Αντί προλόγου
Η χαρά μας όταν το αναγνωστικό μας μονοπάτι συναντά θεατρικά έργα είναι απερίγραπτη. Αυτή εντείνεται όταν τα έργα αυτά είναι προϊόντα νέων Ελλήνων δραματουργών. Σε μία εποχή που το θέατρο βάλλεται ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, η συγγραφή θεατρικών έργων μετατρέπεται σε μία πράξη σωτηρίας, ιδίως όταν μιλάμε για έργα σαν “Το ελάφι” του Πάνου Αντωνοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Λίγα λόγια για το περιεχόμενο
Η ιστορία ξεκινά γνωρίζοντάς μας τις δύο πρωταγωνίστριες του έργου που τυγχάνει να είναι και αδελφές, την Έλσα και την Πόλυ. Αν και η σχέση μεταξύ τους είναι ιδιαίτερα στενή πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντιθέτους ανθρώπους, οι οποίοι, ωστόσο, κατά κάποιο μυστήριο τρόπο συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Ζουν με την απώλεια της άρρωστης μητέρας τους υπό την πατρική καταπίεση. Μοιάζουν να είναι απαγκιστρωμένες σε ένα παρελθόν γλυκόπικρο, σαν να αρνούνται την ίδια τη ζωή και να κοιτάζουν διαρκώς προς τα πίσω. Έτσι, ζουν σε μία κατάσταση απομόνωσης. Αυτό μαρτυρείται κιόλας από τα ελάχιστα πρόσωπα πού κάνουν την εμφάνισή τους κατά την εξέλιξη της πλοκής. Ο λόγος για τον Χρήστο, το ταχυδρόμο, μία φιγούρα που επιδιώκει να προκαλέσει σύγχυση στις πρωταγωνίστριές μας και τον Γιόσι που θα έρθει να διαταράξει τις ισορροπίες τους. Ο Αντώνης, ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τα δύο κορίτσια θα ρίξει φως σε μία θολωμένη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του έργου και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που βασανίζουν τους αναγνώστες εξαρχής. Πρόκειται για μία ιστορία ανθρώπινη, με ψυχολογικό βάθος, αληθοφανή και κυρίως ελπιδοφόρα.
Λίγα λόγια για την γραφή
Η γραφή του Πάνου Αντωνοπούλου είναι απλή και κόφτη, δίχως να καταλήγει επιθετική, δίνοντας μία νότα μυστηρίου στην ιστορία και επιτρέποντας την αδιάκοπη εξέλιξη των γεγονότων. Τα πρόσωπα σκιαγραφούνται με ιδιαίτερη μαεστρία, Αν και παρατηρούνται ορισμένα κενά στην αφήγηση των γεγονότων μόνο και μόνο για να αποκαλυφθούν στο τέλος. Ίσως η ψυχογραφία να μην στέφεται με απόλυτη επιτυχία, αλλά αυτό το αποδίδει κάνεις στο σύντομο και περιεκτικό της ιστορίας. Σίγουρα καθόλου τη διάρκεια τον αναγνώστη κατακλύζουν έντονα συναισθήματα με διακυμάνσεις. Από τη χαρά μεταπηδά εύκολα στη θλίψη και στο φόβο, όπως άλλωστε και τα πρόσωπα του έργου. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως στο τέλος αισθάνεται ένα είδος κάθαρσης που μόνο σπουδαία θεατρικά έργα μπορούν να προσφέρουν.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
ο ελάφι σύμβολο της αγνότητας και της αρετής στολίζει και το εξώφυλλο του βιβλίου λειτουργώντας σαν σύμβολο του ήθους των χαρακτήρων του. Είναι πράγματι ένας ευφάνταστος τίτλος που συνάδει τόσο με το περιεχόμενο όσο και με την εξωτερική εμφάνιση του έργου. Ο σχεδιασμός του εξώφυλλου που αποδίδεται στην Ξένια Τρύφωνος ενισχύει το άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα, όπως και η γενικότερη στοιχειοθέτηση του βιβλίου, η επιλεγείσα ποιότητα χαρτιού και η γραμματοσειρά.
Αντί επιλόγου
Αν αγαπάτε τη δραματουργία, “Το ελάφι” είναι ένα έργο που δεν μπορείτε να παραλείψετε. Η βράβευσή του από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ενισχύει την αντίληψη μας περί της δύναμης και της μαγείας αυτού του έργου. Ευελπιστούμε σύντομα να το δούμε μεταφερόμενο στο θεατρικό σανίδι.
