τον φέρνει σε επαφή με προσωπικότητες όπως ο Ζολά, ο Σεζάν, ο Ρενουάρ και ο Μονέ. Σταδιακά αρχίζει μια νέα περίοδος στη ζωγραφική του.
Ένας ιμπρεσσιονισμος της καθημερινότητας
Η τέχνη του Ντεγκά αρχίζει να αντλεί θεματολογία από την καθημερινότητα. Ιπποδρομίες, άνθρωποι στη δουλειά, καπελάδες και πλύστρες, αριστοκράτες και χορεύτριες αρχίζουν να γίνονται κυρία θέματα στους πίνακές του. Απαρνούμενος σταθερά τον Ιμπρεσσιονισμό, τη ζωγραφική στην ύπαιθρο και επιμένοντας να αυτοχαρακτηρίζεται Ρεαλιστής, αποτυπώνει ωστόσο την έμπνευση του με τον ιμπρεσιονιστικό τρόπο. Σκηνές της πόλης, της ρουτίνας, ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης αποδίδονται με ζωντάνια και εξαντλητική λεπτομέρεια.
Οι πλύστρες
Ο Πόλεμος
Με την έναρξη του Γάλλο-πρωσικού πολέμου, το 1870, ο Ντεγκά επιστρατεύεται, όπως και πολλοί συνάδελφοι του στην Εθνοφρουρά. Αυτή είναι και η περίοδος που θα αρχίσει να αντιμετωπίζει προβλήματα όρασης. Η σταδιακή επιδείνωση της κατάστασής του θα τον καταστήσει σχεδόν τυφλό προς το τέλος της ζωής του. Αντίστοιχα θα επηρεάσει και το καλλιτεχνικό του ύφος
Το Φουαγιέ του Χορού και η Σχολή Μπαλέτου
Μετα την ανακωχή, ο ζωγραφος αρχίζει να συχνάζει στα παρασκήνια της όπερας. Η Σχολή Μπαλέτου τον εμπνέει να αρχισει την απεικόνιση σκηνών χορού και μικρών χορευτριών, το θέμα για το οποίο είναι κυρίως γνωστός. Ο πρώτος του πίνακας αυτού του είδους ήταν «Το φουαγιέ του Χορού»
Η Νέα Ορλεάνη
Ο Ντεγκά έζησε για ένα περίπου χρόνο κοντά στο θείο του στη Νέα Ορλεανη. Άντλησε έμπνευση από το εξωτικό -για τα δικά του δεδομένα- στοιχείο, αλλά τα προσχέδια του ως επι το πλείστον δεν κατέληξαν σε πίνακες. Η ξεχωριστή αύρα της Λουϊζιάνα, ωστόσο, αφήνει το ιδιαίτερο στίγμα της στον καλλιτέχνη. Επιστρέφοντας ζωγραφίζει έναν από τους γνωστότερους πίνακες του, την Αγορά του μπαμπακιού, που απεικονίζει τις συναλλαγές στο γραφείο του θείου του.
Η επιστροφή στη Γαλλία
Επιστρέφοντας στη Γαλλία, οι πίνακες του Ντεγκά επιστρέφουν στην ρεαλιστική θεματολογία. Η σύνθεση ωστόσο αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία και η παλέτα του γίνεται πιο έντονη και λαμπερή. Μετά το θάνατο του πατέρα του, και τα χρέη που είχε αφήσει ο αδελφός του, εισέρχεται σε μια ιδιαίτερα δημιουργική δεκαετία, κατά την οποία φιλοτεχνεί ορισμενα από τα πιο εμβληματικά έργα του. Εκθέτει τη δουλειά του σε πέντε εκθέσεις μαζί με τους ιμπρεσιονιστές συντρόφους του, συμμετέχοντας και στην οργάνωσή τους, παρά τις αντιθέσεις του προς το Κινημα. Καθώς η οικονομική του κατάσταση βελτιώνεται, στρέφεται και προς τη συλλογή έργων τέχνης, με έμφαση στους αγαπημένους του Ντελακρουά, Ενγκρ και Ντωμιέ.
Ο εφευρέτης της κοινωνικής φωτοσκιάσεως
Η ζωγραφική του Ντεγκά αποκτά όλο και μεγαλύτερη ελευθερία, οι σκηνές γίνονται πιο ρευστές, το φως αξιοποιείται για να διαχωριστούν τα πλάνα, με τέτοιο τρόπο, ώστε στο βάθος να γινεται ένα με τις μορφές. Οι αντανακλάσεις, οι σκιές και οι αποχρώσεις δουλεύοντας με τρόπο πρωτοποριακό και μοναδικό. Αυτή η τεχνική, η οποία έγινε το κύριο μέλημα του ζωγράφου ήταν και ο λόγος που οι φίλοι του τον αποκαλούσαν ειρωνικά «Εφευρέτη της κοινωνικής φωτοσκιάσεως».
Η απομόνωση
Ο Ντεγκά πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του σε πλήρη απομόνωση. Οι αντισημιτικές του ιδέες τον απομάκρυναν από μεγάλο μέρος των φίλων του, ενώ η όραση του είχε εξασθενήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ζωγράφιζε κυρίως με βάση το νέφτι, το παστέλ η την τέμπερα, δίνοντας όλο και μεγαλύτερη προσοχή στο φως και το χρωμα. Με τη δεξιοτεχνία του δημιούργησε έργα λυρικά, φαντασιακα, συνδυάζοντας τεχνικές. Υπήρξε μάλιστα ο εφευρέτης της μονοτυπίας. Η πιο χαρακτηριστική συλλογή που δημιούργησε με παστέλ ήταν η σιερα των γυναικών που «Λούζονται, πλένονται, χτενίζονται ή τις χτενίζουν»
Ο Εντγκάρ Ντεγκά πέθανε απομονωμένος σε ηλικία 83 ετών σαν σήμερα, το 1917 στο Παρίσι, αφήνοντας μια μεγάλη συλλογή πινάκων, χαρακτικών και γλυπτών, αποτέλεσμα μιας δυναμικής και προοδευτικής καλλιτεχνικής αναζήτησης, μιας έμπνευσης που αξιοποίησε ακόμη και τους φυσικούς περιορισμούς για να μετουσιωθεί σε πρωτότυπο καλλιτεχνικό έργο.
Το σημερινό άρθρο της φίλης μας θα αφιερώσουμε στον Αλέξη Ακριθάκη, ένα σύγχρονο έλληνα ζωγράφο, που έζησε μια περιπετειώδη μποέμ, όπως θα τη χαρακτηρίζαμε, ζωή .
Ο Αλέξης Ακριθάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, από μια ευκατάστατη οικογένεια που ζούσε στο Κολωνάκι. Υπήρξε ιδιαίτερα αντιδραστικός ως μαθητής και είχε αποβληθεί από κάθε σχολείο όπου φοίτησε!
