Το θέατρο δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό· είναι οι άνθρωποι, εσείς και εγώ· είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας· είναι η αναπνοή σας στην σιωπή μας. Τέλος είναι η αγάπη σας για εμάς.
(από τον Πρόλογο του «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο)
Το θέατρο. Η παραστατικότερη των παραστατικών τεχνών. Η πιο ζωντανή, η πιο ουσιώδης, η πιο αληθινή. Τόσο για τον υποκριτή – ηθοποιό όσο και για τον θεατή. Όποιος ποτέ τόλμησε να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό και να γευτεί μία δόση της ευτυχίας πηδώντας πάνω στο θεατρικό σανίδι, απεκδυόμενος της πραγματικής του ταυτότητας και ενσαρκώνοντας μια θεατρική περσόνα, γνωρίζει πολύ καλά πως αυτό το συναίσθημα έχει μια ασύγκριτη πηγαία δύναμη. Είναι μέθη από το κρασί του ίδιου του Διονύσου. Είναι ζωή. Παράλληλα, την χαρά αυτού του θεϊκού δώρου βιώνει στο έπακρο και ο θεατής. Καθένας που έρχεται στο θέατρο πρόθυμος να μετάσχει σε μια μυσταγωγία γίνεται ένα αναπόσπαστο μοναδικό κομμάτι μιας υπέροχης μεγάλης γιορτής. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Και σε πείσμα όλων δεν πρόκειται ποτέ να εξασθενήσει ή να πεθάνει.
Continue reading “Γιατί απογοητεύσαμε το θέατρο;”