Τα πρώτα του σχέδια έκανε στο ιστορικό καφενείο Βυζάντιο, το οποίο βρισκόταν στην πλατεία Κολωνακίου και φιλοξενούσε κύκλους αντισυμβατικών διανοούμενων. Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, Κυριότερη πηγή έμπνευσης του αποτελούσε η λογοτεχνία και η ποίηση, ιδιαιτέρως ο Μακρής και ο Ταχτσής.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 αποφασίζει να φύγει με μια μοτοσικλέτα για να ζήσει στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα θα παραμείνει για τρία περίπου χρόνια, αρνούμενος κάθε συμβατικότητα στον τρόπο ζωής του. Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 1960 πραγματοποιεί έκθεση των έργων του στην Θεσσαλονίκη και αργότερα, στο γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών στήνει την πρώτη σημαντική ατομική του έκθεση. Παράλληλα ασχολείται με την εικονογράφηση, για παραδειγμα με έργα που έκανε για το περιοδικό “Πάλι” του Νάνου Βαλαωρίτη, και την σκηνογραφία.
Το 1968, ο Ακριθάκης λάμβανε υποτροφία από το γερμανικό κράτος και εγκαθίσταται στο Βερολίνο. Στα επόμενα χρόνια η ζωή και η εργασία του Λαμβάνουν χώρα μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας και αποκτά διεθνή φήμη.
Το καλλιτεχνικό του στυλ είναι έντονα αφηγηματικό, Χρησιμοποιεί συμβολικά μοτίβα και έντονα χρώματα. Σε πολλά έργα του διακρίνουμε και στοιχεία μιας πυκνής γραφής, ως επιρροή από τη λογοτεχνία. Εκτός από πίνακες δημιουργεί κολλάζ, εργα εικονογράφησης, σκηνικά και σχέδια αντικειμένων. Στις επιρροές του μπορεί να συμπεριληφθεί και το κίνημα του φωβισμού. Ο ίδιος ανέφερε ότι δεν επιθυμούσε να ενταχθεί καλλιτεχνικά σε κανένα κίνημα, αναζητώντας διαρκώς μία προσωπική γλώσσα στη ζωγραφική του.
Η οριστική επιστροφή του Αλέκου Ακριθάκης στην πατρίδα θα γίνει το 1984, με τη υγεία του να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η σχέση του με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά συνέβαλε κατα κύριο λόγο σε αυτή την επιδείνωση. Ο καλλιτέχνης έφυγε από τη ζωή το 1994 σε ηλικία 55 ετών, αφήνοντας ημιτελή την τελευταία συλλογή με έργα του, εμπνευσμένα από τους τροφίμους του Δρομοκαΐτειου, όπου νοσηλεύθηκε για αποτοξίνωση.
Το έργο τέχνης της ημέρας που θα σας παρουσιάσουμε σήμερα είναι ο πίνακας “Ηφύση την αυγή”, του Μαξ Ερνστ.
Ο Ερνστ γεννήθηκε σε μια πόλη λίγο έξω από την Κολωνία, το 1891. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος σε ένα άσυλο κωφαλάλων, ενώ ασχολούνταν και ο ίδιος ερασιτεχνικά με την ζωγραφική. Οι πρώτες αναθέσεις για πίνακες που είχε ο Μαξ Έρνστ ήταν από τον επίσκοπο της περιφέρειας του, και αφορούσαν σε αντιγραφές έργων μεγάλων ζωγράφων. Τα πρώιμα έργα του Έρνστ είναι κυρίως ρομαντικού ύφους.
Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές τα ανησυχίες εκδηλώνονται αρχικά με τη συμμετοχή του σε ομάδες, όπως η”Νεαρή Ρηνανία” του Α. Μάκκε και ο “Γαλάζιος Καβαλάρης”, μιαομάδα εμπνευσμένη από τον Καντινσκυ και τον Μαρκ, καθώς και στο περιοδικό “Η θύελλα”. Γνωρίζει τον Γάλλο ποιητή και διανοούμενο Απολλιναίρ και τις ιδέες του στη Βόννη, ενώ την αποφασιστική στροφή προς τη ζωγραφική θα κάνει το 1911, έχοντας έρθει σε επαφή με έργα των Βαν Γκογκ, Σεζάν και Picasso σε μία έκθεση στην Κολωνία. Λίγο αργότερα γνωρίζει και τον Χάνς Αρπ, ο οποίος του δίνει το έναυσμα να ασχοληθεί με τον μοντέρνο ποιητή Ρεμπώ.
Το ευρύ πνεύμα του ζωγράφου και ο κοσμοπολιτισμός του, σε μία ιδιαίτερα ταραγμένη ιστορική περίοδο -ο Α παγκόσμιος πόλεμος, κατά τον οποίο ο ζωγραφος στρατεύτηκε- τον έφεραν σε μια ιδιαίτερα καρποφόρα πνευματική καλλιτεχνικη και φιλοσοφική αναζήτηση. Ο Έρνστ, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες και διανοούμενων της εποχής του, είχε αγανακτήσει από την αγριότητα και τη ματαιότητα του πολέμου. Έτσι, όταν στο Μόναχο ανακαλύπτει δημοσιεύματα των Ντανταϊστών της Βιέννης και την τέχνη του ντε Κίρικο, σε ένα τεύχος του περιοδικού μου πλαστικές αξίες, Αρχίζει ενθουσιωδώς να ασχολείται με τον ντανταϊσμό. Βασική φιλοσοφία του κινήματος αυτού είναι η άρνηση όλων των καθιερωμένων κοινωνικών, ηθικών και αισθητικών αξιών, η γελοιοποίηση και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκθέτει μερικά έργα και στη συνέχεια αρχίζει να ασχολείται με επιτυχία με το κολάζ, μέσω του οποίου βρίσκει σταδιακά το μονοπάτι του Σουρεαλισμού.
Η αμοιβαία εκτίμηση και η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ζωγράφο και τον ποιητή Πωλ Ελυάρ, Γίνεται η αφορμή να εγκατασταθεί ο Έρνστ στο Παρίσι. Η ζωή του είναι δύσκολη, έχει μεταναστεύσει παράνομα, και για να συντηρηθεί ο ίδιος και οικογένειά του δουλεύει σε μία βιοτεχνία ενθύμιο. Τα επόμενα χρόνια ταξιδεύει στην Άπω Ανατολή, μετά από πρόσκληση του Ελυάρ. Το 1924, Γυρνώντας στο Παρίσι μετά από αυτά τα ταξίδια του, διαβάζει το “Μανιφέστο του Σουρεαλισμού” που δημοσίευσε ο Μπρετόν. Στο σουρεαλισμό βρίσκει την απόλυτη έκφραση των καλλιτεχνικών του ιδεών. Ζωγραφίζει παραστάσεις που μοιάζουν βγαλμένες από το ασυνείδητο. Την ίδια περίπου εποχή αποφασίζει να ασχοληθεί και με το φροττάζ, την τεχνική αποτύπωσης της υφής και του ανάγλυφου των υλικών σε χαρτί, με τη βοήθεια ενός μολυβιού. Εξελίσσει αυτή τεχνοτροπία σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να δημιουργεί όχι μόνο εξαιρετικά σκίτσα με συνθέσεις μεταφορικές και υποβλητικές, αλλά επίσης παραστάσεις στις οποίες χρησιμοποιεί σε τοπία και πρόσωπα μεταφέροντάςτες στον καμβά.
Με την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ωμά ξέρεις καταφεύγει στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Κατά την περίοδο παραμονής του στην Αμερική δημιουργεί όχι μόνο 36 περίπου πίνακες, αλλά και γλύπτες εικόνες και παραστάσεις.
Ο πίνακας τον οποίο θα παρατηρήσουμε σήμερα ονομάζεται η φύση την αυγή. Είναι λάδι σε μουσαμά, όπου κυριαρχούν τα ψυχρά χρώματα Και δημιουργήθηκε το 1936. Στο έργο διακρίνεται ένα ανθρωπόμορφο πίνω πίνω στα αριστερά, το οποίο ανοίγει δρόμο μέσα από την πυκνή βλάστηση, ώστε να φτάσει στη γυμνή γυναικεία φιγούρα που βρίσκεται στην άλλη πλευρά, κάτω δεξιά, του πίνακα. Η σκηνή αυτή της καταδίωξης, που είναι ερωτικά φορτισμένη, αποτελεί μία αλληγορία της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθεί ο καλλιτέχνης, προκειμένου να μετουσιώσει την έμπνευση του σε έργο. Η πυκνή βλάστηση εδώ, δεν αντιπροσωπεύει μόνο τη φύση με τις σκοτεινές πλευρές της, αλλά και την περίπλοκη διαδικασία της αισθητικής αναδημιουργίας. Κατ αναλογία, του πουλί είναι ένας εναλλακτικός εαυτός, ένα alter ego, του ζωγράφου, που ένα κομμάτι του σε κάθε δημιούργημά του.
Είναι πραγματικά τόσο περίτεχνα και ιδιαίτερα και έχουν δημιουργηθεί με εξαιρετική προσοχή στην λεπτομέρεια. Τα γλυπτά από πολυεπίπεδο γυαλί είναι χωρίς αμφιβολία μοναδικά έργα τέχνης που απαιτούν απίστευτη δημιουργικότητα, υπομονή και δεξιοτεχνία από τους καλλτέχνες ώστε να αποδώσουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Η φύση «εγκλωβίζεται» στο γυαλί
Αν και φαίνεται απίθανο, αυτές οι ημιδιαφανείς γυάλινες σφαίρες σφύζουν από δραστηριότητα και ζωή! Ο καλλιτέχνη Paul Stankard βάζει όλη του τη μαεστρία στη δημιουργία γυάλινων σφαιρών στο εσωτερικό των οποίων τοποθετεί έντομα, λουλούδια, φυτά και γενικότερα αναπτύσσει διάφορα σκηνικά παρμένα από το φυσικό περιβάλλον. Ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του στο γυαλί δημιουργώντας ταπεινά πρες παπιέ αλλά στην πορεία του χρόνου η καλλιτεχνική του δημιουργία βοήθησε στο να αλλάξει η άποψη με την οποία κάποιος βλέπει τα γυάλινα αντικείμενα.
Δίνοντας μάχη στην εφηβεία του για να αντιμετωπίσει τη ανακάλυψε την αγάπη του για το γυαλί, το οποίο φρόντισε να σπουδάσει σε όλη του την έκταση. Αρχικά ξεκίνησε να δημιουργεί γυάλινα αντικείμενα και να τα πουλά σε βιοτεχνίς, όμως οι αυξημένες ανάγκες του λόγω δημιουργίας οικογένειας δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει αυτή την πολυτέλεια. Περιορίστηκε λοιπόν στη δημιουργία πρες παπιέ στην αποθήκη του ως χόμπι, παράλληλα με την κύρια εργασία του. Μέχρι που ένας έμπορος τέχνης ανακάλυψε τις δημιουργίες του και έκτοτε τα έργα του εμφανίζονται σε πάνω από 60 μουσεία σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Smithsonian, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης και Μουσείο Λούβρου.
ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ γλυπτά από γυαλί με θέμα τη θάλασσα
Ο αυτοδίδακτος Ben Young κατάγεται από την Αυστραλία και ασχολείται με τη γλυπτική σε γυαλί, δημιουργώντας μοναδικά έργα τέχνης με θέμα τη θάλασσα. Οι συλλογές του είναι εμπνευσμένες όπως είναι ολοφάνερο, από την θάλασσα και έχει προσπαθήσει να αποτυπώσει στα έργα το τη δύναμη και την τελειότητα της θάλασσας αλλά και του τέλειου κύματος. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην επηρεαστεί από το υγρό στοιχείο αφού είναι δεινός σέρφερ και ναυπηγός μεταξύ άλλων. Ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει τη μοναδική ομορφιά του νερού, είτε είναι ήρεμο είτε θυελλώδες, αποτυπώνοντας το θαύμα της θάλασσας με το δικό του τρόπο.
«Σκέφτομαι πάρα πολύ πριν αρχίσω να σχεδιάζω ή να κόβω και στη συνέχεια σκιαγραφώ την ιδέα μου με το χέρι. Μόνο τo καλύτερης ποιότητας γυαλί και τα καλύτερα υλικά επιλέγονται για να δημιουργήσω τα κομμάτια μου. Η υφή και το χρώμα του γυαλιού είναι διαφορετική σε κάθε κομμάτι που κάνω, διασφαλίζοντας την μοναδικότητα των έργων τέχνης. Λατρεύω να βλέπω τα «παιχνίδια» που κάνει το φως μέσα στο γυαλί» εξηγεί ο ταλαντούχος Ben Young.
Ο Young δημιουργεί το σκηνικό που θέλει με τσιμέντο και το συμπληρώνει με γυάλινα σχήματα, τα οποία συνήθως λειτουργούν ανατρεπτικά. Όπως λέει ο ίδιος, ο φωτισμός παίζει μεγάλο ρόλο στην παρουσίαση των έργων του.
«Όταν ανάβει από κάτω το φως αντανακλά και εκπέμπει την ψευδαίσθηση ότι το κομμάτι θα ζωντανέψει. Ελπίζω οι θεατές να φανταστούν το έργο ως κάτι «ζωντανό» που δημιουργεί την ψευδαίσθηση του χώρου, της κίνησης, του βάθους και της αίσθησης του χώρου». Και καταλήγει: «Μου αρέσει να παίζω με την ειρωνεία μεταξύ του γυαλιού που είναι ένα συμπαγές υλικό και του πώς μπορώ να διαμορφώσω με αυτό φυσικά και οργανικά σχήματα».
Στην πρόσφατη έκθεσή του στο Σικάγο τα έργα του κέρδισαν τις εντυπώσεις και τα πιο θετικά σχόλια των θεατών. «Το γυαλί έχει τα δικά του μυστικά ως προς την επεξεργασία αλλά παράλληλα είναι ένα υλικό με πολλές δυνατότητες και μπορείς με αυτό να δημιουργήσεις κύματα, πολλά χρώματα, να αποδώσεις εν τέλει αυτή τη μαγεία του ωκεανού. Με την τεχνική των layers (πολλά στρώματα γυαλιού, το ένα πάνω στο άλλο) επιλέγεις το πάχος και ανάλογα έχεις το χρώμα που επιθυμείς», λέει ο ίδιος.
ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ: Γλυπτά από γυαλί και πέτρα
«Τα βράχια εδώ στο Βορειοδυτικό τμήμα της Αμερικής με γοητεύουν. Μεγαλώνοντας στη Φλόριντα, δεν υπήρχε τίποτα στο σχήμα των βράχων που να θυμάμαι. Αλλά εδώ, υπάρχουν μεγάλα, όμορφα βράχια! Πάντα θαυμάζω την ποικιλία όταν βρεθούμε σε ένα στεγνό, βραχώδες κοίτασμα ποταμών». Ο καλλιτέχνης Todo Ramon που γεννήθηκε στο Τόκιο συνδέει κομμάτια από πέτρα, ηφαιστειακό πέτρωμα, οψιανό, απολιθώματα, βιβλία και ακόμη και κομμάτια του Τείχους του Βερολίνου με διαφανή στρώματα γυαλιού. Λαμβάνοντας ακατέργαστα κομμάτια φυσικού υλικού, πολλά από τα οποία μαζεύει στους περιπάτους του, και προσθέτοντας γυαλισμένα κομμάτια γυαλιού, δημιουργεί γλυπτά που είναι ασταθή και εκπληκτικά.
Η αντιπαράθεση της απότομης σκληρής επιφάνειας του γυαλιού που είναι σφηνωμένη μεταξύ του καταρρέοντος πορώδους αποτελεί ένα καλλιτεχνικό σχόλιο σχετικά με τη φύση του υλικού. Συνδυάζοντας αυτά τα διαφορετικά υλικά, ο καλλιτέχνης μιλά για ευθραυστότητα και σταθερότητα. Ο Todo συγκεντρώνει τις πέτρες και τα απολιθώματα ενώ περπατάει (έχει έδρα το Ντύσελντορφ) και αρχικά τις επεξεργάζεται ως αντικείμενα του πολιτισμού και της γης, από την οποία προέρχονται. Εισάγοντας κάτι «ξένο» σε αυτά τα κομμάτια, ο Todo ουσιαστικά ξαναγράφει την ιστορία τους στον κόσμο. Αυτά τα έργα τέχνης είναι σαν εκθέματα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας ή του Τμήματος Γεωλογίας.
O Vincent Van Gogh αναγνωρίζεται ως ο κορυφαίος μετα- ιμπρεσιονιστής καλλιτέχνης στον κόσμο αλλά και ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών, έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη δεκάδες ζωγραφικά αριστουργήματα, σαν την “‘Εναστρη Νύχτα”, τους “Πατατοφάγους” και τα “Ηλιοτρόπια”. Επίσης, είναι ίσως ο ζωγραφός με τις περισσότερες αυτοπροσωπογραφίες μετά τον Ρεμπράντ. Δημιούργησε περίπου 40 αυτοπροσωπογραφίες σε διάστημα 10 ετών. Και το μεγάλο κεφάλαιο που κατέχει στην ιστορία της Τέχνης, το οφείλει -κατά ένα μέρος- και σε αυτές, καθώς αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του έργου του ως ζωγράφος. Η ειρωνεία είναι ότι εκείνος ζωγράφιζε τον εαυτό του γιατί συχνά δεν είχε χρήματα για να πληρώσει για μοντέλα. Η πρώτη αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ που διατηρείται ακόμα χρονολογείται από το 1886.
Φυσικά, οι αυτοπροσωπογραφίες του αποτελούν μέχρι σήμερα αντικείμενο μελέτης και διχάζουν τους ειδικούς. Άλλωστε, ακόμα και στις μέρες μας, οι ιστορικοί της τέχνης είναι διχασμένοι ως προς το αν η Αυτοπροσωπογραφία του 1889 ή η Αυτοπροσωπογραφία χωρίς γενειάδα είναι η τελευταία αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ. Δεν παυούν όμως να αποτελούν μοναδικά έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας που θαυμάζονται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
αυτοπροσωπογραφια του 1889
Ο πίνακας δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1889, την εποχή που ο ζωγράφος ήταν έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική του Saint Remy.
Ο Λιθουανός φωτογράφος Tadas Černiauskas αναδημιούργησε ψηφιακά αυτήν την εμβληματική αυτοπροσωπογραφία του Βαν Γκογκ προσπαθώντας να αποδώσει όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, το πραγματικό πρόσωπο του Ολλανδού ζωγράφου.
ΑυτοΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΧΩΡΙΣ ΓΕΝΙΑ
Αν και ο Βαν Γκογκ ζωγράφισε πολλές αυτοπροσωπογραφίες, αυτό το έργο είναι το πιο διάσημο, καθώς θεωρείται η τελευταία αυτοπροσωπογραφία του και μια από τις λίγες που τον απεικονίζει χωρίς γενειάδα. Δόθηκε από τον ίδιο στην μητέρα του, ως δώρο γενεθλίων. Είναι ένα από τα πιο ακριβά έργα ζωγραφικής όλων των εποχών, καθώς πωλήθηκε για $ 71.500.000 το 1998, και είναι τώρα μέρος ιδιωτικής συλλογής.
αυτοπροσωπογραφια με ψαθινο καπελο
Μια απ’ τις «Αυτοπροσωπογραφίες» του Βίνσεντ Βαν Γκογκ είναι πιθανώς ένα πορτρέτο του αδελφού του, Τέο, υποστηρίζουν ειδικοί του Μουσείου Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ σε μια ενδελεχή μελέτη τους 600 σελίδων από το 2011 και μετά.Ο Λουίς βαν Τίλμποργκ, ένας από τους εμπειρογνώμονες του μουσείου, εκτιμά ότι το έργο που φιλοτεχνήθηκε το καλοκαίρι του 1887, απεικονίζοντας έναν άνδρα που φοράει ψάθινο καπέλο και μπλε σκούρο σακάκι, είναι στην πραγματικότητα ο, κατά πέντε χρόνια νεότερος, αδελφός του Ολλανδού ζωγράφου.«Το συμπέρασμα αυτό στηρίζεται σε αρκετές εμφανείς διαφορές μεταξύ των δύο αδελφών» αναφέρει ο Βαν Τίλμποργκ, υπογραμμίζοντας ανόμοια χαρακτηριστικά -όπως η γενειάδα και το στρογγυλό αυτί- «χαρακτηριστικά που ο Βίνσεντ δεν είχε, καθώς ήταν πυρρόξανθος και είχε αυτιά μυτερού σχήματος, ενώ το σχήμα και το χρώμα της γενειάδας του Τέο είναι ανοιχτόχρωμη».«Η προσωπογραφία ανταποκρίνεται όντως στις φωτογραφίες του Τέο» ανακοίνωσε από την πλευρά του το μουσείο, το οποίο φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων ζωγραφικής και επιστολών του Βαν Γκογκ.
αυτοπροσωπογραφια με Δεμενο αυτι
Αυτός ο πίνακας είχε ιδιαίτερη σημασία για τον Βαν Γκογκ. Ήταν η προσπάθειά του να απεικονίσει την τιμωρία του, να «ξορκίσει το κακό», όπως ο ίδιος έλεγε και να οδηγηθεί στην κάθαρση, στην λύτρωση που τόσο αποζητούσε.Το πορτραίτο του, συμβολίζει το πέρασμα και την κάθοδο του Βαν Γκογκ από την ευδαιμονία της δημιουργίας, στο σκοτάδι της δυστυχίας και της τρέλας.Είναι από τους πιο αναγνωρίσιμους πίνακες του κόσμου και η παραφιλολογία που τον συνοδεύει, ανεξάντλητη.
Όλα ξεκινούν το 1886, όταν ο Βαν Γκογκ σε ηλικία 27 ετών, επισκέπτετεται το Παρίσι και ζει με τον αδερφό του, επιτυχημένο έμπορο τέχνης και εκπρόσωπο του Πωλ Γκωγκέν. Εκεί, γνωρίζει και συναναστρέφεται τους ιμπρεσιονιστές της εποχής. Αναπτύσσει μία ιδιαίτερα στενή φιλική σχέση με τον Γκωγκέν ο οποίος θα τον επισκεφθεί αργότερα στην Αρλ, μία επαρχία της Προβηγκίας στην οποία αποσύρεται ο Βαν Γκογκ για να μεγαλουργήσει. Εκείνη η περίοδος (1888-1889), είναι ίσως η πιο παραγωγική για τον Βαν Γκογκ. Λέγεται πως οι δύο καλλιτέχνες, που ζούσαν μαζί, ζωγράφιζαν καθημερινά ο ένας δίπλα στον άλλον και οτι η συμβίωσή τους αποτέλεσε πρωτοφανή έμπνευση για τον Ολλανδό καλλιτέχνη. Εκείνη την περίοδο ζωγράφισε πολλούς από τους πιο διάσημους πίνακές του, όπως η Έναστρη Νύχτα και τα γνωστά σε όλους μας Ηλιοτρόπια. Χαρακτηριστικό είναι οτι το έργο του, Κόκκινο Αμπέλι, εκείνης της περιόδου, ήταν ο μοναδικός πίνακας που κατάφερε να πουλήσει εν ζωή.
Δυστυχώς, η δημιουργική αυτή περίοδος κρατά λίγο για τον μεγάλο ζωγράφο. Πολύ σύντομα, εμφανίζει συμπτώματα κατάθλιψης και έντονης επιθετικότητας και σε μία έντονη διαφωνία του με τον Γκωγκέν , αυτοτραυματίζεται κόβοντας ένα τμήμα του αριστερού του αυτιού. Το τι πραγματικά όμως συνέβη εκείνη την νύχτα, το γνωρίζουν μόνο οι δύο σπουδαίοι ζωγράφοι. 124, σχεδόν, χρόνια μετά τον θάνατό του, το κομμένο αυτί του Βαν Γκογκ, βρίσκεται ακόμα στο επίκεντρο διαμάχης των μελετητών της ζωής και του έργου του. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν αυτοτραυματίστηκε, αλλά σε μία έντονη λογομαχία με τον Γκωγκέν για τα μάτια μίας γυναίκας, ο ίδιος ο Γκωγκέν επιτέθηκε στον φίλο του με ένα σπαθί. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως ο Βαν Γκογκ είχε δεθεί τόσο πολυ με τον Γάλλο ιμπρεσιονιστή, που όταν ο τελευταίος του αποκάλυψε ότι θα φύγει από την Αρλ και θα τον αφήσει μόνο, ο Βαν Γκογκ κατέρρευσε, έπαθε νευρικό κλονισμό και έκοψε τον λοβό του αυτιού του με ένα ξυράφι. Η συνέχεια έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Λέγεται πως ο Βαν Γκογκ, μέσα στο παραλήρημά του, εμφανίστηκε αιμόφυρτος σε έναν οίκο ανοχής με τον κομμένο λοβό τυλιγμένο σε εφημερίδα, και ζήτησε από τις ιερόδουλες να του τον φυλάξουν. Ο Βαν Γκογκ νοσηλεύεται για λίγο, ο Γκωγκέν φεύγει κακήν κακώς για το Παρίσι και ο πίνακας με το μπανταρισμένο αυτί είναι το πρώτο έργο του Βαν Γκογκ μετά το συμβάν.
Μία ακόμη εκδοχή, θέλει τον Βαν Γκογκ να πάσχει από την νόσο Μενιέρ, μία διαταραχή του έσω αυτιού, η οποία συνοδεύεται από ναυτία, ζαλάδες, απώλεια ακοής και κυρίως έντονες εμβοές (βούισμα) των αυτιών. Υπαρχει η πιθανότητα λοιπόν, ο μεγάλος ζωγράφος να έκοψε το αυτί του σε μία στιγμή απελπισίας προσπαθώντας να γλιτώσει από το βουητό στα αυτιά του. Τέλος, υπάρχει η θεωρία πως για τον κομμένο αριστερό λοβό του Βαν Γκογκ ευθύνεται η ανακοίνωση του γάμου του αδελφού του, Θίο. Ο καλλιτέχνης υπέστη νευρικό κλονισμό όταν έμαθε πως ο αδελφός του Θίο, πρόκειται να παντρευτεί. Ένιωσε πως έχανε το μοναδικό του συναισθηματικό, αλλά και οικονομικό στήριγμα και σε κατάσταση παροξυσμού, κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού.
και αλλεσ αυτοπροσωπογραφιεσ…
«Όσο πιο άσχημος, γέρος, κακός, άρρωστος γίνομαι, τόσο περισσότερο επιθυμώ να εκδικηθώ τον εαυτό μου με το να δημιουργώ υπέροχα χρώματα, καλά τοποθετημένα, ολόλαμπρα»
Ένα έργο τέχνης είναι σίγουρα θέμα έμπνευσης του δημιουργού αλλά και αποτέλεσμα των υλικών που θα σκεφτεί να χρησιμοποιήσει. Πέρα από τα κλασικά υλικά, λοιπόν, που κάποιος αναγνωρίζει σε ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα υπάρχουν και εκείνα που προέρχονται από σκουπίδια, ανακυκλώσιμα υλικά ή είναι αντικείμενα που κανείς δεν σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τα τοποθετήσει σε ένα καλλιτέχνημα. Κι όμως, στη συνέχεια θα δείτε δημιουργίες που έχουν προκύψει από την ιδέα των καλλιτεχνών να συνθέσουν υλικά που ούτε καν φαντάζεστε.
1. εργα τεχνησ απο παλιουσ χαρτεσ
Ο 43χρονος καλλιτέχνης Matthew Cusick ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη και ασχολείται με τη δημιουργία κολάζ χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά. Πρόσφατο έργο του αποτελεί ένα σύνολο περίτεχνων κολάζ εξ ολοκλήρου κατασκευασμένων από γεωγραφικούς και εδαφικούς χάρτες. Ο Cusick συλλέγει παλιούς χάρτες από διάφορα βιβλία, από παλαιοπωλεία, ιδιώτες αλλά και από το e-bay και στη συνέχεια τους κόβει και κομμάτια, ανάλογα με το έργο που θέλει να δημιουργήσει. Θάλασσες με κύματα, πορτρέτα διασήμων, ζώα, οικιστικές περιοχές και δρόμοι δημιουργούνται από ανακυκλωμένους χάρτες, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το χαρτί. Ο καλλιτέχνης αφιερώνει αρκετές ώρες στις δημιουργίες του, ενώ όπως λέει από πριν γνωρίζει το μοτίβο που θέλει να δημιουργήσει, έτσι ώστε να κόψει και τα ανάλογα κομμάτια από κάθε χάρτη.
«Πρέπει να δώσω έμφαση στα χρώματα, ανάλογα με το σχέδιο, αλλά και στα κοψίματα που πρέπει να είναι ακριβείας. Είναι μια πολύωρη διαδικασία αλλά αξίζει εν τέλει τον κόπο, αφού ο κάθε χάρτης αποκτά άλλον χαρακτήρα!», επισημαίνει ο ίδιος.
2. Έργο τέχνης απο δίσκους βινυλίου
3. Έργο απο ταινία κασέτας.
4. street art απο χαρτι
5. έργο “All American Blonde” απο φορολογικά έντυπα και πολιτικά ανεπιθύμητα emails.
Φιλικό προς το περιβάλλον έργο τέχνης, της απίστευτης δημιουργού Sandhi Schimmel. Η Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα παίρνει ανακυκλώσιμα υλικά και σκουπίδια και τα μετατρέπει σε «θησαυρό» τέχνης, όπως τα ονομάζει η ίδια.
6. Έργο τέχνης του Mark Grieve, φτιαγμένο απο ποδήλατα.
7. Έργο «Ατομική βόμβα», απο ανακυκλώσιμα υλικά
Δημιουργήθηκε απ’ τους Κουβανούς καλλιτέχνες Alain Guerra και Neraldo de la Pazί, οι οποίοι χρησιμοποίησαν πεταμένα ρούχα που βρήκαν σε κάδους απορριμάτων.
8.Έργο τέχνης απο μολύβια.
9. εργα τεχνησ απο μικροπραγματα
Η Βρετανίδα καλλιτέχνιδα Jane Perkins αναδημιουργεί κλασικά έργα τέχνης και γνωστά πορτρέτα διάσημων ζωγράφων χρησιμοποιώντας χιλιάδες πολύχρωμα αντικείμενα που βρίσκει γύρω της. Από κουμπιά σε διάφορα σχέδια και σχήματα μέχρι πλαστικά μαχαιροπίρουνα και τουβλάκια lego, η δημιουργός έχει μια μεγάλη γκάμα υλικών που χρησιμοποιεί στις συνθέσεις της.
«Λατρεύω τα κουμπιά, τα κοχύλια, τα πλαστικά κουτάλια και τα μανταλάκια. Διαρκώς ψάχνω για… σκουπίδια. Τα καθαρίζω, τα χρωματίζω κάποιες φορές για να ταιριάζουν στο εκάστοτε θέμα και συνεχίζω…», λέει η ίδια.
10. εργο τεχνησ απο χαρτινα κυπελλα καφε
12. εργα τεχνησ απο σακουλεσ σκουπιδιων
Σε ένα πρωτότυπο πρότζεκτ, που ονομάζεται «Recycling Into Art», καθημερινά αντικείμενα που πετάγονται μετά τη χρήση τους μετατρέπονται σε εντυπωσιακά φορέματα και αξεσουάρ, που συμπληρώνουν έργα τέχνης, με αέρα πολυτέλειας. Πλαστικές σακούλες, καλαμάκια και κουτάλια, συνδυάζονται με glitter, δημιουργώντας εκπληκτικές αντιθέσεις.
13. εργο τεχνησ απο μαρκεσ τυχερων παιχνιδιων
14. εργα τεχνησ απο φελιζολ
O Κορεάτης καλλιτέχνη Lee Kyu-Hak δημιουργεί αντίγραφα γνωστών έργων του Βαν Γκογκ χρησιμοποιώντας κομμάτια φελιζόλ, σε μια προσπάθεια να τιμήσει τον Ολλανδό ζωγράφο του 19ου αιώνα. Ο Lee χρησιμοποιεί φελιζόλ για να μιμηθεί κάθε πινελιά του Βαν Γκογκ, καλύπτοτας στη συνέχεια τα κομμάτια με λωρίδες εφημερίδων και περιοδικών σε διάφορα χρώματα, προκειμένου να αποδώσει άριστα το τελικό αποτέλεσμα. Τα έργα του παρουσιάζονται σε διάφορες γκαλερί του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των «Black Square Gallery» στο Μαϊάμι και «Yesong Gallery» στη Σεούλ, προκαλώντας μεγάλο ενδιαφέρον στον κόσμο.
«Η επίδραση του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης θεωρείται καταλυτική. Η συλλογή μου με τίτλο «The Monumental Series» είναι ένας τρόπος για να αποτίσω φόρο τιμής στο μνημειώδες έργο του», εξηγεί ο καλλιτέχνης παρουσιάζοντας τους πίνακές του, μεταξύ των οποίων οι διάσημοι «Still Life: Vase with Irises,» «Blooming Almond Tree» και «The Night Café» του Βαν Γκογκ.
«Κάθε πίνακας χρειάζεται περίπου 25.000-30.000 κομμάτια φελιζόλ για να ολοκληρωθεί. Για μένα το φελιζόλ είναι το καλύτερο υλικό που συμβολίζει το σύγχρονο πολιτισμό. Επιπλέον, είναι εύχρηστο, καθώς σπάει εύκολα και δεν αλλοιώνεται με τη θερμότητα, σε αντίθεση με το πλαστικό», εξηγεί ο Lee.
15. Εργο τεχνησ απο κουτακια φαρμακων
16. street art με πλαστικα απορριματα
Οι κατεστραμμένοι προφυλακτήρες αυτοκινήτων, τα καπάκια βιομηχανικών δοχείων και τα άκαμπτα πλαστικά απόβλητα μεταμορφώνονται σε απίθανα έργα τέχνης. Ο Πορτογάλος καλλιτέχνης Artur Bordalo μεγαλουργεί και έχει φτιάξει ήδη 130 έργα τέχνης δρόμου σε 23 χώρες σε τέσσερις Ηπείρους χρησιμοποιώντας 42 τόνους πλαστικά απορρίμματα σκουπιδιών.
17. Eric Standley – Χαρτοκοπτική με laser
18. εργα τεχνησ απο χαρτι
Πολλοί άνθρωποι βλέπουν την τέχνη ως κάτι πολύ δύσκολο και επίπονο με την έννοια ότι απαιτούνται εξειδικευμένα εργαλεία ή πανάκριβα υλικά για να δημιουργήσει ένας καλλιτέχνης τα έργα του. Μερικές φορές αυτό είναι αλήθεια, αλλά τα έργα που θα δείτε στη συνέχεια έχουν δημιουργηθεί σχεδόν από το τίποτα, ή καλύτερα με χαρτί, ψαλίδι ή κοπίδι. Εκτός από εκπληκτική μαεστρία των δημιουργών στο χαρτί, τα έργα αυτά κερδίζουν την προσοχή μας και λόγω του τρόπου που αλλάζει η οπτική με την οποία βλέπουμε η περισσότεροι το χαρτί – ένα απίστευτο υλικό που μεταμορφώνεται στα χέρια ευφάνταστων δημιουργών.
19. εργο τεχνησ απο καραμελα
20. εργα τεχνησ απο αυτοκολλητη ταινια
Ο καλλιτέχνης Max Zorn εφοδιασμένος με πολλά ρολά αυτοκόλλητης ταινίας συσκευασίας και ένα νυστέρι φτιάχνει εντυπωσιακά πορτρέτα, βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η λεπτομέρεια.
Τα μάτια, τα χείλη, τα μαλλιά ακόμη και οι εκφράσεις των προσώπων είναι ξεκάθαρες στο θεατή, καθώς ο Max έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις πολλαπλές αποχρώσεις που απαιτούνται για να αναδειχθεί ένα πρόσωπο μέσω των στρωμάτων των λωρίδων της ταινίας που χρησιμοποιεί. Ανάλογα, δηλαδή, με το πάχος που έχει η ταινία σε κάθε σημείο του προσώπου, τονίζονται ή όχι και τα χαρακτηριστικά, δημιουργώντας εκπληκτικές σκιές εκεί που πρέπει, οι οποίες στη συνέχεια συνθέτουν ένα ξεχωριστό τελικό αποτέλεσμα.
Η δημιουργία Τέχνης με υλικά από την φύση αποτελεί μία από τις αγαπημένες ενασχολήσεις των καλλιτεχνών ανά τον κόσμο. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που επιδίδονται στη δημιουργία γλυπτών με ξύλα, πέτρες, φύλλα και άλλα φυσικά υλικά, εντυπωσιάζοντας με το αποτέλεσμα. Και έχουν μόνο έναν στόχο: Να δημιουργήσουν έργα τέχνης που θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον αλλά και να κατανοήσουμε τον φυσικό κόσμο.
1. Έργα τέχνης από αληθινά λουλούδια
Τα λουλούδια αποτελούν μια δοκιμασμένη και διαχρονική έμπνευση σε όλη την πορεία της ιστορίας της τέχνης για τους καλλιτέχνες που αγαπούν τη φύση. Εκτός από τις παραδοσιακές ζωγραφιές και τις φωτογραφίες, πολλοί από τους σημερινούς καλλιτέχνες έχουν υιοθετήσει μια πιο πρωτοποριακή προσέγγιση της ανθοκομικής τέχνης δημιουργώντας έργα από πραγματικά λουλούδια. Υπάρχουν μυριάδες τρόποι με τους οποίους οι καλλιτέχνες ενσωματώνουν στην πράξη την ανθοφορία και τα άνθη. Μερικοί, όπως ο Duy Anh Nhan Duc, ο φωτογράφος Fong Qi Wei και η Marina Malinovaya, τοποθετούν τα άνθη σε επίπεδες επιφάνειες για να δημιουργήσουν μοναδικά σχήματα.
Άλλοι, όπως οι Jean-Michel Bihorel και Ignacio Canales Aracil, χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους στην γλυπτκή για την παραγωγή τρισδιάστατων έργων τέχνης.
Και άλλοι, όπως η Rebecca Louise Law, δημιουργούν μεγάλης κλίμακας έργα τέχνης που μεταμορφώνουν το περιβάλλον. Ανεξάρτητα από τη μέθοδο ή το ύφος, όμως, κάθε λουλουδένια δημιουργία αποδεικνύει ότι τα άνθη είναι σπουδαίο εργαλείο τέχνης.
2. Έργα τέχνης από κερήθρες
Ο Kινέζος καλλιτέχνης Ren Ri δημιουργεί έργα τέχνης με τη βοήθεια των μελισσών. Πιο συγκεκριμένα κατασκευάζει κράτη του κόσμου πάνω σε κερήθρες κατευθύνοντας ο ίδιος τις μέλισσες πώς θα φτιάξουν τις κερήθρες σε συγκεκριμένα σημεία. Προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του κατασκεύασε τα ξύλινα κάδρα και σε αυτά άρχισε να μετακινεί τη βασίλισσα ενός μελισσιού σε διάφορα σημεία. Όπου άφηνε τη βασίλισσα αυτή απελευθέρωνε φερομόνες οι οποίες με τη σειρά τους μεταφράζονταν από τις μέλισσες εργάτριες ως εντολή να χτίσουν κερήθρες στο συγκεκριμένο σημείο. Με τη μέλισσα βασίλισσα, λοιπόν, για γραφίδα του ο Ren Ri «ζωγράφισε» ολόκληρη την υδρόγειο καθώς και μεμονωμένα κράτη. Η συλλογή του ονομάζεται «Yuansu» και για να την ολοκληρώσει εργάζεται από το 2006.
3. Εντυπωσιακά μωσαϊκά από μήλα
Η αγορά μήλων της πόλης Kivik στη Σουηδία φημίζεται για τα περίεργα έργα τέχνης τα οποία δημιουργούνται κατά καιρούς εκεί. Με μια πρόχειρη ματιά μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής, αλλά αν τα δει κανείς από κοντά εύκολα θα καταλάβει ότι δεν είναι. Πρόκειται για μεγάλα μωσαϊκά από εκατοντάδες μήλα, κολλημένα με τέτοιο τρόπο μεταξύ τους που να σχηματίζουν διάφορες πολύχρωμες εικόνες. Ορισμένα από τα έργα αυτά ζυγίζουν μέχρι και 4 τόνους.
4. Έργα Τέχνησ σε φυσικό περιβάλλον
After the Chaos, Bob Verschueren, Ιταλία
2. Lives of Grass, Mathilde Roussel, Νέα Υόρκη
3. Listen…, Olga Ziemska, Πολωνία
4. Sandworm, Marco Casagrande, Βέλγιο
5. Lonely Tree, Lonely People, The Tree Hugger Project, Agnieszka Gradzik & Wiktor Szostalo, Πολωνία
6. Equilibri, Michael Grab, Ιταλία
7. Rivulet at Parker Creek, Linda Gass, Καλιφόρνια
8. Organic Highway, Mikael Hansen, Δανία
9. Art-Eggcident, Henk Hofstra, Ολλανδία
10. Ancient Language, Andrew Rogers, Χιλή
11. CDSea, Bruce Munro, Βρετανία
12. Snow Drawings, Sonja Hinrichsen, Κολοράντο
5. εργα τεχνησ σκαλισμένα σε ξύλο
Ο Gordon Pembridge γεννήθηκε στην Κένυα και μεγάλωσε στη Νέα Ζηλανδία. Ποτέ δεν ξέχασε τις ομορφιές της πατρίδας του, τη φύση και την άγρια ζωή… Κάπως έτσι έφτασε να αποτυπώσει σκηνές που ενσωματώνουν στοιχεία της φυσικής ομορφιάς και σκηνές με ζώα πάνω στο ξύλο, δημιουργώντας υπέροχα ξυλόγλυπτα αντικείμενα. Ο ίδιος σκαλίζει επιδέξια και με μεγάλη λεπτομέρεια το ξύλο, δημιουργώντας τις σκηνές και στη συνέχεια χρωματίζει με τα ανάλογα χρώματα τα έργα του, φτάνοντας στο τελικό αποτέλεσμα που είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Στο σημερινό αφιέρωμά μας θα σας παρουσιάσουμε έναν άκρως ενδιαφέροντα πίνακα με ξεχωριστή ιστορία και ποικίλα συμβολικά επίπεδα. Πρόκειται για μία ελαιογραφία του Άγγλου τοπιογράφου William Turner, με τίτλο “Το πολεμικό Τεμεραίρ οδηγείται στον πολεμικό ναύσταθμο για να βυθιστεί ένδοξα“.
Ο William Turner είναι ο μεγαλύτερος άγγλος ρομαντικός ζωγράφος. Ανέδειξε την τέχνη της τοπιογραφίας και έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για τους μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Στους πίνακες του δεν αποτυπώνει απλώς τοπία με τρόπο νατουραλιστικό. Οι τοπιογραφίες του μεταφέρουν επίσης εντυπώσεις και συναισθήματα, σε μία διάσταση που δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τη φυσική πραγματικότητα. Εμπεριέχουν ένα στοιχείο φαντασιακό, ενίοτε νοσταλγικό, που κάνει τον παρατηρητή να δώσει μία προσωπική ερμηνεία και ένα προσωπικό νόημα στην τέχνη που βλέπει. Αυτή η πρωτοποριακή για την εποχή της οπτική είναι και ο λόγος που ο Τέρνερ θεωρείται πρόδρομος του ιμπρεσιονισμού.
Ο συγκεκριμένος πίνακας, εκτός από το γεγονός ότι αποτυπώνει μία πραγματική ιστορική στιγμή, έχει ιδιαίτερη συμβολική διάσταση, ώστε να συγκινεί ακόμα και μη Άγγλους παρατηρητές. Το μαχητικό Τεμεραίρ ήταν ένα ιστιοφόρο πολεμικό πλοίο 98 κανονιών, το οποίο έπλευσε πρώτη φορά το 1798. Στη συνείδηση του αγγλικού λαού, έχει περάσει στη σφαίρα του θρύλου, καθώς συνδέεται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Το 1801 είχε ξεσπάσει στο πλοίο εξέγερση η οποία κατεστάλη με αιματηρές συγκρούσεις. Η σημαντικότερη όμως στιγμή το μαχητικού ήταν ο απεγκλωβισμός της ναυαρχίδας Victory του ναυάρχου Νέλσον, μετά το θανάσιμο πυροβολισμό του, στην ναυμαχία του Τραφάλγκαρ, το 1805. Το 1838, όντας πλέον σε αχρηστία, το πλοίο ρυμουλκήθηκε προς το νότιο ανατολικό Λονδίνο ώστε να διαλυθεί σε παλιοσίδερα.
Το συμβολικό βάθος του έργου εξαρτάται από την οπτική του εκάστοτε παρατηρητή : μπορεί να συμβολίζει όχι μόνο την παρακμή του αγγλικού ναυτικού, αλλά και το πέρασμα στην βιομηχανική εποχή, ή γενικότερα την μετάβαση από το παλιό, οικείο και γνώριμο προς κάτι καινούργιο, με νέες προοπτικές. Το μαχητικό σκάφος τοποθετείται στα αριστερά του πίνακα, στοιχείο παράδοξο αν σκεφτούμε ότι αποτελεί το θέμα του πίνακα. Ρυμουλκείται από ένα ατμοκίνητο σκάφος και η κίνηση των δύο αυτών πλεούμενων, όπως αποκαλύπτεται από τα κύματα που δημιουργούν, είναι το μόνο στοιχείο έντασης στο κατά τ’άλλα γαλήνιο, ατμοσφαιρικό τοπίο ενός ήλιου που δύει. Ο Τέρνερ χρησιμοποιεί για να απεικονίσει το μαχητικό πλοίο τόνους του λευκού και το γκρίζο κυρίως, δημιουργώντας την αίσθηση μίας σχεδόν εξαϋλωμένης φιγούρας. Ταυτόχρονα όμως το πλοίο είναι ζωγραφισμένο σε όλο του το μεγαλείο, με τα κατάρτια και τα κανόνια του, αν και είναι γνωστό ότι διαφορα μέρη του σκάφους είχαν αφαιρεθεί προτού αυτό ρυμουλκηθεί προς διάλυση. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αποδίδεται και φόρος τιμής στο ιστορικό αυτό πολεμικό πλοίο.
Αξίζει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι το καράβι δεν φέρει τη σημαία του αγγλικού ναυτικού, αλλά μία λευκή σημαία η οποία υποδεικνύει ότι το πλοίο σε εκείνη τη φάση ήταν προϊόν εμπορικής εκμετάλλευσης. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα ιστιοφόρο φαίνεται να ρυμουλκείται από ένα ατμοκίνητο, φανερώνει και το πέρασμα στην βιομηχανική πλέον φαση της ιστορίας. Στο βάθος του πίνακα διακρίνονται και άλλα “εξαϋλωμένα” ιστιοφόρα σε ακινησία, συμβολίζοντας πιθανώς το τέλος της φασης της ιστιοπλοΐας. Το παλιό ιστιοφόρο, που αξιοποιούσε την ενέργεια της φύσης κατά κάποιον τρόπο μοιάζει να παραδίδει τα όπλα του στη μηχανή, καθώς έχει φτάσει μια εποχή ακμάζουσας τεχνολογικής εξέλιξης. Συγχρόνως, ωστόσο, η ομορφιά του μαχητικού έρχεται σε αντίθεση με τους μαύρους τόνους και τον καπνό του μηχανοκίνητου ρυμουλκού.
Ακόμη, ο Τέρνερ για συμβολικούς προφανώς λόγους έχει δώσει στο πλοίο και το ρυμουλκό του κίνηση αντίθετη από εκείνη που ιστορικά ακολούθησαν, καθώς οι εκβολές του Τάμεση,το σημείο διάλυσης του πλοίου βρισκόταν στα νοτιοανατολικά. Το μεταβατικό στάδιο, επομένως, χρωματίζεται με την αίσθηση του αγνώστου, του αβέβαιου και το καράβι μπορεί να λάβει μια απόλυτα μεταφορική διάσταση.
Το έργο αυτό είχε ιδιαίτερο νόημα για τον Τέρνερ, ο οποίος είχε έντονα πατριωτικά αισθήματα. Ο ζωγραφος αποκαλούσε τον πίνακα “My dear” , δεν επιθυμούσε να τον πουλήσει, ούτε να τον δανείσει σε ιδιωτικές εκθέσεις, αλλά ήθελε να τον δωρίσει στο αγγλικό κράτος, όπως και το σύνολο των έργων του. Ο πολυσηζητημένος πίνακας, που από την πρώτη του παρουσίαση ελαβε τις καλύτερες κριτικές, σήμερα εκτίθεται στην εθνική πινακοθήκη της Αγγλίας.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένοι με αυτόν.Εντάξει!
